Καθ' ύπνον...

Ξανάρχισαν να έρχονται στα όνειρά μου διάφορες μουσικές, σκέψεις, ιδέες... όπως αυτό το φιλοσόφημα που προσπαθώ να θυμηθώ τώρα αλλά δεν τα καταφέρνω. Μόνο θυμάμαι την απροσδιόριστή του εικόνα* και ότι είναι μια πολύ καλή σκέψη (*σχηματοποιώ τις σκέψεις σε εικόνες και γενικά είμαι οπτικός τύπος).

Μάλλον πρέπει να ξαναπροσθέσω το "ηχογραφηστήρι" δίπλα στο κρεβάτι μου... εξ' άλλου γι αυτό το λόγο το είχα αγοράσει προ καιρού, άσχετα αν μου χρησίμεψε σε ένα σωρό άλλες εφαρμογές!

Προχθές, ψάχνοντας κάτι άλλο, βρήκα κάτι τέτοιες χαμένες ηχογραφήσεις και μάλιστα μία από αυτές (που την είχα εντελώς ξεχάσει) μου φάνηκε πολύ καλή και επεξεργάσιμη...

Lazy Bones by Jo Parry

Επίσης θυμάμαι ότι κατά καιρούς βλέπω διάφορα (π.χ. ότι διαβάζω ένα βιβλίο κάποιου ή ότι ακούω μια συναυλία κλπ) και σκεφτόμενη ότι είναι πολύ καλές και μοναδικές ιδέες, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι άλλων -όπως παρουσιάζονται στο όνειρο- αλλά δικές μου αφού βρίσκονται στο δικό μου όνειρο και μπορώ να τις οικειοποιηθώ... αλλά δεν τις συγκρατώ...

Tώρα τελευταία που ασχολούμαι και με εικονογράφους, μου έρχονται στο μεταίχμιο ύπνου-ξύπνιου πολύ καλές εικόνες, που θα μπορούσα να ζωγραφίσω, αλλά το πρόβλημα είναι πως όταν παω να τις σταθεροποιήσω στο μυαλό μου και να τις εξετάσω για να σιγουρέψω τις λεπτομέρειες και να τις θυμηθώ ακριβώς για να τις ζωγραφίσω, αυτές διαλύονται...

Το περιτύλιγμά της (Her coat)

Ένα χαρτάκι είχε κολλήσει στο παλτό της, χωρίς να το προσέξει και το κουβαλούσε μαζί της σε κοινή θέα.

-Κυρία μου! Όσο γλυκιά κι αν είστε, δε χρειάζεστε περιτύλιγμα! 

 της είπε με χαμόγελο …

Τοπίο στην Ομίχλη

Ήταν μια εικόνα. Σαν από ταινία.
Αυτός ακίνητος και γύρω του τα πάντα να τρέχουν, να περνάνε ιλιγγιωδώς δίπλα του, αφήνοντας κάτι παράξενες κλωστές γραμμές της παρουσίας τους.

Έτρεχαν τόσο πολύ που μετατράπηκαν σε ομίχλη.

"Τοπίο στην ομίχλη¨ σκέφτηκε, έτσι να εμπνεύστηκε και ο Αγγελόπουλος;

Μπα, τι να την κάνεις την ομίχλη στη γη άμα δεν είσαι σύννεφο στον ουρανό;

-Να, κάτι τέτοια της έλεγες και εξαφανίστηκε,
σε σκούντηξε με κακεντρέχεια μέσα σου η άλλη φωνή, αυτή που έβρισκε κενά για να τρυπώνει και να σου λέει όσα δεν ήθελες να ακούς.

Ας πάει κι αυτή στο καλό, απάντησες άτονα γιατί άλλο σε απασχολούσε.

Μα, πού πήγαν όλοι; Πώς έγιναν ομίχλη;
Τι σόι όνειρο είναι αυτό και πότε θα ξυπνήσεις; Το βαρέθηκες.
Και η ομίχλη να πυκνώνει ασφυκτικά.


.