Υπάρχουν ξωτικά;

Ένα χειμωνιάτικο τοπίο στο χρώμα του γκρίζου. 

Σαν στιγμές της πολυκύμαντης ζωής μας.

Και ξαφνικά ένα ξωτικό εμφανίζεται. Ένα κόκκινο ξωτικό που διαταράσσει τη μονοχρωμία και ξεσηκώνει την αίσθηση της όρασης για να δούμε (αν μάθουμε να κοιτάμε) πως δεν υπάρχουν μόνο τα βασικά χρώματα που μάθαμε ή θέλουμε να βλέπουμε γενικά σε μια εικόνα, αλλά πολλά περισσότερα.

Ένα ξωτικό, ελπίδα αλλαγής του γκρίζου;

Να, όμως, που υπάρχει ακόμη ένα πιο πίσω -  σχεδόν αδιόρατα. Φταίει το μέγεθος της εικόνας. Χρειάζεται ίσως λίγη μεγέθυνση για να τα δούμε καλύτερα και τα δύο. 

Μα, να, ακόμη ένα τρίτο πίσω από το δέντρο… ή μήπως υπάρχουν περισσότερα;

Αλήθεια, πόσες φορές πρέπει να μεγεθύνουμε την εικόνα της ζωής μας για να ανακαλύψουμε τις χαμένες ελπιδοφόρες έγχρωμες λεπτομέρειες μέσα στο γκρίζο τοπίο του μυαλού μας που προσπαθούν εντατικά να μας προβάλουν με όλους αυτούς τους βομβαρδισμούς δυσοίωνων ψυχολογικών εκπομπών φόβου, ανασφάλειας και απελπισίας;

Αισιοδοξία και όλα θα πάνε καλά!

Εξ άλλου οι δυσκολίες είναι για να μας ενεργοποιούν, να μας βγάζουν από ένα ατέρμονο βόλεμα είτε νοητικό, ψυχολογικό ή ό,τι άλλο και να μας κάνουν να βλέπουμε τη ζωή αλλιώς, να ανοίγουμε νέες προοπτικές και να δραστηριοποιούμαστε σε βήματα εξέλιξης.

Για όποιον μπορεί και βλέπει τα πολύχρωμα ξωτικά στο γκρίζο ξέρει και πώς να διαχειριστεί τη χιλιομηρυκασμένη "κρίση" και τα όποια προβλήματα, διαλέγοντας να κρατήσει τη θετική πλευρά τους.