"Σκέφτομαι άρα υπάρχω" (cogito ergo sum) είχε δηλώσει ο Ντεκάρτ.
Κι εγώ που σταμάτησα να σκέφτομαι, σταμάτησα και να υπάρχω. Μια νεκρή ύπαρξη.
Τι οξύμωρη έκφραση! Όσο και το: Μια ζωντανή ανυπαρξία.
Ίσως γι αυτό εκπλήσσομαι όταν οι άνθρωποι μού απευθύνουν το βλέμμα τους, μου μιλούν, με ρωτούν πού χάθηκα και συνεχίζουν να με αντιμετωπίζουν σαν το παλιό ζωντανό όν.
Μάλλον γιατί δεν αναγνωρίζουν το φέρετρο που ντύθηκε το βλέμμα μου.
Μήπως τελικά υπάρχουμε ακόμη κι όταν δεν σκεφτόμαστε;
Όταν κλείνει την αναπνοή μας ο ασφυκτικός αέρας μιας νοητικής ύπνωσης;
Όμως τι είδους ύπαρξη είναι αυτή και ποια να 'ναι η υπόσταση της… (αν)υπαρξίας της;
Είναι η ενσυνείδητη συμμετοχή μας που κάνει τη ζωή πραγματική ή ούτως ή άλλως το παιχνίδι είναι στημένο;
(Απόσπασμα από το "Καθημερινολόγιό" μου, 13/12/11)
10 σχόλια:
Μα το παιχνίδι από την φύση του είναι στημένο!Υπάρχουν όροι και κανονικότητες που πρέπει ν`ακολουθήσεις έτσι κι αλλιώς!(Δεν εννοώ την ζαβολία)!Άλλωστε παίζω σημαίνει:"κάνω σαν παιδί".Αυτό κακώς ερμηνεύεται σαν "αθωότητα" η "ενεργώ χωρίς όρια" όταν έχω ήδη (σαν παιδί)φάει στην μάπα την άρνηση(περιορισμός)του Οιδιπόδειου!
Επιτρεψε μου να πω οτι, τη στιγμη που γραφεις και κανεις καταθεση ψυχης εδω, Ζεις, Υπαρχεις, Σκεφτεσαι Ζωντανα. Οι νεκρες στιγμες ειναι στο υποσυνείδητο μας μερικες φορες μονο, αν βεβαια υπαρχουν....
Καλη σου μερα, καλη βδομαδα!
@Ηλία,
τώρα με έκανες ένα ψυχολογικό κουλουβάχατο!
@αόρατη,
σε ευχαριστώ για τα λόγια σου.
Ννομίζω όμως ότι οι περισσότερες είναι οι νεκρές και ελαχιστότατες οι πραγματικά ζωντανές στιγμές μας.
Αὐτὸ ποὺ λέμε ὄνειρο δὲν εἶν᾿ ὄνειρο
ποὺ ἡ πλατιὰ πραγματικότητα δὲν εἶναι πραγματική.
Κάπου γελιέμαι μὰ ἐκεῖ κιόλας ὑπάρχω ἀπόλυτα,
σὰν τὸ σύννεφο ποὺ ἀλλάζει στὰ νωθρὰ δευτερόλεπτα
ὄντας μονάχα ἡ ἀκάλεστη μεταμόρφωση.
Κανένα λιοντάρι δὲν παραγνώρισε τὸ θήραμα
καὶ ἡ πάπια δὲν ἔπαψε νὰ πιπιλίζει τὴ λάσπη·
τὸ χταπόδι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ ρηχὸ θαλάμι του μὲ γαλαζόπετρα
στὰ ξέφωτα ἡ τίγρη λησμονιέται ἀνεπίληπτα.
Νυχτώνει καὶ σήμερα. Ἡ ἀγωνία
λέει πάλι: θὰ βοσκήσω τὸ μαῦρο.
("Αίφνης"-Ν. Καρούζος)
Μονο η καταθλιπτικη μερια μας γενναει τετοιες σκεψεις περι ανυπαρξιας ή περι νεκρων και ζωντανων στιγμων. Δεν παυουν ομως και αυτες να ειναι σκεψεις. Διαλεγεις το προσημο.
Δεν ξέρω αν είναι και η κατάθλιψη γενεσιουργός αιτία, αλλά για μένα είναι ένα μέτρο σύγκρισης με βιωματικό υπόβαθρο...
Καλημέρα
Αγαπητή μου φίλη
πέρασα να δω αν επέστρεψες!
Νεκρή ύπαρξη ή ζωντανή ανυπαρξία.
Προ καιρού αντικατέστησα τις εκφράσεις "οξύμωρο" και "αντίφαση" με την έκφραση παράδοξο.
Το "παράδοξο" είναι ευμολογικά πιο κοντά στην αλήθεια πως
πως η ζωή είναι υφασμένη από αντιθέσεις που συμβιώνουν.
Εντάξει, η πολωμένη μας συνείδηση αντιδρά
σφοδρά στο ενδεχόμενο ότι αποτελούμαστε από ζεύγη αντιθέτων.
Ή το ένα ή το άλλο, λέει ο νούς.
Και ναι, υπάρχουμε όταν δεν σκεφτόμαστε.. θα έλεγα πως μόνον τότε υπάρχουμε, όπως εσω-αντιλαμβάνομαι το "υπάρχω".
Και πάντα απορούσα τι ήθελε να πει αυτός ο μ..., όταν έλεγε "σκέφτομαι άρα υπάρχω"!
σε φιλώ!
Όχι, δεν επέστρεψα και δεν ξέρω για πόσο ακόμα...
το 2012 όπως και το 2016 ήταν 2χ6 (δίσεκτα).
Όσο και να αποφεύγουμε να το ομολογήσουμε η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ είναι ο πόθος μας.
Και να που είσαι ΕΔΩ.
Τα γραπτά μένουν βλέπεις και το εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο.
υγ. πάω πίσω στο χρόνο για να βρεθώ μπροστά από αυτόν.
απόψε το μενού είναι ουτο-πίες
καλή νύχτα
Ιούλιος
Τα γραπτά μένουν... προς το παρόν, παραμένουμε κι εμείς.
Με διαφορετικούς όρους στο ίδιο παιχνίδι.
Δημοσίευση σχολίου