Το μέτρο του μηδενός

Γίνεται να δεις το μηδέν στα μάτια και να μην αποκαρτερήσεις; Να μη σκεφτείς: "Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης";

Τι μου ΄ρθε να συνδυάσω τώρα ρήσεις Λιαντίνη και Σολομώντα…
Διάφορες σκέψεις για την οντολογική πορεία μας μέσα στην εξέλιξη, την ειδωλοποίηση του εγωκεντρικού ατόμου στον πολιτισμένο μας κόσμο και την αποκοπή από τη συν-ολικότητα (που μου μοιάζει, ίσως, ως η πιο λογική διέξοδος με κάποιο νόημα).


Αθύρματα των καιρών οι άνθρωποι, με τεντωμένα χέρια που νομίζουν πως έφτασαν ή φτάνουν κάπου. Ανεβαίνουμε αυτοσχέδιες κλίμακες, άλλος ψηλότερα άλλος χαμηλότερα, ζωγραφίζοντας ζωές στο χωροχρόνο.
Και μετά, εφησυχαστική ικανοποίηση (διανοητική ή εικονική) ή ίσως και ενσυνείδητες επόμενες προσπάθειες για το γνωστό: Citius (Μακρύτερα) Altius (Ψηλότερα) Fortius (Δυνατότερα).
Αυτοοριζόμαστε ως "κάποιοι", άνθρωποι της τέχνης, της διανόησης ή κάποιου κοινωνικοπολιτικού στάτους...
Μέχρι το όριο που μας δείχνει το μέτρο του μηδενός. Αυτό που τσακίζει όποιον προσπαθήσει πραγματικά να το περάσει.
Κάποτε, ίσως να προσπάθησαν να του δώσουν διάφορους ορισμούς όπως "ταπείνωση", "γνώθι  σαυτόν","λάθε βιώσας", "αναγέννηση", "υπέρβαση"... αλλά παραμένει αχαρτογράφητο και ως προς τον πλήρη ορισμό του και ως προς τα όριά του. Ο "κάποιος" που γίνεται "κανένας" για να καταφέρει να ξεφύγει από το κοπάδι και τη σπηλιά με το γιγάντιο τέρας που έχει μονόφθαλμη και περιορισμένη οπτική.



Σπάνιο επίτευγμα στην πορεία της εξέλιξής μας. Οδυνηρότατο. Σχεδόν ακατόρθωτο. Αφόρητο. Το πουκάμισο του Ηρακλή που δεν αντέχεις να φοράς και αυτοπυρπολείσαι, Μετρημένοι στα δάχτυλα της ιστορίας οι γνωστοί που το κατάφεραν. Κι άλλοι τόσοι οι αφανείς.
Δεν υποψιάζεσαι απλώς το μηδέν, αλλά το κοιτάς κατάβαθα, μέσα στα μάτια. Κι αν αντέξεις, μηδενίσου αυτοορίσου και ξαναξεκίνα από την αρχή. Γιατί ως τώρα προσπαθούσες να φτάσεις στα άστρα, χτίζοντας πάνω στο δεδομένο σαθρό εδαφος της πλάνης.

Τι κάθομαι και γράφω τώρα. Ας ζήσουμε ο καθένας μας, όπως μπορεί καλύτερα, στην ατομική του φούσκα μιας ζωής εικονικότητας μέχρι να σκάσει με το θάνατο.

"Τρελή μηδενίστρια" με χαρακτήρισε πρόσφατα η φίλη μου που είναι ένθερμη οπαδός της χαράς της ζωής.
Ίσως και να 'μαι έτσι, μέχρι να με καλύψει κάποια καλύτερη λογική εξήγηση.

(Εικόνες: Rene Magritte, Μουσική Υπόκρουση: Jun Miyake - To the hills)