Αναπάντητες Ερωτηματικοκατάληκτες

Τον τελευταίο καιρό στο μυαλό μου περιδιαβαίνουν και μηρυκάζονται, πολύ έντονα, κάποιες σκέψεις ερωτηματικοκατάληκτες (λήγουν σε ερωτηματικό).

Όπως, το πόσο ρευστά και υποκειμενικότατα, είναι όσα νομίζουμε και πιστεύουμε και γενικότερα όλη η 'φιλοσοφία της ζωής' πάνω στην οποία στηρίζει ο καθένας το "είναι" του.
Πρώτο κρατούμενο στην αριθμητική κλίμακα της σκέψης μου.




Εδώ και δύο χρόνια ένα βιβλίο του Μπουκάι που μου είχαν συστήσει, βρίσκεται δίπλα στο κρεβάτι μου, μαζί με διάφορα άλλα προς ανάγνωσιν. Ο αποσπασματικός τρόπος που διαβάζω τα βιβλία (δεν μιλώ για λογοτεχνία) δεν είναι και ο πλέον ορθόδοξος. Έτσι, έχω διαβάσει όλο το βιβλίο εκτός από το πρώτο κεφάλαιο. Σήμερα το πρωί αποφασίζω να διαβάσω κι αυτό το κεφάλαιο:

"Οι τρεις αλήθειες"

Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.

Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.

Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.

Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.

Δεν είναι όπως ήταν.

Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.

(Χ.Μπουκάι)

Αυτά γράφει μαζί με διάφορα άλλα.
Δεύτερο κρατούμενο στην αριθμητική κλίμακα της σκέψης μου.




Μετά τον Μπουκάι ανοίγω ένα άλλο βιβλίο, πιο εσωτεριστικό και τυχαίνει να ανοίξω ακριβώς στη σελίδα με το κεφάλαιο που απαντάει για τη "νομοτέλειά" μας (να προσθέσω ότι χθες, αργά το βράδυ, έχω θέσει ερώτημα γι αυτό σε φίλο).
Τρίτο κρατούμενο στην αριθμητική κλίμακα της σκέψης μου.



Ένα και δύο και τρία τα κρατούμενα συν τοις άλλοις και κάτι συμπτώσεις και συγκυρίες χθες, ε, πόσο να αντέξει πια κι αυτή η έρμη η συνειρμική σκέψη; Εκρήγνυται σε ξαναδιατυπωμένα μέσα μου (που όμως παραμένουν αναπάντητα) ερωτήματα:

Είναι γεγονός πως όταν μας απασχολεί κάτι, συναντάμε γύρω μας διάφορα στοιχεία σχετικά με αυτό που μας απασχολεί. Τα συναντάμε όμως μόνο επειδή επικεντρωνόμαστε σε αυτό το θέμα και τα ξεχωρίζουμε από όλα τα υπόλοιπα (μόνο και μόνο επειδή μας ενδιαφέρουν) ή και υπό το καθεστώς άλλων παραμέτρων πέρα από εμάς;

Όπως π.χ. αν θέλεις να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο συγκεκριμένης μάρκας και ξαφνικά -όλως τυχαίως- συναντάς στο δρόμο συνέχεια τέτοια αυτοκίνητα.
Που δεν είναι το -όλως τυχαίως- αλλά η επιλογή επικέντρωσης και η διαλογή των εισερχομένων πληροφοριών που κάνει ο νους μας και η προσοχή μας.


Και πριν αποφασίσουμε να αγοράσουμε αυτήν την μάρκα κυκλοφορούσαν τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα, στον ίδιο αριθμό που κυκλοφορούν και τώρα (άντε με μερικές ασήμαντες πάνω-κάτω διακυμάνσεις του τυχαίου), μόνο που τώρα τα ξεχωρίζουμε από το ομοειδές σύνολο και τα βάζουμε πρώτα στην κλίμακα της προσοχής μας.

(Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό, εξαιρούνται οι πραγματικοί παράμετροι απόκλισης π.χ. έξαρση αγοράς IBIZA λόγω καταπληκτικής διαφημιστικής καμπάνιας με μεγάλη απήχηση στο κοινό.)


Και άντε να δεχτώ ότι αυτή η διάκριση και εισδοχή πληροφοριών για ό,τι μας απασχολεί, γίνεται λόγω συγκέντρωσης του νου σε συγκεκριμένα στοιχεία από ό,τι προϋπάρχει απλόχερα γύρω μας και το προσπερνάμε ως αδιάφορο υπό άλλες συνθήκες (μια μεγάλη φιλοσοφική αλήθεια είναι το ότι δε βλέπουμε αλλά αναγνωρίζουμε).

Όμως πώς να εξηγήσεις τις συμπτώσεις του τυχαίου, π.χ. αυτό με τα βιβλία σήμερα;
Ιδέα δεν είχα σε τι αναφέρεται το πρώτο κεφάλαιο του Μπουκάι που είχα αφήσει αδιάβαστο.

Το δεύτερο βιβλίο που μου απαντά (με τις δικές του θεωρίες-μάλλον όχι αποδεκτές) στο ερώτημα που έθεσα μόλις χθες, είχα χρόνια να το ανοίξω. Τι με ώθησε να το κάνω σήμερα; Ποιες συγκυρίες ευοδώχησαν σε κάτι τέτοιο;


Και πόσες φορές, αυτό το "τυχαίο" δεν εξαρτάται μόνο από μας, αλλά και από ευκαιρίες ή δυνατότητες που έρχονται από άλλες πηγές, άσχετες και ανίδεες;

Πας να κάνεις μια δουλειά και ξαφνικά σου στέλνουν -χωρίς να ξέρουν τι κάνεις εσύ- μια πολύτιμη πληροφορία ή δυνατότητα βοήθειας πάνω σε αυτό που ξεκίνησες.



Κάποιος ίσως μιλήσει για το νόμο της έλξεως ή της εξέλιξης, κάποιος για το φαινόμενο της πεταλούδας, άλλος για κάτι άλλο.

Όμως, όπως το έθεσα και στην αρχή: Όποια εξήγηση και να δοθεί είναι τελείως υποκειμενική, κατά πώς συμβαδίζει με τη φιλοσοφία και τα πιστεύω του ατόμου που την υιοθετεί.

Γι αυτό προτιμώ να συνεχίσω να κρατώ αναπάντητο το ερώτημά μου, αρνούμενη να γείρω νοητικά σε οποιαδήποτε θεωρία επεξήγησης, μέχρι ευρέσεως ατράνταχτων και αδιαμφισβητούμενων αποδείξεων.


Και στο κάτω-κάτω, μπορεί και όλο αυτό το κείμενο, να μην έχει καμιά πραγματική αξία άξιας απορίας, παρά μόνο αυτή που του δίνει η εξάσκηση του μυαλού σε τρόπους σκέψης.

(Ο κόσμος βρίσκεται σε ιστορική καμπή και κυριολεκτικά καίγεται γύρω μας, για να είναι αυτά τα πρωταρχικά θέματα απασχόλησής μας.)

Καλημέρα μας!

 Εικόνες: Jerzy Duda-Gracz

Μικρό βιβλίο

Συμβουλές από το "Μικρό Βιβλίο της Χαράς":


-Αλλάξτε το "Ποτέ" και το "Πάντα" σε "Όχι αυτήν την φορά" ή "Μερικές φορές".

-Αλλάξτε τη λέξη "Έπρεπε" με την πολύ πιο θετική "Καλό θα ήταν" ή "Μπορώ"...

-Αναζητήστε δρόμους για να παρακάμψετε τα μεγάλα εμπόδια. Οι μικρές αλλαγές είναι αυτές που θα κάνουν τη μεγάλη διαφορά.

-Ό,τι καιρό κι αν κάνει, ανοίξτε το παράθυρο και αφήστε τον φρέσκο αέρα να σας χτυπήσει στο πρόσωπο.

-Ποτέ δεν είναι αργά για να νιώσετε καλύτερα, ανεξάρτητα από το τι σας έχει συμβεί.


Αυτά τα σκόρπια και πολλά άλλα, μαζί με στρατηγικές για την επίτευξη της "χαράς".
Μου το 'κανε δώρο η φίλη μου για τη χθεσινή γιορτή μου.

Ίσως να της έκανε καλό της ίδιας, ίσως να εκφράζουν τα πιστεύω της και να περιέχει ακριβώς όλα όσα προσπαθεί να μου πει (και μου λέει κάθε φορά), αλλά κάτι τέτοια βιβλία 'επιφανειακής ψυχολογίας' όπως τα χαρακτηρίζω, δεν με αγγίζουν και με αφήνουν αδιάφορη.
Ιδίως στην αμερικάνικη κουλτούρα, τέτοιου είδους σελιδοποιημένες ψυχολογικές προσεγγίσεις, γράφονται και πουλιούνται με το κιλό.



Αλλά τώρα που τέθηκε έτσι και το σκέφτομαι...
Ανέκαθεν είχα πρόβλημα με τα δώρα. Τα δέχομαι ως ένδειξη χειρονομίας και προσφοράς, αλλά είναι σπάνιες οι φορές που πραγματικά μου αρέσουν ή μου ταιριάζουν.

Αυτό μου γεννά το εξής ερώτημα:
Τόσο δύσκολος άνθρωπος είμαι πια; Τόσο λίγο με ξέρουν ή τόσο λίγο αφήνω τους άλλους να με γνωρίσουν;

Εικόνες: Toni Demuro

Λίμνη Πλαστήρα

Μερικές εικόνες από το βροχερό και ομιχλώδες τοπίο της, στις 4 και 5 Οκτωβρίου.

Ρευματολήπτης

Είναι φορές που με πιάνει μια παρορμητική επιθυμία να μπω και να καταγράψω εδώ τους δαίδαλους και τα παιχνιδίσματα της σκέψης μου ή τις "φιλοσοφικές ατάκες" που μου 'ρχονται κατά καιρούς, αλλά μετά με παίρνει από το χέρι η Σιωπή και με οδηγεί και πάλι σε έναν αέναο εσωτερικό μονόλογο και στην άνιση μάχη που δίνω εδώ και τόσο καιρό με τη ματαιότητα.



Ω, ναι και οι στίχοι από ένα ποίημα που με εκφράζει κατά πολύ, αυτήν την εποχή:



Το Ταξίδι

Ι
Για τα παιδιά που οι ζωγραφιές κι οι χάρτες τα μαγεύουν
Είναι σαν τη λαχτάρα τους η Σφαίρα μας τρανή
Α! Πώς στης λάμπας τη φεγγιά τα όρια της αλαργεύουν
και πόσο μπρος στις θύμησες γίνεται αυτή μικρή!

Κάποιο πρωί μ’ ολόφλογη τη φαντασία κινάμε,
Γεμάτη πόθους την καρδιά κ΄ έχτρες που μαραζώνουν,
Και της ψυχής μας το άπειρο ως με το κύμα πάμε
Λικνίζουμε σε θάλασσες τρανές μα που τελειώνουν.

Άλλοι χαρούμενοι που μια πατρίδα άτιμη αφήκαν
Άλλοι, το φρικτό λίκνο τους, και μερικοί - αστρολόγοι
που ωστόσο μες τα μάτια μιας γυναίκας επνιγήκαν,-
Την Κίρκη με το επίφοβο μοσχοβοτανολόγι

Κι όμοιοι για να μη γίνουνε με ζώα, από φως μεθούνε,
απ΄το άπειρο κι απ΄ ουρανούς κόκκινους σα φωτιά.
οι πάγοι τους δαγκώνουνε κ’ οι ήλιοι που καίνε, σβούνε
σιγά-σιγά στα χείλη τους τα ίχνη απ΄ τα φιλιά.

Μα αληθινοί ταξιδευτές εκείνοι είναι που φεύγουν
μονάχα για να φύγουνε. λαφρές καρδιές καθώς
μπαλόνια, το μοιραίο τους ποτέ δεν τ’ αποφεύγουν.
χωρίς να ξέρουν το γιατί, πάντοτε λένε «Εμπρός!»

Εκείνοι που σαν σύννεφα οι απροθυμιές τους μοιάζουν
και που σαν νεοσύλλεκτοι κανόνια λαχταρούν
άγνωστες ηδονές τρανές, που πάντοτε αλλάζουν
Και που τι όνομα έχουνε δεν μπόρεσαν να βρουν!

ΙΙ
Φρίκη! Σαν σβούρα μοιάζουμε, σαν φούσκα που πηδάει·
Ακόμα και στον ύπνο μας, απάνω μας σιμώνει,
Μας δέρνει η Περιέργεια και μας κυλά στα χάη,
Σαν ένας Άγγελος σκληρός που ήλιους μαστιγώνει.

Μοίρα παράξενη! Ο σκοπός πάντα άλλη θέση παίρνει,
Μια και δεν είναι πουθενά, τι νοιάζει που’ ναι αυτός;
ο Άνθρωπος που ακούραστα η Ελπίδα τόνε σέρνει,
τρέχει την ησυχία να βρει αιώνια σαν τρελός
​
Πλοίο τρικάταρτο η ψυχή, ζητάει την Ικαρία·
Κάποια φωνή απ’ την γέφυρα φωνάζει: «Προσοχή!»
Κι από τη σκοπιά μια άλλη φωνή απαντά: «Ευτυχία…
Έρωτας…Δόξα...» Κόλαση! σκόπελος είν’ εκεί!

​Κάθε νησάκι που ο σκοπός του πλοίου μακριά κοιτάζει,
Είν’ Ελδοράδο που μας έχει η Μοίρα υποσχεθεί·
Κι η Φαντασία, που έξαλλη στην κεφαλή οργιάζει,
Βρίσκει μόνο έναν ύφαλο μόλις ο ήλιος βγει.

Ω των χιμαιρικών χωρών ο ποθοπλανταγμένος!
Στα σίδερα ή στη θάλασσα πρέπει να πεταχτεί
Ο οικτρός σκοπός, που Αμερικές βλέπει σαν μεθυσμένος
Κι η πλάνη του το βάραθρο το κάνει πιο βαθύ;

Κι ο γερο- αλήτης έτσι δα στις λάσπες που πατάει,
Χάσκοντας, παραδείσια ονειρεύεται παλάτια·
Σε κάθε τρώγλη που κερί μονάχα την φωτάει,
ανακαλύπτουν Κάπουες τα εκστατικά του μάτια.


Σαρλ Μπoντλέρ-Τα άνθη του Κακού, μετάφραση Γεωργίου Σημηριώτη.

 Εικόνες: Monika Blatton

(Σε ποιους αναφέρεται με τη λέξη 'Κάπουες' δεν μπόρεσα να το βρω. Κάθε πληροφορία δεκτή)


.