Ταξίδι προς την Ανατολή

Τις ημέρες των Χριστουγέννων με κάλεσαν σε μια συγκέντρωση με ανταλλαγή δώρων (όπως τότε που κάναμε στα παιδικά μας χρόνια στο σχολείο).

Το θέμα του δώρου που θε έφερνε ο καθένας μας ήταν: "Arts & Crafts".


Επειδή έχω μπόλικες πέτρες και ξύλα (που περιμένουν εδώ και χρόνια να τα χρησιμοποιήσω για κατασκευές), είπα να κάνω ένα καράβι.
Για ήλιο έβαψα ένα αγριοκάστανο που είχα μαζέψει πιο παλιά για διακοσμητικό και αφού δεν χωρούσε πουθενά αλλού στον ορίζοντα -μια και το καράβι μού βγήκε πιο μεγάλο από την πέτρα βάση- το κόλλησα τσίμα-τσίμα στη μόνη άδεια γωνιά.



Έτσι, άθελά μου, προέκυψε ο εξής συμβολισμός:

Από την κατασκευή προκύπτουν τρία στοιχεία
1. Ο ήλιος-αγριοκάστανο, συνεχώς συρρικνώνεται και μαραίνεται.
2. Το καράβι (λόγω σχήματος) κατευθύνεται στην αντίθετη πλευρά του ήλιου-κάστανου.
3. Το καράβι δεν είναι αραγμένο, αλλά ταξιδεύει πάνω στα ελαφρώς αφρισμένα κύματα .









Έχουμε, λοιπόν, έναν ήλιο που ολοένα συρρικνώνεται-άρα δύει κι ένα καράβι που κατευθύνεται αντίθετά του-άρα ανατολικά.
Επομένως το καράβι εν κινήσει που επιπλέει πάνω στα κύματα, συμβολίζει και καλεί για το Ταξίδι προς την Ανατολή-Σοφία.
(όρα και Ταξίδι στην Ανατολή-Έρμαν Έσσε)

Τσ-τσ-τσ! Αριστοκαλλιτέχνημα με νόημα που έφτιαξα!

Ελπίζω να το έχει ακόμα αυτός που το έτυχε και να μην του άρεσε μόνο από ευγένεια.

Σύμφυτοι

.......  Κοιτούσα σε βιτρίνα καταστήματος, ένα αντικείμενο σαν γυάλινη κενή καμπάνα που στη βάση του είχε άσπρους ημιδιάφανους και λαμπερούς κρυστάλλους.

- Γιατί μας αρέσουν τόσο πολύ; αναρωτήθηκα (το 'αρέσουν' με πολύ έμφαση, με την έννοια του μαγεύομαι, εκστασιάζομαι).
- Γιατί μας αρέσει τόσο πολύ κάθε φυσικό; (και σ' αυτόν τον απειροελάχιστο χρόνο αυτής της σκέψης, σα να 'ρθε στην εικόνα που σχηματίστηκε στο μυαλό μου - σημ. σκέφτομαι με εικόνες και σχήματα- δίπλα στην γυάλινη καμπάνα, αχνά σε σύγκριση, ένα μεταλλικό ρομπότ, πολυκατοικίες κι ένας πλανήτης σε πρώτο πλάνο και πιο πίσω σκέψεις μου περί κτηρίων και απόσπασμα από συζήτηση με αρχιτέκτονα για την εναρμόνιση κτισμάτων με το φυσικό τοπίο, και δέντρα και παλιά φτωχόσπιτα από πελεκημένη πέτρα σε έναν σκοτεινό λόφο... )
- Μα γιατί έχουμε την ίδια ουσία. Είναι σαν κι εμάς. Είμαστε ένα με τη φύση.Είμαστε σύμφυτοι! Μου 'ρθε ξαφνικά σαν σκέψη, η απάντηση.

Στο δρόμο που περπατούσα, σκεφτόμουν ότι αυτό το 'σύμφυτοι' είναι μια γνωσιακή αποκάλυψη και διάφορα άλλα, όπως το ότι: 
Για να ανακαλύψει κάποιος ότι του αρέσει κάτι επειδή είναι ομοειδές-σύμφυτο, πρέπει να βγει έξω από αυτόν, να ξεπεράσει το δικό του όριο και να αντιληφτεί ότι υπάρχουν διαφορετικές φύσεις πέρα από το δικό του κόσμο και να το δει σαν τρίτος παρατηρητής*.
Και πώς μπορώ να κάνω τέτοιες αποκαλύψεις, αναρωτιόμουν.

- Μπα, σίγουρα θα τα 'χω διαβάσει παλιότερα σε κάποιο βιβλίο και τα 'χω ξεχάσει κι αφού έμειναν χρόνια στο υποσυνείδητο, ωρίμασαν και βγαίνουν σαν δικά μου, ξανασκέφτηκα με απόλυτη βεβαιότητα. ..........


Μέρος από το χθεσινό όνειρό μου.

(* Δεν είναι και μικρό πράγμα. Σα να βγει ένα ψάρι έξω από το νερό σαν παρατηρητής και να καταλάβει ότι αυτό ζει μέσα στο νερό και είναι η δική του πραγματικότητα, αλλά υπάρχει και ο ουρανός με τα πουλιά, η γη με τα ζώα κ.λπ.)