Σύμφυτοι

.......  Κοιτούσα σε βιτρίνα καταστήματος, ένα αντικείμενο σαν γυάλινη κενή καμπάνα που στη βάση του είχε άσπρους ημιδιάφανους και λαμπερούς κρυστάλλους.

- Γιατί μας αρέσουν τόσο πολύ; αναρωτήθηκα (το 'αρέσουν' με πολύ έμφαση, με την έννοια του μαγεύομαι, εκστασιάζομαι).
- Γιατί μας αρέσει τόσο πολύ κάθε φυσικό; (και σ' αυτόν τον απειροελάχιστο χρόνο αυτής της σκέψης, σα να 'ρθε στην εικόνα που σχηματίστηκε στο μυαλό μου - σημ. σκέφτομαι με εικόνες και σχήματα- δίπλα στην γυάλινη καμπάνα, αχνά σε σύγκριση, ένα μεταλλικό ρομπότ, πολυκατοικίες κι ένας πλανήτης σε πρώτο πλάνο και πιο πίσω σκέψεις μου περί κτηρίων και απόσπασμα από συζήτηση με αρχιτέκτονα για την εναρμόνιση κτισμάτων με το φυσικό τοπίο, και δέντρα και παλιά φτωχόσπιτα από πελεκημένη πέτρα σε έναν σκοτεινό λόφο... )
- Μα γιατί έχουμε την ίδια ουσία. Είναι σαν κι εμάς. Είμαστε ένα με τη φύση.Είμαστε σύμφυτοι! Μου 'ρθε ξαφνικά σαν σκέψη, η απάντηση.

Στο δρόμο που περπατούσα, σκεφτόμουν ότι αυτό το 'σύμφυτοι' είναι μια γνωσιακή αποκάλυψη και διάφορα άλλα, όπως το ότι: 
Για να ανακαλύψει κάποιος ότι του αρέσει κάτι επειδή είναι ομοειδές-σύμφυτο, πρέπει να βγει έξω από αυτόν, να ξεπεράσει το δικό του όριο και να αντιληφτεί ότι υπάρχουν διαφορετικές φύσεις πέρα από το δικό του κόσμο και να το δει σαν τρίτος παρατηρητής*.
Και πώς μπορώ να κάνω τέτοιες αποκαλύψεις, αναρωτιόμουν.

- Μπα, σίγουρα θα τα 'χω διαβάσει παλιότερα σε κάποιο βιβλίο και τα 'χω ξεχάσει κι αφού έμειναν χρόνια στο υποσυνείδητο, ωρίμασαν και βγαίνουν σαν δικά μου, ξανασκέφτηκα με απόλυτη βεβαιότητα. ..........


Μέρος από το χθεσινό όνειρό μου.

(* Δεν είναι και μικρό πράγμα. Σα να βγει ένα ψάρι έξω από το νερό σαν παρατηρητής και να καταλάβει ότι αυτό ζει μέσα στο νερό και είναι η δική του πραγματικότητα, αλλά υπάρχει και ο ουρανός με τα πουλιά, η γη με τα ζώα κ.λπ.)