Συνάντηση παλιών συμμαθητών

Με ρώτησαν τι ήταν αυτός ο σταυρός πάνω από το κεφάλι μου.

- Ο τάφος μου, τους είπα χωρίς περιστροφές.

Αναστατώθηκαν κάπως, ίσως να τους χάλασα την ψευδαίσθηση των στιγμών που ήρθαν να ζήσουμε.

Στα απορημένα και περίεργα βλέμματά τους, απάντησα:

- Νόμιζα ότι κυνηγούσα τη ζωή, αλλά ανακάλυψα ότι το μόνο που κυνηγούσα ήταν ο εαυτός μου. Κι όταν τον έφτασα, ανακάλυψα έναν νεκρό. Να ‘τος εδώ μπροστά σας τώρα.

Αν είχατε ποτέ κάποια σχέση με θρησκεία θα ξέρετε την παραβολή με το τάλαντο.

Είμαι το τάλαντο που θάφτηκε. Που κράτησε την πολύτιμή του αξία για να την ξοδέψει στα πόδια ερώτων που δεν ήρθαν. Μέχρι που έγινε κι αυτό ένα με το χώμα κι όλα ανούσια.

Και τώρα χωμάτινα μιλώ.

-Και δεν…

-Ναι, έμεινε κάτι. Να βγει το τάλαντο έξω, να ξεθαφτεί, να παλαίψει σαν τον Διγενή στα μαρμαρένια αλώνια με το θάνατο που μάζεψε τόσα χρόνια και να λάμψει με το φως του ήλιου. Να θριαμβεύσει την πεμπτουσία του, ως όφειλε στο Ζειν.

Είναι όμως τόσο αργά επειδή ξέμεινα από αντοχές και προορισμό. Γι’ αυτό και η ταφόπλακα.

Το στοίχημα της ζωής με την Yπέρβαση, το ‘χασα παλιοί γνωστοί μου.

Μη με αναζητάτε πια, είπα και τους άφησα να αναπολούν τις παλιές σχολικές μας γκάφες.