Κι έρχεται ένα σύννεφο και σε παίρνει, ή καλύτερα το μητρικό σκάφος που μαζεύει όλα τα αδέσποτα Α.Τ.Π.Υ. και τα βάζει στα ειδικά ξεχωριστά γυάλινα κλουβάκια τους.
Κι αυτό το συννεφένιο σκάφος, μυρίζει τη μονοτονία της καθημερινότητας κι έχει την άνοστη γεύση των ημερών που νεκρώνουν τα πάντα μέσα σου.
Και σταματάς να σκέφτεσαι και να υπάρχεις πραγματικά και πέφτεις σε χειμερία υπαρξιακή νάρκη.
Δεν ζεις. Επιβιώνεις. Σταματάς να πετάς, να ονειρεύεσαι, να δημιουργείς...
Το λεπτοφυές αέρινο μέσα σου εξαφανίζεται και δίνει τη θέση του στο χονδροειδές αναισθητοποιημένο σε μιαν ακραία υποκειμενικότητα.Κι ούτε θες να επικοινωνείς, παρά μόνο όσο είναι απαραίτητο για τα αναγκαία της επιβίωσης.
Κλείνεις απ' έξω τους πάντες, γνωστούς, φίλους, συγγενείς, για λίγο ή για πολύ περισσότερο καιρό.
Παραλείπεις γιορτές και σημαντικά τους γεγονότα, ευχές για χρόνια πολλά ή καλή χρονιά...
Κι όποιος καταφέρνει να αντέξει, παραμένει σ' αυτην την περίεργη σχέση και συναναστροφή μαζί σου, όσο αραιά και σπάνια κι αν είναι, αλλά πάντα εγκάρδια σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
Έτσι χάνεις τους περισσότερους γύρω σου. Όμως αυτοί που καταλαβαίνουν και δεν παρεξηγούνται και μένουν, είναι αυτοί που ενδιαφέρονται και σε νοιάζονται πραγματικά.
Αυτά, αν ρωτάτε πού χάθηκα.
Όπου να 'ναι ετοιμάζεται και ο διάδρομος για την προσγείωση της επιστροφής.
