Κι έρχεται ένα σύννεφο και σε παίρνει, ή καλύτερα το μητρικό σκάφος που μαζεύει όλα τα αδέσποτα Α.Τ.Π.Υ. και τα βάζει στα ειδικά ξεχωριστά γυάλινα κλουβάκια τους.
Κι αυτό το συννεφένιο σκάφος, μυρίζει τη μονοτονία της καθημερινότητας κι έχει την άνοστη γεύση των ημερών που νεκρώνουν τα πάντα μέσα σου.
Και σταματάς να σκέφτεσαι και να υπάρχεις πραγματικά και πέφτεις σε χειμερία υπαρξιακή νάρκη.
Δεν ζεις. Επιβιώνεις. Σταματάς να πετάς, να ονειρεύεσαι, να δημιουργείς...
Το λεπτοφυές αέρινο μέσα σου εξαφανίζεται και δίνει τη θέση του στο χονδροειδές αναισθητοποιημένο σε μιαν ακραία υποκειμενικότητα.Κι ούτε θες να επικοινωνείς, παρά μόνο όσο είναι απαραίτητο για τα αναγκαία της επιβίωσης.
Κλείνεις απ' έξω τους πάντες, γνωστούς, φίλους, συγγενείς, για λίγο ή για πολύ περισσότερο καιρό.
Παραλείπεις γιορτές και σημαντικά τους γεγονότα, ευχές για χρόνια πολλά ή καλή χρονιά...
Κι όποιος καταφέρνει να αντέξει, παραμένει σ' αυτην την περίεργη σχέση και συναναστροφή μαζί σου, όσο αραιά και σπάνια κι αν είναι, αλλά πάντα εγκάρδια σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
Έτσι χάνεις τους περισσότερους γύρω σου. Όμως αυτοί που καταλαβαίνουν και δεν παρεξηγούνται και μένουν, είναι αυτοί που ενδιαφέρονται και σε νοιάζονται πραγματικά.
Αυτά, αν ρωτάτε πού χάθηκα.
Όπου να 'ναι ετοιμάζεται και ο διάδρομος για την προσγείωση της επιστροφής.
3 σχόλια:
Κάποιες σχεσεις δεν χρειάζεται να μετρωνται με το ποσα "παρών" δίνει ο καθένας...αλλα έλα μου ντε, ποσοι να το καταλαβαίνουν άραγε...
Όπως και να έχει,καλή σου επιστροφή :):)
"Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος, με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά.. Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών..
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.. Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους..
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.. Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.. Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.. Πολύ.. Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.. Πολύ.. Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς..
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.. Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.. Που μπορώ και κλαίω ακόμα.. Και που τραγουδάω,μερικές φορές.. Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.. Και ευωδιές που με γοητεύουν"..
Οδ.Ελύτης
υγ.βαρύς φέτος ο χειμώνας
γιατί αργεί ο Ιούλιος ;
Αχενάρ και Ιούλιε,
Σας ευχαριστώ πολύ για την παρουσία και τα σχόλιά σας!
Δυστυχώς, προσωπικοί λόγοι δεν με άφησαν να είμαι συνεπής και στις απαντήσεις μου.
Όντως βαρύς ο χειμώνας φέτος, όμως να που μόλις άρχισε η άνοιξη, τουλάχιστον έξω από τα παράθυρα και στις σελίδες του χρόνου.
Δημοσίευση σχολίου