Ανοιχτό Παράθυρο

Άκουγα μουσική στο δωμάτιό μου, όταν στάθηκε στο ανοιγμένο παράθυρο μια τεράστια Κουκουβάγια.

-Έλα, μου είπε, ανέβα στην πλάτη μου. Θα σε πάω εκεί που δεν ήξερες ότι θέλεις να πας.

Κι εγώ, ανύποπτη όπως πάντα, ανέβηκα.

Κι όταν σιγουρεύτηκε ότι κρατήθηκα γερά από τα φτερά της, άρχισε να πετάει προς τον προορισμό.


-Ε, αυτή είναι η γνώση, είπα σε μια στιγμή, καθώς κοίταξα πίσω.

-Ξέχνα την, μου είπε η κουκουβάγια, στην αρχή είναι δρόμος μετά όμως γίνεται λαβύρινθος, γι αυτό την αφήνουμε πίσω μας.

-Και τις αισθήσεις;

-Κι αυτές τις πλανεύτρες. Άφησέ τες, δεν μας χρησιμεύουν εκεί που πάμε.

-Και τον νου;

-Κι αυτόν, έλα μην τον φοβάσαι, είσαι μαζί μου, δε θα σου στήσει παγίδες. Το κάνει μόνο στους αδύναμους, αυτούς που προσποιούνται ότι κρατάνε στο χέρι το αντίτιμο για το κατώφλι του.

-Και τον χρόνο;

-Ιδίως αυτόν!

-Και τις δια...

-Σσσσ... φτάνουμε... ... ...

-Είμαι, είπα κι η Κουκουβάγια με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια για να δει αν το εννοώ.

Και μετά, με ξαναπήρε στα φτερά της και με επέστρεψε πίσω.

-Τώρα, μπορείς να διακρίνεις τι είναι σοφία, μου είπε. Πορέψου ήρεμα και γαλήνια στον δρόμο που σου αναλογεί. Κι όποτε δεν αντέχεις και χρειαστείς βοήθεια, άσε τους εγωισμούς. Γνωρίζεις πια!


Πριν προλάβω να της εκφράσω τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη μου, το πιο μεγάλο μου ευχαριστώ, εξαφανίστηκε μέσα στη νυχτιά αφήνοντάς με άφωνη, να προσπαθώ να συνέλθω.

Ίσως και να 'ταν όνειρο όμως...