Επι-Στροφή

Επι-Στροφή

Photo by by Katja Faith

Από χθες επέστρεψε το χαμόγελο και η ευδιαθεσία.
Μόλις σήμερα, μετά από πολύ-πολύ καιρό που ευχόμουνα να ήμουνα παρούσα ως θύμα στα δυστυχήματα που άκουγα κατά καιρούς, μου 'ρθε αυθόρμητα η σκέψη:

"I love you ζωή"

Ναι, έτσι! Μοιρασμένη σε δύο γλώσσες.
Ίσως επειδή, μην έχοντας βιώσει το "Ι love you" στη μητρική μου γλώσσα, μου φαίνεται πιο ανύποπτο, ανούσιο και άσχετο.
Το "σ' αγαπώ", θα είχε μεγαλύτερη βαρύτητα, και το "life" την ελαφρότητα της δροσιάς ενός …χυμού*!

*Τι να κάνω!!! Εκούσια-ακούσια οι λέξεις συνδέονται με τα σημαινόμενά τους - Όπως λέμε πλύση εγκεφάλου από διαφημίσεις;

Εκ των υστέρων λοιπόν, ανακάλυψα ότι αν και αυθόρμητη, ήταν πολύ καλοζυγιασμένη σκέψη, δίνοντας βάρος εκεί που πρέπει και αφαιρώντας από κει που δεν πρέπει (νωρίς ακόμα, πρώτη-πρώτη σκέψη φιλότητας, πόση ζέση να περιέχει πια…).
Δεν είναι ότι λύθηκαν τα προβλήματα που με απασχολούσαν.
Τίποτε δεν άλλαξε. Όλα τα ίδια, όπως και πριν.
Με τη διαφορά ότι αυτά παρέμειναν στάσιμα ενώ εγώ προχώρησα.
Έτσι ξαφνικά, από μια συμπερασματική σκέψη, το πήρα πια απόφαση και ενέδωσα με χαρά μπορώ να πω, στην αγάπη για το ζειν.
Όχι για τις χαρές ή τις ηδονές που μπορεί να προσφέρει, αλλά για την πρόκληση της ατομικής εξέλιξης.
Τη συναρπαστική πάλη με τους φόβους, τις προκαταλήψεις, τις ανασφάλειες κι ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να κρύβουμε μέσα μας.
Μέχρι τη νίκη και την υπέρβαση.
Αυτό με γοήτευσε.
Η προσωπική τόλμη να στοχεύεις έμπρακτα και ενσυνείδητα στην αναγέννηση
Το βάφτισμα στο νερό της άφεσης της προηγούμενης ασυνειδησίας και μηχανικής αντιμετώπισης του γίγνεσθαι.
Η πάλη για το εν δυνάμει, τώρα που έχω πάρει μια γεύση του.
Τώρα που αναγνώρισα εμπειρικά την ύπαρξή του.
Αλλιώς τα λόγια και οι θεωρίες. Όσο και να τ' ακούς ή να τα λες απέχουν από το έμπρακτο αποτέλεσμα
Θα πω το κλασικό: Η γνώση βιώνεται, δε μεταδίδεται.
Όχι πως δε θα ξαναπέσω. Όλα μες την πάλη είναι.

Τελικά, μάλλον για κάτι καλύτερο έπεσα σ' αυτή τη μαύρη τρύπα (όρα προηγούμενα ποστ). . Δεν ξέρω στα σίγουρα κι ακόμα αναρωτιέμαι αν όλα συμβαίνουν για το καλό μας ή υπάρχει και πισωγύρισμα στην πορεία μας.
Εννοώ, πως ίσως, επειδή δεν μπορούμε να δούμε τον πίνακα της ύπαρξής μας, παρά μόνο ένα κομμάτι του, να θεωρούμε μια καινούργια πινελιά πνιγηρή, ενώ όταν στεγνώσει θα μας φέρει έναν βήμα πιο κοντά στον προσχεδιασμένο σκοπό του ζωγράφου.
Χμ… ίσως να μην πολυκαταλάβετε ή να παρεξηγήσετε, αλλά ήθελα να τα εκφράσω….

15/Μαΐου/2006
 


3  Σχόλια στην αρχική ανάρτηση:

Ο/Η homelessMontresor είπε... 
Έτσι έτσι... πάντα κοίτα on the bright side of life!
15 Μάϊος, 2006 14:58
 

Ο/Η zero είπε... 
Πολυ καλο.
ζερο.
15 Μάϊος, 2006 16:56
 

Ο/Η Κυκλοδίωκτον είπε
...Σας ευχαριστώ πολύ :)
Δεν ξέρω αν το βλέπετε κι εσείς στον λόγο μου, αλλά μου φαίνεται εμφανέστατη και με διαφορά η αλλαγή!
15 Μάϊος, 2006 17:59


.

Κατάθλιψη

Κατάθλιψη

Καταχωνιασμένο και ξεχασμένο βρήκα κι αυτό!
Μόλις πέρυσι το χειμώνα τα 'χα σημειώσει όλα αυτά.
Τότε κατάλαβα πόσο σοβαρά είχα πέσει στην κατάθλιψη.

Στο τέλος του χειμώνα, μου ήρθε πρόταση για δουλειά.
"Εσύ να μη δουλεύεις;" ρώτησε έκπληκτος πρώην συνεργάτης που με θυμήθηκε -ως υπεύθυνος- για ένα μουσικό σχήμα σε καλοκαιρινό μαγαζί.
"Θα τραγουδάς ρεμπέτικα!".
Με εμπιστευόταν τόσο πολύ κι ας ήμουνα κυρίως της μπαλάντας, μη έχοντας ξανατραγουδήσει ποτέ αυτό το είδος.
"Θα προσπαθήσω", του είπα. Και ρίχτηκα ατέλειωτες ώρες στη δουλειά.
Να ηχογραφώ και να σβήνω συνέχεια, μέχρι να με ικανοποιήσει το αποτέλεσμα.
Να δουλεύω ξανά και ξανά τη φωνή πάνω στο ίδιο διάστημα μέχρι να μη φαλτσάρει.
Δύσκολο το ρεμπέτικο. Πολύ!
(Οι μπαλάντες μετά έγιναν παιχνιδάκι. Δεν θα σας πω αν τα κατάφερα ή όχι γιατί είμαι τελειομανής. Οι κριτικές και τα σχόλια του κόσμου πάντως ήταν όλα καλά.)

Καλοκαίρι. Χαλκιδική. Κοντά στη θάλασσα το μαγαζί. Είχα ένα μικρό φασαριόζικο δωμάτιο αλλά δεν πειράζει. Χόρτασα θάλασσα, ποδαρόδρομο, σύννεφα, φύση και ..φωτογραφίες.
Οι περισσότερες με σύννεφα (η αδυναμία μου), ηλιοβασιλέματα ή χαράματα και το αγαπημένο μου λιοχώραφο. Μου 'φερνε στο νου αναγνώσματα από εκδόσεις τις Εστίας. Κάτι σαν από τον Καραβέλα του Θεοτόκη.

Κι έτσι, σιγά-σιγά, πήρα την ανιούσα.
Όμως κουραζόμουνα από την εξωτερικότητα των γύρω.
Στις βόλτες μου κοιτούσα μέσα στις βίλες μπας και δω κάποιον να διαβάζει κάτι. Ίσως και να του μίλαγα με την απελπισμένη μου ανάγκη για επικοινωνία… Δεν πέτυχα κανέναν όμως… Μια κυρία μόνο διάβαζε, αλλά ήταν ένα αισθηματικό βίπερ…

Με το να είναι χαλασμένα τα ηχεία του στερεοφωνικού στο μαγαζί, βρήκα δουλειά για το χειμώνα που μου ταίριαζε περισσότερο. Επειδή, όταν άρχιζε να έρχεται ο κόσμος από νωρίς, μέχρι να έρθει η καθορισμένη ώρα που θα ανεβαίναμε και τα 5 άτομα της ορχήστρας, ανέβαινα μόνη και προετοίμαζα το έδαφος. Κουραζόμουν παραπάνω μεν αλλά μου βγήκε σε καλό. Έτσι με άκουσε ο νέος μου εργοδότης.

"Πρέπει να σε εκτιμά πάρα πολύ, μας έχει πει τα καλύτερα λόγια για σένα", μου 'παν μόλις απόψε κάποιες κυρίες που έχουν σχέση με το επάγγελμα μας και ήρθαν να μας ακούσουν…
Το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ γι αυτόν. Ο καλύτερος που 'χω γνωρίσει ως τώρα.
Τον συμπάθησα από την αρχή και προτίμησα το δικό του μαγαζί από μια παράλληλη πρόταση για ένα άλλο όπου συχνάζουν διασημότητες, ηθοποιοί, πολιτικοί κλπ ως πελάτες.
Δε μ' αρέσουν αυτά. Τα 'χω βιώσει στο παρελθόν. Προτιμώ ό,τι πιο απλό.
Καμιά φορά θα σας πω για το πώς βλέπω τις κατηγορίες κοινού…

Όμως με όλα αυτά, έχασα την προθεσμία του εκδότη να του παραδώσω κάποια κείμενα.
Ααα, ή όλα μαζί θα 'ρχονται ή τίποτε…
Κάποια άλλη φορά θα εξηγήσω περισσότερο τον όρο publishing που μοστράρισα στο προφίλ.
Πάντως, ναι, έχω πιάσει βιβλία μου που έχουν εκδοθεί στα χέρια μου και δεν αισθάνθηκα τίποτε ιδιαίτερο. Πλήρης απαξίωση. Απογοήτευση θα 'λεγα. Το νόμιζα κάτι το συναρπαστικό ως συναίσθημα και ήταν ένα τίποτα…
Πιο πολύ χαίρομαι με τα ποστάκια μου!

Μετά, ήρθε μια λαμπερή αστραπή γεγονότων και μετά ξανά μια μαύρη τρύπα που έπεσα.
Αχ, αυτή η ζωή που μοιάζει με τεθλασμένη καρδιογραφήματος...
Εκεί που σου χαμογελά, γυρίζει χωρίς "γιατί" την πλάτη και απομακρύνεται. Και πρέπει πια εσύ να την κυνηγήσεις.
Σήμερα, μετά από μερικούς μήνες, έχω πιαστεί από το στόμιο της τρύπας (της μαύρης ντε) και κοιτώ έξω με αισιοδοξία. Μέχρι και χορδή έσπασα από "τσαχπινιά" με το έντονο παίξιμο. Καιρό είχα να παίξω με τόσο κέφι (κιθάρα-ξέχασα να το αναφέρω). Καιρό είχα να πω αστεία, να γίνω πειραχτήρι, να γελάσω εγκάρδια…

Ένα μεγάλο ΟΥΦ!
Τα κατάφερα να μην πισωγυρίσω στην κατάθλιψη.
Τώρα μένει να συνεχίσω από κει που 'χα σταματήσει (pro trypas)…

Πάω να βγάλω τους "σοβάδες" (όρα μακιγιάζ) και να διαβάσω κάτι ενδιαφέρον πριν κοιμηθώ.
Απόψε μπορεί να ήταν και το τελευταίο βράδυ μας σ' αυτή τη δουλειά.
Καλοκαίριασε κι ο κόσμος δύσκολα κλείνεται πια μέσα.
Έρχεται και η γιουροβίζιον…
Από τώρα μας ανακοίνωσαν ότι εκείνο το βράδυ θα 'χουμε ρεπό, εκτός αν οι κρατήσεις τραπεζιών υπέρ ημών διαψεύσουν την προβλέψιμη θεαματικότητα…
Καληνύχτα σας ή μάλλον θα πω την ατάκα απ' τη δουλειά (με ευγενική φωνή παρακαλώ):

"Ευχαριστούμε πολύ, Καλημέρα σας!"

14/Μαΐου/2006

Τι σκεφτόμαστε;

Τι σκεφτόμαστε καθημερινά;

Τα συνηθισμένα προβλήματα της ημέρας που μας απασχολούν;Ό,τι θέλουν να σκεφτόμαστε τα δελτία ειδήσεων;

Ό,τι θέλουν να σκεφτόμαστε τα περιοδικά έντυπα και οι εφημερίδες;Το αύριο;

Ό,τι βλέπουμε γύρω μας;

(αν κοιτάζουμε και δεν είμαστε αφηρημένοι)

Τι;

Τι;

. . .

(Κι αυτό λέγεται σκέψη;)

(Σήμερα είδα ότι έχει και σχετικό αφιέρωμα κατά πόσο η σκέψη είναι "δική μας" και το περιοδικό Focus στο εξώφυλλό του!Οποία σύμπτωσις! 12 Μάϊος, 2006 01:43 )


.