Αναστέναξε. Στο όνειρο ήταν αλλιώς. Είχαν μπερδευτεί οι αισθήσεις. Ήταν κάτι απ' τη χαρά του γαλάζιου, με την άνεση της πεδιάδας καθώς έκλεινε πίσω του ο τοίχος, μαζί με την γνώση του αύριο, με το σώμα του κλαδιού στο τσάκισμα...
Λέξεις, λέξεις… μόνο λέξεις… συνδεδεμένες με αλληλουχίες σκέψεων, συνειρμών, συνδυασμών, βιωμάτων, φαντασίας για να καταλήξουμε στην εικόνα.Γι αυτό δεν θυμόμαστε αρκετά όνειρα. Γιατί απλώς είναι ανείπωτα.
Είναι ένας άλλος κόσμος μπερδεμένος, χωρίς λογική αλληλουχία, χωρίς τη γνωστή τακτοποίηση της πραγματικότητας γύρω μας.
Πώς θα εξηγούσε τώρα τι είδε; Κι αν τα κατάφερνε, τι θα καταλάβαινε ο άλλος έτσι που τον κοιτούσε απορημένα σαν τρελό; Μόνο την αίσθηση του κινδύνου έπρεπε να του μεταδώσει:
"Φύγε. Κινδυνεύεις. Το είδα χθες βράδυ. Το ένιωσα όσο ποτέ"...
Μα, ο άλλος, μόνο χαμογελούσε συγκαταβατικά. Δύσκολο να αφεθούμε στο παράδοξο χωρίς απτές αποδείξεις.
Οξυμωρία πραγματιστών.
Και κινδύνευε. Κι ας μην το πίστευε…
.
6 σχόλια:
Πώς να εκλογικεύσεις το άφατο....
Εκείνος ο Αριστοτέλης την έκανε τη ζημιά που ήθελε να τα χώσει όλα μέσα στη λογική του...απο κεί μας έμεινε...
Τα όνειρα είναι ανείπωτα…
Ποτέ μου δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Κι όμως έτσι είναι. Ή πρέπει να είναι…
Νομίζω ότι πολλά είναι ανείπωτα, όχι μόνο τα όνειρα.
Ή αν όχι ανείπωτα, δεν έχουμε ανακαλύψει ακομα τον τρόπο να τα εκφράζουμε.
Έχουμε τις λέξεις, τις σκέψεις, τη λογική -που λέει και η 7κατσικούσα- τις αισθήσεις και διάφορα άλλα, όμως, ίσως να χρειάζεται και κάτι άλλο περισσότερο ή απλότερο... δεν ξέρω.
Στο νου μου ήρθαν τώρα κάποιες σκηνές από έργα, όπου μεταδίδει ο ένας στον άλλο (πχ. πιάνοντας το χέρι του)ολόκληρες εικόνες ή γεγονότα...
Ίσως κάτι τέτοιο; Κάτι διαφορετικό;
Δεν ξέρω...
Μία πολύ όμορφη καλημέρα, καλή μου Κυκλοδίωκτον!
Όσο πιο πολύ διαβάζω και περιδιαβαίνω στο ιστολόγιό σου, τόσο πιο πολύ μου αρέσει...
Πάλι με έκανες να συλλογιστώ.
Θα πω λοιπόν εδώ, ευτυχώς που έχουμε και τα όνειρα. Όλη μέρα μες στις λέξεις, να προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με λέξεις, να τα βάλουμε όλα μέσα σε λέξεις, μες στα στενά όρια του κόσμου μας, μέσα σε μέτρα, σε ακριβολογίες...Κι ευτυχώς, έρχονται τα όνειρα να μας μάθουν ότι υπάρχει και μια άλλη μεριά: το απέραντο ανείπωτο, αυτό που με δυσκολία το χωράμε, αυτό που απο τη φύση του μας διαφεύγει κι έτσι το ξεχνάμε όταν ξυπνάμε...
Καλησπέρα αστέρι :), σε ευχαριστώ για τις επισκέψεις.
Δες κι εδώ (κυρίως στο δεύτερο μέρος της ανάρτησης) για τα όνειρα και τις λέξεις:
http://kyklodiwkton.blogspot.gr/2014/03/blog-post.html
Δημοσίευση σχολίου