Δε με έπιανε ο ύπνος.
Κι εκεί που σκεφτόμουν ότι κάποια άστρα δεν τα βλέπουμε αλλά υπάρχουν,
ενώ άλλα που τα βλέπουμε δεν υπάρχουν…
κι είχα το ένα χέρι μου στο αριστερό μάτι και με το άλλο κοιτούσα στο σκοτάδι -κι εγώ δεν ξέρω πού- ...το είδα!
Τη ζωγραφιά που έψαχνα να κάνω μέρες τώρα.
Ένας παλλόμενος ήλιος. Ο κύκλος του στο κέντρο και γύρω οι ακτίνες περιστρεφόταν και χόρευαν. Σαν φίδια.
Όχι δεν ήταν όραμα. Κατά κάποιο τρόπο προβάλλονταν η κόρη του ματιού μου και γύρω της τα νεύρα; Δεν ξέρω να πω ακριβώς.
Πάντως ήταν αφορμή για σκέψεις.
Όπως το κεφάλι της μέδουσας σκέφτηκα.
Γιατί πέτρωνε όποιος κοίταζε απ' ευθείας το κεφάλι της μέδουσας–το βλέμμα της; (και τι σημαίνει το πέτρωμα;)
Και είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε να κοιτάξουμε απευθείας τον ήλιο.
Αλλά, αν ό,τι είναι πάνω είναι και κάτω, τότε…
ό,τι είναι έξω είναι και μέσα;
Ό,τι τυφλώνει τα εξωτερικά μάτια, τυφλώνει και τα εσωτερικά;
Είναι γνωστό ότι ο όφις συμβολίζει τη σοφία!
Η Αθηνά επίσης, θεά της σοφίας.
Ο Τειρεσίας τυφλώθηκε όταν είδε γυμνή την Αθηνά.
Πέτρωνε όποιος κοιτούσε τη Μέδουσα με τα φίδια για μαλλιά (ή άλω με την μέθοδο Κιρλιαν;)
Γιατί ο αρχαίος ύμνος της Αθηνάς –(Πλάτωνας-Κρατύλος: στην ομιλία του Σωκράτη με τον Ερμογένη για το βουλαπτερούν)- μιμείτο τον ήχο του σφυρίγματος των όφεων, οι οποίοι έζωσαν το κεφάλι της γοργόνας όταν ξεψυχούσε;
Μόνο με κάτοπτρο μπορούσαν να δουν τη μέδουσα.
Τι σύμπτωση! Μόλις πριν λίγες μέρες έγραφα ότι το μεγαλύτερο γνωστό κάτοπτρο είναι η Σελήνη. Και πάνω της τι βλέπουμε; Τον ήλιο!
Ω, συμπτώσεις συμπτώσεων…
Ήλιος-Μέδουσα, Ηλιακή κορώνα-άλως, Όφις-Σοφία-Αθηνά, Σελήνη-Κάτοπτρο...
Η συσχέτιση με τον Περσέα (γιο του Δία και της Δανάης:διάνοια) ίσως άλλη φορά...
(Πάντως, όταν βρω χρόνο να ζωγραφίσω την ήλιο-μέδουσα που είδα θα τον σκανάρω, ακόμα κι αν μοιάζει παιδική ζωγραφιά)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
14 σχόλια:
Κάνοντας συσχετισμούς είναι σαν να χορεύεις.Μ΄ αρέσει ο κρυφός και αθέατος χορός σου...
Καλημέρα!
Ειλικρινά χαίρομαι για την γνωριμία!
Ξέχασες τον Πλάτωνα και το σπήλαιο του :-)
Αξεπέραστη η μυθολογία Ιωάννη. Αναγνώσιμος κώδικας για όσους πραγματικά γνωρίζουν.
Εμείς οι υπόλοιποι παίζουμε με τους συνειρμούς, μαντεύοντας.
Εξ άλλου πώς αλλιώς να μεταδόσεις υψηλές έννοιες σε χαμηλά νοητικά πεδία;
-----
Αυτό που ξέχασα να γράψω μοντρ. είναι ότι εφ' όσον όποιος δει γυμνή ή απ' ευθείας τη Σοφία, συμβολικά τυφλώνεται, πετρώνει κλπ., σημαίνει ότι από τη φύση μας είμαστε περιορισμένοι σε θέματα σοφίας και γνώσης.
Εν δυνάμει.
Ίσως μερικώς και φύσει.
Μα, πρέπει να παλαίψουμε και για το θέσει.
Αχ, αυτή η προσωπική υπέρ- υπέρβαση... όλο μπροστά μου την συναντώ...
Για τον Περσέα; Σκεφτήκατε ότι ο Δίας έγινε χρυσή βροχή (χρυσός-ήλιος, φως-φώτιση) για να ενωθεί με την διάνοια-Δανάη; Έτσι γεννήθηκε ο Περσέας. Γιος Διάνοιας και Φωτός.
Διάνοια-φώτιση-νους-κεφάλι.
Και να που και η Αθηνά-σοφία κι αυτή από το κεφάλι ξεπήδησε.
Και ποιος συμβούλευσε τον Περσέα να μην κοιτάξει καταπρόσωπο την Μέδουσα;
Μα η Αθηνά! Άραγε λόγω πρότερης κακής εμπειρίας με τον Τειρεσία;
Και για τους δύο έχουμε αναφορά για ασπίδες...
Αισθάνομαι αρκετά κουρασμένη. Θα συνεχίσω ίσως άλλη φορά τους υποκειμενικούς συλλογισμούς και συνδέσεις για το θέμα αυτό...
Επιφυλάσσομαι να αναφερθώ επίσης σε κάτι άλλο που νομίζω ότι "ανακάλυψα" σήμερα...
Καλό βράδυ!
Σήμερα -αφού μούχλιασα σχεδόν κατ' οίκον όλο το καλοκαίρι- πήγα ένα μονοήμερο ταξιδάκι σε κοντινή παραλία, όπου βρήκα την ευκαιρία να συγκινηθώ από τη φύση (της διαδρομής-η παραλία χλιαρή πολυκοσμική και βρωμερή) και να "γεμίσω τις μπαταρίες", μέσω και της κατάλληλης μουσικής υπόκρουσης που έπαιζε το mp3όφωνό μου (sic).
Ίσως αυτό να φταίει που πήραν τα μυαλά μου περισσότερο αέρα.
Έτσι, μόλις προ ολίγου, συνειδητοποίησα ότι η "πιπίλα" της προσωπικής μας υπέρβασης, με τις αναφορές στην οποία ίσως έχω καταντήσει γραφική, έχει στάδια.
Υπέρβαση δεν εννοώ κάτι σπουδαίο με πυροτεχνήματα και θαύματα (ίσως κάποτε να φτάνει και εκεί), αλλά για κάτι απτό και καθημερινό.
Να ξεπεράσουμε τα όρια που νομίζουμε ότι έχουμε ή αλλιώς τις αντοχές και τις δυνάμεις μας. Μπορούμε και περισσότερο απ ό,τι είμαστε τώρα.
Σήμερα λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι:
-το πρώτο στάδιο είναι να αναγνωρίσεις την υπέρβαση. Να μάθεις γι αυτήν. Ότι μπορείς να ξεπεράσεις αυτό που είσαι. Να ακούσεις από κάπου, να συμβεί σε κάποιον γνωστό σου κάτι πέρα από τα όριά του κλπ.
-το δεύτερο στάδιο είναι να το πιστέψεις. Και δεν μιλώ για απλή πίστη, αλλά πεποίθηση πια: "Ναι, έτσι είναι σίγουρα, δεν πα' να λένε ό,τι θέλουν οι άλλοι; Ουκ οίδαν!". Πίστη, έστω και σαν "κόκκο σινάπεως"!
-το τρίτο στάδιο είναι να αποκτήσεις απεριόριστη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Γιατί σ' αυτόν θα στηριχτείς στο άγνωστο που σε περιμένει.
Και χρειάζεται η εμπιστοσύνη, γιατί κάθε άγνωστο περιέχει τον φόβο.
Φόβος! Ο φύλακας και η φυλακή μας.
-τα επόμενα στάδια δεν τα γνωρίζω ακόμη. Νομίζω ότι βρίσκομαι και προσπαθώ στο τρίτο.
Έχει λίγες μέρες που είδα ένα όνειρο. Ήμουν στο "σπίτι" και κάποια πιτσιρίκια ερχόταν και έκλεβαν κάτι πράγματα. Α, θα τους στήσω καρτέρι είπα και τα περίμενα. Άκουσα βήματα στις σκάλες, αλλά αντί για τα πιτσιρίκια, εμφανίστηκε ένας μεγάλος, τρομακτικά άγνωστος επίδοξος ληστής. Ήθελα να αντιδράσω αλλά είχα παγώσει. Ήθελα να φωνάξω και δεν μπορούσα.
"Άραγε σ' αυτό στηρίζουν την επιτυχία τους; σκέφτηκα. Στο ότι θα παγώσει ο άλλος από τον φόβο του και δεν θα μπορεί να αντιδράσει; Οχι, πρέπει να φωνάξω. Εγώ θα φωνάξω. Δεν θα γίνω θύμα του. Θα τα καταφέρω να φωνάξω... Εγώ μπορώ..." και με πίεζα να το κάνω με πίστη ότι μπορώ και θα τα καταφέρω.
Ήταν τόση η θέλησή μου που ξύπνησα.
Α, επειδή ήταν όνειρο δεν μπορούσα να φωνάξω, ήταν η πρώτη μου σκέψη και αμέσως δοκίμασα να ανοιγοκλείσω το στόμα μου και να δω αν μπορώ να βγάλω ήχο, λες και όσα συνέβηκαν στο όνειρο ήταν μια ανάρμοστη δικαιολογία αδυναμίας.
Τέτοια δυναμική θέληση, πρώτη φορά έχει ξεπηδήσει από μέσα μου.
Συνήθως αφήνομαι αδύναμη στην παραίτηση.
Πού θέλω να καταλήξω; Το όνειρο και οι σκέψεις μου πάνω στο "γιατί" και "πώς", αφού δουλεύτηκαν αρκετό καιρό υποσυνείδητα και ενσυνείδητα, μου φεραν σήμερα, έτσι χωρίς καμιά πρότερη διεργασία σκέψης αυτό το συμπέρασμα με τα στάδια της υπέρβασης...
Ουφ! Ελπίζω να με καταλαβαίνετε, αλλά πιο πολύ εύχομαι να πιστέψετε στην υπέρβαση, στο "εν δυνάμει" μέσα μας.
(Συν) αυτά για την ώρα :)
Όχι δεν ήταν αυτό που "ανακάλυψα" σήμερα, αυτό είχε τον αριθμό 2!
Δεν ξέρω επίσης κατά πόσο πιστεύετε στη διαφορά του:
μαθαίνω κάτι επειδή μου το λένε, μου το διδάσκουν ή το διάβασα κλπ από το:
βιώνω κάτι γι αυτό το μαθαίνω.
Στο πρώτο έρχεται πρώτα η μάθηση και ίσως -ίσως- κάποτε το βίωμα, ενώ στο δεύτερο πρώτα το βίωμα και μετά η αναγνώριση του τι είναι.
Είναι η διαφορά του "γνωρίζω" από το "οίδα"...
Νομίζω ότι παραπήρα φόρα σήμερα...
(Α, ρε φύση)
Ωραίο. Κι αυτό το μεγαλύτερο κάτοπτρο, η Σελήνη, που πάνω της βλέπουμε τον Ήλιο με έβαλε σε σκέψεις. Ωραίο, ωραίο.
1. Έχεις ακούσει για το συνειδητό ονείρεμα? Οτι δλδ με πολύ εξάσκηση μπορεί κανείς να επέμβει στα όνειρα του και να μην τα βλέπει απλά παθητικά?
2. Εγώ δε θα σου πω σε πιο level υπέρβασης είμαι :-)
Σοβαρά τώρα το να δουλευείς πάνω/με (σ)τον εαυτό σου είναι κάτι που κρατάει μια ζωή!
3. Την αλήθεια δεν μπορείς να τη δείς όλη γιατί πολύ απλά δεν έχεις τις δυνατότητες. Είναι σαν να προσπαθείς να χωρέσεις δεδομένα 160 gigabyte σε ένα σκληρο δίσκο υπολογιστή με χωριτηκότητα 40gb. Ακόμα και αν τα καταφέρεις τα δεδομένα θα είναι αλλοιωμένα και ακαταλαβίστικα! Ίσως όμως να έχουμε τη δύναμη της υπέρβασης κάποιες φορές σε στιγμές έμπνευσης, διαλογισμού, προσευχής κτλ αλλά δεν ξέρω πως γίνεται αυτό!
Αμάν πια να αναφέρεσαι σε τόσα θέματα συγχρόνως!!!!
Στα ορθογραφικά-τυπογραφικά λάθη παρακαλώ να μη δώσετε σημασία. Ευχαριστώ! :-)
Να 'σαι καλά Λαμιώτη :)
Αχ, μικρό σοφό μοντρεσοράκι!
Μου άρεσε πολύ αυτή η παρομοίωση με το σκληρό δίσκο!
Εμπρός λοιπόν για ατομικές αναβαθμίσεις για πιο πολλά γιγαμπάιτς κάθε φορά, μέχρι...
δεν ξέρω μέχρι πού...
Όμως είναι τόσο υποκειμενικά όλα. Η δική μου αναβάθμιση και υπέρβαση και κόπος για κατάκτηση κάποιων μπάιτς μπορεί ήδη να ΄ναι δεδομένη και ξεπερασμένη για κάποιον άλλον ή άπιαστη για έναν τρίτο.
Ο καθένας στον προσωπικό του αγώνα.
Καλημέρααα!
Τώρα θα φανώ πολύ ψωνάρα αν ομολογήσω πως μ' αρέσει πολύ να με λένε μικρή σοφή?
Πάω για αναβάθμιση τώρα...
μπας και γίνω κάποτε μεγάλη σοφή!
Σου είπα οτι έχεις δίκιο για τον υποκειμενικό αγώνα? Έχεις δίκιο, οι δυνατότητες αυξάνονται όσο εμείς το επιδιώκουμε!
Στον αγώνα μας λοιπόν! :-)
ΙQ μου
:)
Μ αρέσει πολύ η διαδικτιακή "γνωριμία" μας.
Έτσι να ξέρεις,πως σ' επισκέπτομαι κι εδώ πάντα,άσχετα αν δεν σου αφήνω σχόλια
:*
d******`
Ενδιαφέρον συσχετισμός.. πραγματικά.. (αν αφήσουμε εκτός το συσχετισμό Δανάης-Διάνοιας που είναι μάλλον άστοχος)
Και μιας και είχαμε την κουβέντα της Κβαντομηχανικής χθές το βράδυ, ο Τειρεσίας είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα μορφή... έχασε το φως του και μπορούσε να προβλέπει το μέλλον.. ή μήπως να το διαμορφώνει απεξαρτημένος πια απο την οπτική επαφή μαζί του; να επιλέγει την πραγματικότητα του... να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα οδηγόντας τους αλλους σε αυτό...
Μια σκέψη έκανα..
ΔούριεΞύπνε! Τι σκέψη! Ευχαριστώ!
Έχασε το φως του, έχασε την όραση των κοντινών και κέρδισε την όραση των μακρινών μετά την συνάντησή του με τη σοφία!
Νίκησε, κατά κάποιο τρόπο, το χρόνο για τον οποίο μιλούσαμε χθες!
Και είχαμε πει ότι είναι άμεσα συνδεδεμένος με το νου μας...
Είσαι να πάμε και πιο πέρα πάνω σε αυτή τη σκέψη;
Μα γι'αυτό είναι οι σκέψεις Κυκλοδίωκτον... για να μας πάνε πιο πέρα...
Lead the way and i follow...
Κυκλοδίωκτον είπε...
Μια σκέψη:
Κι αν το είδωλο (με το σύμβολο του καθρέφτη) είναι ο μόνος τρόπος να καθ-ορίσουμε και να κατα-νοήσουμε αυτό που αν το "βλέπαμε" απ' ευθείας θα μας "τύφλωνε";
Σαν μια φωτογραφία που απεικονίζει ένα μεγαλειώδες τοπίο και μπορείς να τη χωρέσεις στη τσέπη σου.
Το ίδιο το τοπίο δε θα μπορούσες ποτέ να το βάλεις στη τσέπη σου, όσο κι αν προσπαθούσες.
Μήπως γι αυτό χρειάζεται, λοιπόν, το είδωλο κάτοπτρο;
Μήπως γι αυτό τυφλώνεται όποιος βλέπει χωρίς είδωλα (άρα χωρίς την απαραίτητη οριοθέτηση) το πρόσωπο της μέδουσας;
Και νομίζω ότι αυτό το είδωλο είναι οι αισθήσεις μας.
Μέσω αυτών υποκειμενικοποιούμε τον κόσμο για να χωρά στην αντίληψή μας.
Πώς ένας νους που έχει μάθει να επεξεργάζεται τα στοιχεία των αισθήσεων, πώς ένας νους που έχει μάθει να συγκεκριμενοποιεί τις σκέψεις σε λέξεις, σε σχήματα, σε εικόνες και γενικά να οριοθετεί για να εκφραστεί... πώς μπορεί να ξεφύγει από όλα αυτά να δει και να εκφράσει κάτι "ασύλληπτο";
Είχα γράψει και κάτι σχετικό πιο παλιά:
Το ______ σε λέξεις
http://kyklodiwkton.blogspot.com/2008/10/17.html
Σκέφτομαι όμως ακόμα το πέτρωμα των κοινων θνητών, τη νίκη του Περσέα που είχε μητέρα τη διάνοια (άρα υπάρχει κάποιος τρόπος να κατα-νοήσουμε τα ασύλληπτα) και τον Τειρεσία που τυφλώθηκε και έχασε την όραση αυτού του κόσμου (με τον ειδωλικό τρόπο) αλλά κέρδισε την όραση του μέλλοντος... εκτός αν σημαίνει το μέλλον της πορείας και της εξέλιξης...
02 Απριλίου, 2011 14:19
Κυκλοδίωκτον είπε...
Κι άλλη μια σκέψη:
Αφού αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέσω αισθήσεων, το είδωλο του εαυτού μας μάς χρειάζεται για να αυτοπροσδιοριζόμαστε και να δημιουργούμε την εικόνα του μέσα μας.
Όταν υπερβούμε τον περιορισμό των αισθήσεων στην αντιληπτική μας ικανότητα, τότε το είδωλο δε χρειάζεται πια, επειδή μπορούμε να δούμε τα πράγματα πέρα από καθορισμούς και χωροχρονικά όρια.
Τότε σπάζει αυτό το είδωλο ή αλλιώς ενώνεται η "εικόνα" του με μας...
02 Απριλίου, 2011 15:59
Δημοσίευση σχολίου