Βλέπουμε, μυρίζουμε γευόμαστε, ακούμε, αισθανόμαστε.
Ακόμη κι όταν οι αισθήσεις αυτές, λόγω της ρουτίνας, έχουν πέσει σε μηχανικό επίπεδο και υπολειτουργούν, αρκεί κάτι διαφορετικό στη ζωή μας, μια αλλαγή παραστάσεων, μια βόλτα, ένα ταξιδάκι, οι πολυπόθητες διακοπές, για να αφυπνίσουν τη ράθυμη επεξεργασία των εξωτερικών παραστάσεων, να τις κάνουν πιο έντονες και να μας δώσουν νέα ώθηση ζωής, βγάζοντάς μας για λίγο από την αισθαντική ραστώνη.
Όμως, όταν κάνουν τόσα πολλά οι αισθήσεις, τι χρειάζεται και η νοητική πιστοποίηση της ύπαρξης; Γιατί χρειάζεται υπαρξιακά πειστήρια η λογική μας; Γιατί ο νους, είτε πιο συνειδητοποιημένα είτε πιο ενστικτώδικα, χρειάζεται την εκδήλωση, τη δημιουργία, την επιβεβαίωση, την αποδοχή, το ανήκειν (όχι όλα μαζί απαραίτητα, έστω κάποιο απ' αυτά) για να αισθανθεί την πληρότητα της ύπαρξης;
Αυτό, οπωσδήποτε, μας ανεβάζει σε άλλο οντολογικό επίπεδο από τα υπόλοιπα ζώα, όμως ποια η χρησιμότητά του; Εκτός από την ικανοποίηση τού υπάρχειν, του ζειν τι άλλο μας προσφέρει;
Γιατί εκτός από την εξωτερική κάλυψη της ύπαρξης να χρειαζόμαστε και την εσωτερική; Ποια η πραγματική χρησιμότητά της; Απύθμενος εγωισμός των ελλόγων όντων ή κάποια εγγενής ανάγκη εξελικτικής πορείας; Μήπως τα παράπλευρα παρεπόμενά της;
Τι είδους εξέλιξη όμως και με ποιον τρόπο μέσω τέτοιων διαδικασιών;
Ή με άλλα λόγια, ποιο είναι (αν υπάρχει) το επόμενο επίπεδο μετά από αυτό;
(πιστός και πάλι ο ηλιοτροπισμός
των χαραμάδων του δωματίου μου)
