Προσωρινή Στάση

Ας λέω ότι δε θα γράψω.

Οι λέξεις σφηνώνονται μέσα στο μυαλό μου μέχρι να βρουν διέξοδο.

Όπως χθες που με χτύπησε απρόσμενα το:

Και μια μέρα
να 'ρθεις να λογαριαστούμε.
Όχι εσύ όμως
αλλά το αστέρι που κρύβεις μέσα σου.

Ή το άλλο που με τριβέλιζε για μέρες, μέχρι που το ‘γραψα και ησύχασε:

Όπως στους μικρούς μαθαίνουν πώς να μιλούν
έτσι θα 'πρεπε να μαθαίνουν και στους μεγάλους πώς να σιωπούν!

Κι αυτό, που από χθες θα μου φάει το μυαλό αν δεν το αποτυπώσω.

Κάθε μέρα παλεύω με τους δαίμονές μου.

Και κάθε μέρα με νικούν.

Όμως κάθε πρωί ξυπνάω ζωντανή.

Και καμιά δεκάδα από φιλοσοφικές ατάκες του κιλού, να διασκεδάζουμε αυτές κι εγώ εν τω άμα της γέννησής τους.

(Τις παλιές τις έχω ξεχάσει όλες, τις τυχόν καινούργιες θα τις καταγράψω όλες μαζί σε σετ δώρου.)

Έρχονται οι λέξεις, στροβιλίζονται μέσα μου και μόνο άμα τις ξορκίζω αποτυπώνοντάς τες μπορούν να φύγουν για να μείνει το κενό και να δημιουργηθεί θέση για τις επόμενες που ίσως περιμένουν τη σειρά τους. 

Διαμετακομιστικό δοχείο στο ταξίδι τους ο εαυτός μου…

Κι ένα τελευταίο:

Είμαστε κι εμείς
οι ανώνυμοι επιβιώσαντες
που παίρνουμε τη ζωή
ένα βήμα τη φορά.

.