Κρίσεις και Κριτικές

 

"Όποιος γνωρίζει δε μιλά κι όποιος δεν ξέρει κρίνει".

Κάπως έτσι το 'χε πει, αν θυμάμαι καλά, ο Καστοριάδης.

Και κάποιος άλλος είχε πει: "Χειρότερη κι από την αμάθεια, είναι η ψευδαίσθηση της γνώσης" (ή αλλιώς η ημιμάθεια).

Όλοι έχουν άποψη, αλλά ελάχιστοι γνώμη ουσιαστική.

Η άποψη είναι ετυμολογικά εξ όψεως των πραγμάτων. Επιφανειακή.

Η γνώμη, προϋποθέτει γνώση. Πηγάζει από το βάθος.

Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι έχουν γνώμη, λόγω ψευδαίσθησης της γνώσης κι αυτοί είναι οι χειρότεροι.

 

Γιατί τα γράφω αυτά;

Για τα αποτελέσματα, εκ των υστέρων, των απόψεων που μοιάζουν με γνώμες.

Κάνεις κάτι δημιουργικό κι έρχονται ένα σωρό άνθρωποι να το επαινέσουν και να πουν διάφορα ευφημιστικά.

Αλλοίμονό σε αυτόν που γεμίζει ικανοποίηση ότι κάτι κατάφερε βάσει αυτών των ανθρώπων, όσοι και να 'ναι.

Πλάνες σειρήνες της μετριότητας που σε αποπροσανατολίζουν από τον στόχο που έχεις βάλει, εκτός αν στόχος είναι η δημαγωγική ικανοποίηση ενός άλφα πλήθους.

Τότε καλά κάνεις και εφησυχάζεις και θεωρείσαι επιτυχημένος.

Αν όμως, όντως κυνηγάς  το καλύτερο, αυτές οι απόψεις που εκφράζονται τόσο ενθουσιωδώς δεν είναι και ο καλύτερος γνώμονας επιτυχίας.

Οι άνθρωποι αρκούνται αρκετές φορές στο λίγο. Ή το λίγο σου τους φαίνεται πολύ.

 

Κι εσύ που ξέρεις όμως να μετράς; Η μήπως δεν ξέρεις;

Η διαφορά πολλές φορές δεν είναι αισθητή σε αυτό το επίπεδο αλλά στο επόμενο.

Όταν αγνοείς τις επευφημίες και συνεχίζεις τη δουλειά σε αυτό που ξεκίνησες ή έχεις στοχεύσει, για να το φτάσεις παραπέρα.

Τότε έρχεται η δεύτερη ανάγνωση και ακρόαση.

"Βελτιώθηκες" (α, και γιατί δεν μου το λέγατε νωρίτερα ότι χρειαζόμουν βελτίωση;)

Αναγνωρίζουν τη δουλειά σου άτομα που ανήκουν στον τομέα σου με υψηλότερο επίπεδο (α, και πού ήσαστε πριν μέσα στις τόσες επευφημίες του πλήθους;)

Σου γίνονται πιο σοβαρές προτάσεις κ.λπ. κ.λπ.

Πάντα εχθρός του καλού θα είναι το καλύτερο, του καλύτερου το άριστο και πάει λέγοντας.

Η τελειότητα δεν είναι για τα ανθρώπινα μέτρα. Μόνο το κυνήγι της.

Και τα επίπεδα δεν κρίνονται από το ποιοι σε κρίνουν, αλλά από το πού μπορείς να φτάσεις και τι μέτρα σύγκρισης βάζεις.

Γιατί ακόμα και μετά το επόμενο επίπεδο υπάρχει κι άλλο κι άλλο…

Αρκεί να θυμάσαι ότι τα όρια (ποιανών όρια και ποιος τα βάζει όμως;) είναι νοητικά κατασκευάσματα που μπαίνουν μόνο για να μπορούμε να τα φτάνουμε και να τα ξεπερνάμε ή τουλάχιστον να το προσπαθούμε χωρίς εφησυχασμούς.

Εικόνες:  Catherine Alexandre

 

Νυχτερινός Σκοπός

Κι αν ποτέ κουραστούμε
ή ξεμείνουμε από τρόπους
για να αγαπάμε τους ανθρώπους
οφείλουμε να εφεύρουμε καινούργιους.
Πάντοτε θα το αξίζουν!

Επίσημη Εγγραφή

Μόλις σήμερα, ανακάλυψα
το τυπικό εγγραφής
στον "Σύλλογο Αιθεροβαμώνων".

Δεν κάνεις καμία αίτηση ή κάτι σχετικό.

'Εχουν ειδικό ραντάρ αυτόματης καταγραφής πτήσεων.

Μόλις σε ανιχνεύσει
στέλνουν ειδικούς Συλλέκτες,
με μια μεγάλη απόχη,
που τρέχουν ξωπίσω σου
και σε κυνηγούν να σε μαζέψουν.





.

Ήλιος Πλάγιος Δεύτερος

Πρωί Σαββάτου.

Παίρνω τον βαπορίσιο μου καφέ, πλένω μερικά σύκα και βγαίνω στο μπαλκόνι.
Η μέρα μου ξεκινά. Όμως, ήδη έχει προλάβει να με πυροβολήσει η ζωή με δύο ριπές.

Σαν ξαφνικές αστραπές τις αισθάνθηκα μέσα μου. Στιγμιαία έκρηξη απίστευτης χαράς που διαρκεί κλάσματα δευτερολέπτου. Αναίτια. Έτσι αισθάνομαι τις ριπές.
Μετά από πόσο καιρό! Σε απόσταση λίγης ώρας μεταξύ τους.
Ήρθαν, με βρήκαν σαν πυροβολισμοί διαγώνια κάπου στο μέσον του σώματός μου, με αναστάτωσαν αναπάντεχα (λες και μου ανακοίνωσαν ότι κέρδισα τον πρώτο λαχνό) και εξαφανίστηκαν.

Θα 'ναι που είσαι εντάξει με τις υποχρεώσεις σου, προσπαθεί να ταξινομήσει η λογική τα συμβάντα. Ή που ξεφορτώθηκες ένα μεγάλο βάρος χθες.
Και γιατί να μην είναι που είδα ένα βίντεο με ένα λιοντάρι το πρωί να παίζει τόσο τρυφερά με μια μικρή αντιλόπη; Ή οι νέες προοπτικές που μου ανοίγονται;

Κοιτάζω τη γειτονιά κάτω μου. Το παρδαλό γατί που ξαπλώνει ανάσκελα και χουζουρεύει τεντωμένο στη μέση του πεζοδρομίου. Την υπερπροστατευτική απέναντι μαμά που επισκέπτεται ανελιπώς, κάθε Σ/Κ την φοιτήτρια κόρη της και τώρα ετοίμασε σε δίσκο να πάρουν ένα πρωινό μαζί στο μπαλκόνι. Την μανιακή νοικοκυρά στη διπλανή πολυκατοικία, μονίμως με ποδιά, μονίμως αεικίνητη και μονίμως να καθαρίζει ή να τινάζει κάτι από νωρίς τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ. Τον φωνακλά γείτονα που πετάει μια σακούλα στην υπομονετική γυναίκα του που σκουπίζει το πεζοδρόμιο. Τους ταλαιπωρημένους από την κρίση μαγαζάτορες που φωνάζουν δυνατά καθώς συνομιλούν ο ένας στον άλλον από τα αντίθετα πεζοδρόμια. Τον πλανόδιο καρπουζοπώλη που σταμάτησε κι όσους έτρεξαν να αγοράσουν και επιστρέφουν με τις διάφανες νάιλον σακούλες γεμάτες φρούτα…

Κάνω ξανά το τεστ μέσα μου. Έγινε κάτι απ΄ αυτά πιο όμορφο, απέκτησε ιδιαίτερο νόημα;
Όχι, εκτός από την ομορφιά της απλότητας στην ειρηνική καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Τίποτα συνταρακτικότερο, τίποτα βαθύτερο.

(Έϊ! Οι αλλαγές, μέσα μας γίνονται πάντα, το ξέχασες;)

Κοιτάζω το άδειο απένταντι μπαλκόνι και θυμάμαι μια φράση-πληγή από το περσινό καλοκαίρι: "Θες να στρώσω έξω να φάμε;"
Κάρφωμα στη μοναξιά μου η φωνή της γειτόνισσας στον άντρα της και οι μικρές συνηθισμένες απολαύσεις ευτυχίας που μοιράζεται ένα ζευγάρι.
Αναρωτιέμαι, πόσες ασήμαντες -για τους άλλους- φράσεις ή στιγμές κρατάει κάποιος μέσα του που τον έχουν σημαδέψει βαθιά…

Ο ήλιος πλάγιος, εισβάλλει από τις κατεβασμένες τέντες και μου καίει τα πόδια. Αλλάζω θέση. Προηγουμένως έχω αλλάξει θέση και στο φυτό που αγαπάει τον ήλιο και το σώζω κάθε χρονιά με το ζόρι, μια και θέλει σχεδόν καθημερινό πότισμα. Το 'βαλα σε άλλη θέση για να το βρίσκει περισσότερο ο ήλιος.

Και μένα εκεί με έβαλα, από σήμερα, στις μικρές καθημερινές μου στιγμές.
Σε άλλη θέση για να με βρίσκει περισσότερο ο ήλιος.

Εικόνες: Sergio Cerchi

Το μετέωρο βήμα του ιδαλγού

Arunas Rutkus

Όχι όσα άφησες πίσω σου
αλλά όσα αντιμετώπισες
έγιναν τα σκαλοπάτια σου.

Πτηνολογίες

Gabriel Pacheco

Εμένα που με βλέπεις,
κάποτε,
ξύπναγα στη μέση της νύχτας
να κυνηγήσω τ' όνειρο.

5W

 

Πόσο πιο εύκολες και δρομολογημένες
(καθοδηγούμενες από την εσωτερική κατευθυντήρια γραμμή)
μοιάζουν οι αποφάσεις
όταν βρίσκεσαι σε ένα ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας!

Και μετά, ξαναπέφτεις πάλι και αναρωτιέσαι:
Και τώρα τι κάνουμε;
Πώς το αντιμετωπίζουμε κι αυτό
με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;