Ήλιος Πλάγιος Δεύτερος

Πρωί Σαββάτου.

Παίρνω τον βαπορίσιο μου καφέ, πλένω μερικά σύκα και βγαίνω στο μπαλκόνι.
Η μέρα μου ξεκινά. Όμως, ήδη έχει προλάβει να με πυροβολήσει η ζωή με δύο ριπές.

Σαν ξαφνικές αστραπές τις αισθάνθηκα μέσα μου. Στιγμιαία έκρηξη απίστευτης χαράς που διαρκεί κλάσματα δευτερολέπτου. Αναίτια. Έτσι αισθάνομαι τις ριπές.
Μετά από πόσο καιρό! Σε απόσταση λίγης ώρας μεταξύ τους.
Ήρθαν, με βρήκαν σαν πυροβολισμοί διαγώνια κάπου στο μέσον του σώματός μου, με αναστάτωσαν αναπάντεχα (λες και μου ανακοίνωσαν ότι κέρδισα τον πρώτο λαχνό) και εξαφανίστηκαν.

Θα 'ναι που είσαι εντάξει με τις υποχρεώσεις σου, προσπαθεί να ταξινομήσει η λογική τα συμβάντα. Ή που ξεφορτώθηκες ένα μεγάλο βάρος χθες.
Και γιατί να μην είναι που είδα ένα βίντεο με ένα λιοντάρι το πρωί να παίζει τόσο τρυφερά με μια μικρή αντιλόπη; Ή οι νέες προοπτικές που μου ανοίγονται;

Κοιτάζω τη γειτονιά κάτω μου. Το παρδαλό γατί που ξαπλώνει ανάσκελα και χουζουρεύει τεντωμένο στη μέση του πεζοδρομίου. Την υπερπροστατευτική απέναντι μαμά που επισκέπτεται ανελιπώς, κάθε Σ/Κ την φοιτήτρια κόρη της και τώρα ετοίμασε σε δίσκο να πάρουν ένα πρωινό μαζί στο μπαλκόνι. Την μανιακή νοικοκυρά στη διπλανή πολυκατοικία, μονίμως με ποδιά, μονίμως αεικίνητη και μονίμως να καθαρίζει ή να τινάζει κάτι από νωρίς τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ. Τον φωνακλά γείτονα που πετάει μια σακούλα στην υπομονετική γυναίκα του που σκουπίζει το πεζοδρόμιο. Τους ταλαιπωρημένους από την κρίση μαγαζάτορες που φωνάζουν δυνατά καθώς συνομιλούν ο ένας στον άλλον από τα αντίθετα πεζοδρόμια. Τον πλανόδιο καρπουζοπώλη που σταμάτησε κι όσους έτρεξαν να αγοράσουν και επιστρέφουν με τις διάφανες νάιλον σακούλες γεμάτες φρούτα…

Κάνω ξανά το τεστ μέσα μου. Έγινε κάτι απ΄ αυτά πιο όμορφο, απέκτησε ιδιαίτερο νόημα;
Όχι, εκτός από την ομορφιά της απλότητας στην ειρηνική καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Τίποτα συνταρακτικότερο, τίποτα βαθύτερο.

(Έϊ! Οι αλλαγές, μέσα μας γίνονται πάντα, το ξέχασες;)

Κοιτάζω το άδειο απένταντι μπαλκόνι και θυμάμαι μια φράση-πληγή από το περσινό καλοκαίρι: "Θες να στρώσω έξω να φάμε;"
Κάρφωμα στη μοναξιά μου η φωνή της γειτόνισσας στον άντρα της και οι μικρές συνηθισμένες απολαύσεις ευτυχίας που μοιράζεται ένα ζευγάρι.
Αναρωτιέμαι, πόσες ασήμαντες -για τους άλλους- φράσεις ή στιγμές κρατάει κάποιος μέσα του που τον έχουν σημαδέψει βαθιά…

Ο ήλιος πλάγιος, εισβάλλει από τις κατεβασμένες τέντες και μου καίει τα πόδια. Αλλάζω θέση. Προηγουμένως έχω αλλάξει θέση και στο φυτό που αγαπάει τον ήλιο και το σώζω κάθε χρονιά με το ζόρι, μια και θέλει σχεδόν καθημερινό πότισμα. Το 'βαλα σε άλλη θέση για να το βρίσκει περισσότερο ο ήλιος.

Και μένα εκεί με έβαλα, από σήμερα, στις μικρές καθημερινές μου στιγμές.
Σε άλλη θέση για να με βρίσκει περισσότερο ο ήλιος.

Εικόνες: Sergio Cerchi