Ξυπνώ με προκαθορισμένη μαυρίλα σήμερα. Από την πρώτη σκέψη, από το πρώτο άνοιγμα των ματιών μου στην καινούργια μέρα.
Κάθομαι στον υπολογιστή. Πίσω μου μια σειρά βιβλίων ψυχολογίας, φιλοσοφίας, εσωτερισμου, ανατολικής φιλοσοφίας.
Παίζω το γνωστό παιχνίδι. Αρπάζω κάτι τυχαίο από όλα αυτά για να διαβάσω. Ένα φυλλάδιο που ούτε ξέρω τι περιέχει.
Η μαυρίλα μου αποδεικνύεται άλλο ένα παιχνίδι του μυαλού και της μηχανικής ανταπόκρισης στα γεγονότα της ζωής.
Το παιχνίδι μου έπιασε τόπο. Η στροφή προς τα έσω με όλα αυτά που διαβάζω μου δίνει άλλη οπτική και κουράγιο. Πώς ξεχνιέμαι τόσο και αφήνομαι να επηρεάζομαι τόσο πολύ μόνο από τις εξωτερικές καταστάσεις, ξεχνώντας την κρυμμένη δύναμη του μέσα;
Διαβάζω κάποια πράγματα περί 'προκατάληψης της αντίληψης', περί αυτολύπησης, τεχνικές για να ξεφύγεις από την 'σπουδαιότητα του εαυτού σου' και να γίνεις ο Κανένας ώστε να Είσαι και διάφορα άλλα.
Μέσα σε όλα τα άλλα και πώς να σαι γεναιόδωρος με τους ανθρώπους και ότι πρέπει να αποδεσμεύεσαι από αυτούς και τα λεγόμενα 'χρέη'.
"Αν νιώθεις συνδεδεμένος με κάποιον που σε έχει πληγώσει,που σε έχει τραυματίσει άσχημα, μπορεί να εξολοθρεύσεις αυτήν την σύνδεση με το να τον κάνεις να το πληρώσει. Μπορεί να σημαίνει να του ανταποδώσεις το τραύμα."
Με ταρακουνάει λίγο αυτό.
Έχω υιοθετήσει, ως προσωπική επιλογή, την στάση της μη εκδικητικής ανταπόδοσης.
Θα μου πεις και γιατί να είναι απαραίτητα σωστό επειδή το διάβασες ως σύνολο μαζί με κάποια άλλα που μοιάζουν σωστά για την δική σου λογική;
Ίσως γιατί μόλις συνειδητοποίησα ότι κουβαλάω μέσα μου, χρόνια τώρα, αδιανόητες και ανυπόστατες κατηγορίες και μια κατάφορη αδικία που μου έγινε και θα 'πρεπε να βρώ πια τρόπο να αποδεσμευτώ από αυτό το αρνητικό φορτίο.
Να αφήσω το ανθρωπάκι που περνιέται και από τον εαυτό του κι από την αυλή των γύρω του για μεγάλος (ορίστε η κακία/πληρωμή μου), μια για πάντα πίσω μου και μαζί με αυτόν και όσα μου έχει φορτώσει άδικα κι οδυνηρά ως δικά μου.
Γιατί, με τις λέξεις και τα λόγια, εύκολα περνιόμαστε για μεγάλοι και μαγεύουμε τους άλλους με στίχους και κείμενα.
Όταν μετριόμαστε όμως στην πράξη και φαινόμαστε μικρότεροι των μικρότερων, τι να τα κάνεις τα σπουδαιοφανή λόγια και τις θέσεις περί ανωτερότητας και διαφορετικής θέασης της ζωής;
Αυτά τα αφήνουμε να νανουρίζουν τις αυταπάτες του να είμαστε μόνο μέσα από όσα λέμε.
Κι όποιος πιστός ας εκστασιαστεί με ένα άλτερ έγκο που προβάλεται και υπάρχει μόνο στις διάφορες μορφές της γλωσσικής έκφρασης.
Πολλές φορές προβληματίστηκα για το τι θα ήταν καλύτερο για τέτοια άτομα.
Να καταλάβουν και να ξυπνήσουν με το τραυματικό αποτέλεσμα να γκρεμίσουν ολόκληρο το ψευδοΰφασμένο εγώ και την ευνουχισμένη λογική τους ή να παραμείνουν στην αυταπάτη που τους δικαιώνει και τους κάνει να πορεύονται μακάριοι και εν ειρήνη στο δρόμο του εφησυχασμού ότι σωστά κρίνουν και πράττουν;
Πραγματικά, δεν ξέρω. Εύχομαι όμως να γίνει ό,τι είναι καλύτερο για την προσωπική τους εξέλιξη...
Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον δοκίμασα κι αυτή τη μέθοδο της 'πληρωμής'
(προσαρμοσμένη στον δικό μου τρόπο) για να αποτινάξω επιτέλους αυτό το αγκάθι της αδικίας που τρυπά το δικό μου Εγώ
(αν και δε θα 'πρεπε να συμβαινει).
Εύχομαι να πετύχει για να ελευθερωθώ από ένα 'επονείδιστο χρέος' (ορολογία της εποχής) που δε θέλω πια να κουβαλώ.
