Μια και ασχολούμαι με αυτό το τραγούδι αυτή τη στιγμή και μια και τριγυρνούν, παράλληλα, διάφορα στο μυαλό μου, μου 'ρθε η ιδέα [μετά από έμμεση παρότρυνση και πάντα εις βάρος μου] να κάνω 'άλλο ένα ποστ... που δεν πρόκειται να το διαβάσει ούτως ή άλλως', για ένα Κόκκινο Δέντρο και να του το αφιερώσω.
Τα Κόκκινα Δέντρα δεν τα πάνε καλά με τις λέξεις.
Απλώνουν τα κατακκόκινα κλαδιά τους και δημιουργούν ποιήματα στη ζωή με τα φυλλώματά τους.
Όμορφα, απλά και μαγικά, όπως κάθε τι μέσα στη φύση.
Σε καμιά ζωή δεν αξίζουνε κλουβιά, όσο κι αν τάζουν σιγουριά.
Οφείλουμε να είμαστε αληθινοί, αν θέλουμε να προχωράμε.
Να πετάμε στον ουρανό και στο άπλετο φως σαν τους γλάρους.
Έστω και με το κόστος να μένουμε μόνοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου