Ξυπνώ με προκαθορισμένη μαυρίλα σήμερα. Από την πρώτη σκέψη, από το πρώτο άνοιγμα των ματιών μου στην καινούργια μέρα.
Κάθομαι στον υπολογιστή. Πίσω μου μια σειρά βιβλίων ψυχολογίας, φιλοσοφίας, εσωτερισμου, ανατολικής φιλοσοφίας.
Παίζω το γνωστό παιχνίδι. Αρπάζω κάτι τυχαίο από όλα αυτά για να διαβάσω. Ένα φυλλάδιο που ούτε ξέρω τι περιέχει.
Η μαυρίλα μου αποδεικνύεται άλλο ένα παιχνίδι του μυαλού και της μηχανικής ανταπόκρισης στα γεγονότα της ζωής.
Το παιχνίδι μου έπιασε τόπο. Η στροφή προς τα έσω με όλα αυτά που διαβάζω μου δίνει άλλη οπτική και κουράγιο. Πώς ξεχνιέμαι τόσο και αφήνομαι να επηρεάζομαι τόσο πολύ μόνο από τις εξωτερικές καταστάσεις, ξεχνώντας την κρυμμένη δύναμη του μέσα;
Διαβάζω κάποια πράγματα περί 'προκατάληψης της αντίληψης', περί αυτολύπησης, τεχνικές για να ξεφύγεις από την 'σπουδαιότητα του εαυτού σου' και να γίνεις ο Κανένας ώστε να Είσαι και διάφορα άλλα.Μέσα σε όλα τα άλλα και πώς να σαι γεναιόδωρος με τους ανθρώπους και ότι πρέπει να αποδεσμεύεσαι από αυτούς και τα λεγόμενα 'χρέη'.
"Αν νιώθεις συνδεδεμένος με κάποιον που σε έχει πληγώσει,που σε έχει τραυματίσει άσχημα, μπορεί να εξολοθρεύσεις αυτήν την σύνδεση με το να τον κάνεις να το πληρώσει. Μπορεί να σημαίνει να του ανταποδώσεις το τραύμα."
Με ταρακουνάει λίγο αυτό.Έχω υιοθετήσει, ως προσωπική επιλογή, την στάση της μη εκδικητικής ανταπόδοσης.
Θα μου πεις και γιατί να είναι απαραίτητα σωστό επειδή το διάβασες ως σύνολο μαζί με κάποια άλλα που μοιάζουν σωστά για την δική σου λογική;
Ίσως γιατί μόλις συνειδητοποίησα ότι κουβαλάω μέσα μου, χρόνια τώρα, αδιανόητες και ανυπόστατες κατηγορίες και μια κατάφορη αδικία που μου έγινε και θα 'πρεπε να βρώ πια τρόπο να αποδεσμευτώ από αυτό το αρνητικό φορτίο.
Να αφήσω το ανθρωπάκι που περνιέται και από τον εαυτό του κι από την αυλή των γύρω του για μεγάλος (ορίστε η κακία/πληρωμή μου), μια για πάντα πίσω μου και μαζί με αυτόν και όσα μου έχει φορτώσει άδικα κι οδυνηρά ως δικά μου.
Γιατί, με τις λέξεις και τα λόγια, εύκολα περνιόμαστε για μεγάλοι και μαγεύουμε τους άλλους με στίχους και κείμενα.Όταν μετριόμαστε όμως στην πράξη και φαινόμαστε μικρότεροι των μικρότερων, τι να τα κάνεις τα σπουδαιοφανή λόγια και τις θέσεις περί ανωτερότητας και διαφορετικής θέασης της ζωής;
Αυτά τα αφήνουμε να νανουρίζουν τις αυταπάτες του να είμαστε μόνο μέσα από όσα λέμε.
Κι όποιος πιστός ας εκστασιαστεί με ένα άλτερ έγκο που προβάλεται και υπάρχει μόνο στις διάφορες μορφές της γλωσσικής έκφρασης.
Πολλές φορές προβληματίστηκα για το τι θα ήταν καλύτερο για τέτοια άτομα.
Να καταλάβουν και να ξυπνήσουν με το τραυματικό αποτέλεσμα να γκρεμίσουν ολόκληρο το ψευδοΰφασμένο εγώ και την ευνουχισμένη λογική τους ή να παραμείνουν στην αυταπάτη που τους δικαιώνει και τους κάνει να πορεύονται μακάριοι και εν ειρήνη στο δρόμο του εφησυχασμού ότι σωστά κρίνουν και πράττουν;
Πραγματικά, δεν ξέρω. Εύχομαι όμως να γίνει ό,τι είναι καλύτερο για την προσωπική τους εξέλιξη...
Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον δοκίμασα κι αυτή τη μέθοδο της 'πληρωμής' (προσαρμοσμένη στον δικό μου τρόπο) για να αποτινάξω επιτέλους αυτό το αγκάθι της αδικίας που τρυπά το δικό μου Εγώ (αν και δε θα 'πρεπε να συμβαινει). Εύχομαι να πετύχει για να ελευθερωθώ από ένα 'επονείδιστο χρέος' (ορολογία της εποχής) που δε θέλω πια να κουβαλώ.
12 σχόλια:
Καλησπέρα.Πιστεύω πως πάνω σε αυτό το ακανθώδες ζήτημα, δεν είναι εύκολη η απάντηση.
Θα καταθέσω την δική μου οπτική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι η "σωστή" φυσικά. Ο καθένας βρίσκει τον δικό του δρόμο, κι αυτό που λέω είναι το απόσταγμα μόνο του δικού μου δρόμου, υπό το πρίσμα της δικής μου ζωής - άρα, υποκειμενικότατο, και ίσως δεν ανταποκρίνεται καν σε κάποιες καταστάσεις.
Το να έχουμε αδικηθεί και να μη μιλήσουμε, μπορεί να μας αφήσει όντως μια πίκρα. Η δική μας η πλευρά δεν ειπώθηκε, δεν ανταπαντήσαμε. Όσο ανώτεροι κι αν νομίζουμε ότι είμαστε με το να προχωρούμε, αφήνοντας να διαδίδονται μόνο οι διαστρεβλωμένες οπτικές άλλων για μας, κάπου κάποτε ίσως μας πειράξει. Κάποιες πληγές από αδικίες, δεν κλείνουν εύκολα, κακά τα ψέματα.
Μα δε νομίζω ότι η πρόκληση τραύματος είναι η λύση, κατ΄εμέ. Το τραύμα φέρει τραύμα, και διαιωνίζει το τραύμα. Το θύμα έτσι γίνεται θύτης. Κι ούτε πιστεύω πως ο άλλος θα αφυπνιστεί αν τον τραυματίσουμε. Αντιθέτως, πιστεύω ότι η επίθεσή μας θα είναι ένα πρώτης τάξεως πάτημα που θα του δώσουμε, για να ταμπουρωθεί ακόμα περισσότερο πίσω από την ήδη διαστρεβλωμένη άποψή του για μας. "Δίκιο είχα, κοίτα τι φρικτός/η που είναι!" Τότε, τι μένει;
Κατ΄εμέ, το να του μιλήσουμε, ή να του γράψουμε (αν το τετ-α-τετ δεν είναι εύκολο). Να του πούμε ότι μας πλήγωσε. Ότι έκανε ό,τι έκανε,και μας τραυμάτισε(κατά λέξη, ει δυνατόν, να ειπωθούν με λόγια, ο,τιδήποτε κι αν είναι. Να ονοματιστούν οι πράξεις: "με έκλεψες", "με κακοποίησες", "μου ειπες ψεματα", "πρόδωσες την εμπιστοσύνη μου" κλπ). Ότι έκανε κάτι κακό, κι ότι μπορεί να λεει στον εαυτό του και τους άλλους ό,τι θελει, μα η αλήθεια είναι πως φέρθηκε σκάρτα, και ότι για μας θα έχει πάνω του αυτή τη στάμπα για πάντα.
Μπορεί να αρνηθεί το ο,τιδήποτε, μπορεί να μας κοροϊδέψει εκείνη την ώρα. Το έχω κάνει, κι ο άλλος με κορόιδεψε, και προσπάθησε να πει ότι, αντιθέτως, εγώ τα έκανα αυτά (προβολή λέγεται αυτό), και με έλουσε με μυριάδες κατηγορίες. Στάθηκα εκεί, και τελείωσα όσα είχα να πω, με σταθερότητα, πάνω από τις φωνές του. Κι έπειτα έφυγα. Και έκλεισε μέσα μου.
Μπορεί να μην αφυπνιστούν ούτε απ΄αυτό. Δεν πειράζει, δεν είμαι εδώ για να αφυπνίσω, η αφύπνιση είναι μια διαδικασία που την κάνει ο καθένας όποτε κι αν και όταν έρθει η ώρα του - δεν θα αφυπνίσω κάποιον εγώ με το ζόρι. Αλλά για λίγη ώρα ήμουν η Ερινύα αυτού του ανθρώπου, και άκουσε από το στόμα μου την αλήθεια, που την ξέρει και στα κατάβαθά του. Τις νύχτες που μένει μόνος/η, την ξέρει. Κι αυτή ειναι η τιμωρία του - το να είναι ξεφτιλισμένος στον ίδιο του τον εαυτό. Μη μας ξεγελάνε οι μάσκες που φοράνε. Και οι ίδιοι ξέρουν από κατω την αλήθεια. Γι΄αυτό τραυματίζουν, γιατί έχουν αποξενωθεί από τον ίδιο τους τον εαυτό. Κι όταν τους το θυμίζουμε, είναι χίλιες φορές πιο καυτερό κι από το να τους δίναμε μια καμτσικιά.
Και, τέλος, κλείνει μέσα μου ο φαύλος κύκλος, γιατί είχα τη δύναμη και στάθηκα απέναντί του και το είπα, τον αντιμετώπισα face to face και το είπα. Για μένα το έκανα, για να ειρηνεύσω με τον εαυτό μου - για εκείνον, αδιαφορώ παντελώς.
Τώρα, αν μιλάμε βέβαια για κάτι πολύ χοντρό, εσύ κρίνεις. Ναι, δεν είμαι του "γυρνάω και το άλλο μάγουλο", κί ίσως για ακραίες καταστάσεις να ισχύει πιο πολύ το "οδόντα αντί οδόντος". Αυτά, και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, μα με άγγιξε ο προβληματισμός σου.
Achernar,
Σε ευχαριστώ για το 'μεγάλο κείμενο'.
Θεωρώ ότι η οπτική σου είναι σωστή, με ακεραιότητα συν το ότι κάποια πράγματα, ίσως να μη γίνονται για να αφυπνίσουμε εμείς κάποιον (ή,αν έχει τη δυνατότητα, να αφυπνιστεί από μόνος του), αλλά για να αφυπνίσουν εμάς για κάτι.
Και φυσικά, συμφωνώ, ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μιλήσεις με τον άλλον, αρκεί ο 'άλλος' να μην τρέχει να κρυφτεί για να το αποφύγει.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις, ο καθένας αντιμετωπίζει την ανανδρία όπως νομίζει.
Προσωπικά, επέλεξα να μη χαραμίσω καμία άλλη μου λέξη.
Ίσως αυτή η σιωπηλή απαξίωση να ήταν το λαθος για το αρνητικό φορτίο που κουβαλούσα ως τώρα.
Ναι, εάν υπάρχει τόση ανανδρία, όντως τι άλλο να κάνει κανείς...Όπως και να έχει, σου εύχομαι το συντομότερο απαλλαγή από το φορτίο σου. Ευχαριστώ κι εγώ για τους γόνιμους προβληματισμούς που μου προκαλούν κείμενά σου. :)
Σήμερα, καθώς περπατούσα στο δρόμο, σκεφτόμουν όλη αυτήν την αρνητικότητα που με έχει 'εγκλωβίσει' μέσα της κατά κάποιον τρόπο, από εκείνη την ημέρα (26/3) και πώς δεν πρέπει να τη μεταφέρω στους άλλους, επειδή από μένα προέρχεται και σε μένα πρέπει να την κατευθύνω και πως όλη αυτή η αρνητική ανάρτηση, που προήλθε από τις μειωμένες μου άμυνες στην θετική οπτική και αντιμετώπιση των πραγμάτων, αντί να μου πάρει το 'φορτίο της αδικίας', με έκανε να αισθάνομαι χειρότερα κι ότι πρέπει να την κατεβάσω ή καλύτερα να γράψω δυο λόγια για το αρχικό της περιεχόμενο για να αφήσω το τόσο έυστοχο σχόλιό σου να υπάρχει και να μη σβηστεί...
Και ενώ μπήκα αποφασισμένη να τη διαγράψω, βρήκα και το δεύτερο σχόλιό σου, που δεν ξέρω για ποιο λόγο ακριβώς, μου μετέδωσε ένα εσωτερικό μήνυμα ότι πρέπει να την αφήσω, όσο 'κακό' κι αν κάνει.
Όσο για τους 'γόνιμους προβληματισμούς'... ξέρεις, πολλές φορές, γράφω όσα μου συμβαίνουν, όχι μόνο για μια επίφαση έκφρασης και επικοινωνίας με ένα σχεδόν μηδενικό αναγνωστικό κοινό, αλλά γιατί σκέφτομαι ότι ίσως και κάποιος άλλος να περνάει από το ίδιο μονοπάτι και να του είναι ενδιαφέρον ή παρηγορητικό να διαβάσει με ποιον τρόπο το πέρασε ακόμη ένας/μία... ή ίσως καμιά φορά, κάποιος να θελήσει να προσθέσει και το δικό του παρόμοιο βίωμα κάτω από το δικό μου και να 'παρηγορήσει' εμένα.
Κι εγώ σε ευχαριστώ και πάλι Achernar, για την καταλυτική σου παρουσία σε μια τόσο ιδιάζουσα ανάρτηση.
Παραθέτω και ολόκληρο το σχετικό απόσπασμα από το κείμενο που διάβασα 'τυχαία' και έγινε αφορμή για όλα τα υπόλοιπα:
"Ο επόμενος κανόνας του να είσαι Πολεμιστής, είναι να πληρώνεις τα χρέη σου. Ένας Πολεμιστής πρέπει να είναι πολύ γενναιόδωρος. Δεν βλέπει τον κόσμο με όρους που υπαγορεύουν τί του χρωστούν οι άλλοι άνθρωποι. Ο Πολεμιστής βλέπει τον κόσμο με το πρίσμα των ευκαιριών που παρουσιάζονται για να ξεφορτωθεί τα χρέη του προς τους άλλους ανθρώπους, έτσι ώστε να μην είναι δεσμευμένος για πάντα. Το να ”πληρώνεις τα χρέη σου”, οδηγεί σε ένα αμερόληπτο ενδιαφέρον για όλα τα πράγματα. Μια στοργή προς όλα τα πλάσματα και τα πράγματα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι το ενδιαφέρον και η στοργή είναι η ανταλλαγή προτιμήσεων και γούστων με τους άλλους ανθρώπους. Ο Πολεμιστής, από την άλλη μεριά, δίνει το ενδιαφέρον του και την στοργή του χωρίς να περιμένει κανένα απολύτως αντάλλαγμα γι’ αυτό. Δεν νοιάζεται στ’ αλήθεια, δεν “καίγεται” για τίποτε. Αυτό είναι ένα πολύ καλό κόλπο Παραφύλαξης. Να δρας, αλλά να μην περιμένεις κανένα αντάλλαγμα για την δράση σου, να μην σου χρωστάει κανείς τίποτε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πολεμιστής προσπαθεί να εξολοθρεύσει την στοργή και το ενδιαφέρον, ότι προσπαθεί να γίνει αναίσθητος. Απλά, το ενδιαφέρον του είναι τόσο απροκατάληπτο, έτσι ώστε αν ο Πολεμιστής φύγει σε κάποια άλλη πραγματικότητα, τελείως διαφορετική από αυτήν εδώ, το ενδιαφέρον του και η στοργή του θα επεκταθεί σε όλα τα άλλα καινούργια όντα και πράγματα που θα υπάρχουν σ’ εκείνη την νέα πραγματικότητα.
Αν κάποιος σ’ έχει στ’ αλήθεια πληγώσει, αυτό επίσης χρειάζεται να πληρωθεί. Το νόημα του να “πληρώνεις τα χρέη”, δεν είναι συναισθηματικό και δεν σημαίνει ότι είναι περιορισμένο στις καλές σχέσεις με τον κόσμο. Το νόημα είναι να χάσεις κάθε σχέση, κάθε καταπιεστικό σύνδεσμο με τους άλλους. Αν νιώθεις “συνδεδεμένος” με κάποιον που σ’ έχει πληγώσει, που σ’ έχει τραυματίσει άσχημα, μπορεί να χρειαστεί να εξολοθρεύσεις αυτήν την σύνδεση με το να τον κάνεις να πληρώσει. Μπορεί να σημαίνει να του ανταποδώσεις το τραύμα. Έτσι, το ζήτημα δεν είναι ηθικό, είναι αμφίδρομο.
“Στο Μονοπάτι της Ελευθερίας”, Taisha Abelar
Μόλις είδα τα σχόλιά σου. Λες, "γράφω όσα μου συμβαίνουν, (...) γιατί σκέφτομαι ότι ίσως και κάποιος άλλος να περνάει από το ίδιο μονοπάτι και να του είναι ενδιαφέρον ή παρηγορητικό να διαβάσει με ποιον τρόπο το πέρασε ακόμη ένας/μία... ή ίσως καμιά φορά, κάποιος να θελήσει να προσθέσει και το δικό του παρόμοιο βίωμα κάτω από το δικό μου και να 'παρηγορήσει' εμένα." Έτσι ακριβώς ένιωσα κι εγώ εδώ.
Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι μετέφερες κάτι αρνητικό προς τα έξω με αυτήν. Τα εκφραστικά μας μέσα τα έχουμε και για να αποβάλλουμε αυτό που μας απασχολεί, να το βγάζουμε προς τα έξω, κι έτσι, βλέποντάς το από απόσταση, να το συλλογιζόμαστε αλλιώς. Αν τα κρατάμε όλα μέσα μας, ταυτιζόμαστε με αυτά, και δεν μπορούμε εύκολα να διαχωριστούμε από αυτά και να καταλάβουμε πλήρως τη δομή τους. Όσο για τη θετικότητα, δεν νιώθουμε μόνο θετικά και όμορφα πάντα. Βλέπουμε και το σκοτάδι, φευ. Και μόνο αποβάλλοντας το σκοτάδι, θα το μετασχηματίσουμε και πάλι σε φως. Άλλο το να "ξερνάω" επιθετικά πάνω στον άλλο το άχτι μου για όσα έχω περάσει, γινόμενος/η από θύμα, θύτης που μεταβιβάζω το κακό στον άσχετο αθώο δίπλα μου - κι άλλο εκφράζομαι χωρίς να προσβάλλω κανέναν.Πίστεψέ με, έχουν διαφορά τα δύο αυτά είδη έκφρασης, "δονούνται" αλλιώς. Εξέφρασες κάτι δικό σου, χωρίς να θίξεις-επιτεθείς σε κανέναν. Όποιος "βαρύνει" από αυτό, μάλλον τον βαραίνουν άλλα, δικά του...
Πιστεύω λοιπόν, πως, το να εκφράζουμε το μέσα μας, με τρόπο τέτοιο, χωρίς να επιτιθέμεθα σε κανέναν, είναι όντως ενα εργαλείο. Μία ιδέα, όσο μένει στο κεφάλι μας, δεν έχει και πολλά περιθώρια ανάπτυξης-λύσης-βελτίωσης. Όταν την απλώσουμε στο χαρτί, αρχίζει βαθύτερη εργασία - το έχουμε απέναντί μας και το σμιλεύουμε. Έτσι πιστεύω.
Δεν πιστεύω λοιπόν ότι κανει "κακό" η ανάρτησή σου, απεναντίας. Κάνουν μπαμ οι σελίδες που προκαλούν το κακό.
Σε ευχαριστώ και για το κειμενο της Taisha Abelar. Ναι, υπό αυτή την έννοια λοιπόν, συμφωνώ πως "Αν κάποιος σ’ έχει στ’ αλήθεια πληγώσει, αυτό επίσης χρειάζεται να πληρωθεί (...) Το νόημα είναι να χάσεις κάθε σχέση, κάθε καταπιεστικό σύνδεσμο με τους άλλους. Αν νιώθεις “συνδεδεμένος” με κάποιον που σ’ έχει πληγώσει..." Καταλαβαίνω ότι ο Πολεμιστής μπορεί να δράσει κάθε φορά διαφορετικά, αναλόγως των συνθηκών. Άλλες φορές μπορεί να ξεπληρώσει το χρέος μιλώντας, άλλες φορές σιωπώντας, άλλες φορές με άλλα μέσα. Ξέρεις, μετά την αλληλεπίδρασή μας κατάλαβα πως και η σιωπή μπορεί να ειναι απάντηση, και μαλιστα εκκωφαντική. Το έχω κανει κι εγώ, και δεν το θυμόμουν... Όντως, το νόημα είναι να σπάσει ο δεσμός με αυτόν που μας πλήγωσε. Κι αυτό μπορεί να γίνει με τον τρόπο που ταιριάζει στην περίσταση κάθε φορά, αυτόν που θα μας φέρει σε ειρήνη μέσα μας, την αίσθηση ότι το χρέος "εκλεισε". Ο Πολεμιστής είναι ευέλικτος.
Και φυσικά δεν μπορεί να αφήνει τον θύτη έτσι. Ναι, πιστεύω τελικά ότι πρέπει να ανταποδώσει κανείς, και το "τραύμα" που θα επιφέρει στον θύτη να κλείσει τον κύκλο. Εγώ προτιμώ να το λέω ανταπόδωση.
Να σου εξομολογηθώ λοιπόν ότι μέσα από το διάλογό μας, θυμήθηκα κι άλλες αντιδράσεις μου, πιο "πολεμικές" από την αρχική μου που σου περιέγραψα. Στον καθένα, και η αντίστοιχη τακτική: Σε εγωϊστές που με πλήγωσαν, τσαλαπάτησα τον εγωϊσμό τους. Σε βλάκες, τους έδειξα τις τρύπες των συλλογισμών τους. Σε υποκριτές, τους ξεσκέπασα μπροστά στον κόσμο, που τόσο έτρεμαν την άποψή του, σε βίαιους έδειξα τι ψυχολογικά θέματα τρέφουν την οργή τους, κλπ. Όχι με μίσος, δεν το ευχαριστιόμουν εκείνη τη στιγμή - αλλά με νηφαλιότητα, για να κλείσει ο κύκλος. Δεν το ευχαριστιόμουν, αλλά ουτε και στεναχωριόμουν, ή είχα τύψεις. Έτσι έπρεπε, έτσι το ένιωθα ολόσωστο μέσα μου. Έκλεινε το χρέος, όντως. Τι θα πει πολεμιστής; Πέρα από όλα τα άλλα θα πει, ότι κατέχεις μία "πολεμική τέχνη" κι ότι, όταν σου επιτίθενται, πολεμάς - δεν κάθεσαι σαν πρόβατο επί΄σφαγή.
Πιο "μαχητικό"-"επιθετικό" αυτό το σχόλιό μου; Μπορεί. Μα συμφωνώ μαζί σου, κι ευχαριστώ με τη σειρά μου για τα σχόλιά σου.
Achernar,
είναι παρήγορο να υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν τα κίνητρα και τον τρόπο σκέψης σου και να τα επεκτείνουν.
Λες και έχεις συντονιστεί στο δικό μου μήκος κύματος και (ως προς αυτό το θέμα τουλάχιστον) να μιλάμε με την ίδια γλώσσα.
Γράφεις: "Και φυσικά δεν μπορεί να αφήνει τον θύτη έτσι."
Νομίζω ότι εξαρτάται από το μεγαλείο, την ανωτερότητα και την δυνατότητα συγχώρεσης του κάθε ανθρώπου.
Άνοιξες παράλληλα πολλά θέματα και σκεφτόμουνα διάφορα πάνω στα όσα έγραψες, αλλά θα καταγράψω μόνο μια 'σύμπτωση'.
Χθες είχαμε μια συζήτηση για διάφορα θέματα (θετικής κι αρνητικής ενέργειας, τηλεπάθειας, ακούστηκαν κάποιες πραγματικές εμπειρίες κλπ) και κάποια στιγμή γύρισε η συζήτηση στους αρχαίους έλληνες και στην φιλοσοφία κι έταξα να δανείσω σήμερα, ένα βιβλίο μου: 'Πλάτωνας, όχι Πρόζακ - Η εφαρμογή της φιλοσοφίας στα καθημερινά προβλήματα.'
Μια και πέρασε πολύς καιρός από τότε που το διάβασα και το 'χω ξεχασμένο στο ράφι μου, άνοιξα τυχαία να δω τι περίπου γράφει. Η σελίδα που πέτυχα ήταν η εξής και το μάτι μου έτρεξε αμέσως στις δικές μου υπογραμμίσεις:
"Και εάν πουλήσετε την ψυχή σας, την αρετή σας, δεν μπορείτε να την ξαναγοράσετε.
Η κινέζικη φιλοσοφία διδάσκει πως ένα σημάδι της σωστής πράξης ειναι το ότι όταν την κάνεις παραμένεις άμεμπτος. Εάν ικανοποιείς αυτό το κριτήριο βρίσκεσαι σε ηθικό κόσμο. Άλλη μια φιλοσοφική πρώτη αρχή είναι από την τζαϊνιστική και ινδουιστική σκέψη και λέγεται ahimsa. Αυτό μεταφράζεται ουσιαστικά ως "μη βλάβη σε έλλογα όντα". Είναι η βάση κάθε επαγγελματικού κώδικα ηθικής. Εάν οι πράξεις σας προκαλούν κακό στους άλλους είναι ανήθικες. Τα συστήματα ηθικών αξιών γίνονται όλο και πιο περίπλοκα, μα εάν ικανοποιείτε αυτή τη βασική προϋπόθεση, βρίσκεστε σε καλό δρόμο."
(σελ. 254)
Συμφωνώ κι εγώ ότι σημάδι είναι να παραμένεις άμεμπτος και να κερδίζεις μια εσωτερική γαλήνη ότι έκανες το σωστό κι ότι είσαι εντάξει.
Κι όποιος γνωρίσει αυτήν την γαλήνη, δεν την ανταλλάσσει με καμιά τρικυμία αρνητικών σκέψεων, κακίας και εγωιστικής συγκάλυψης.
Μέσα μας βρίσκεται κι ο παράδεισος κι η κόλαση (οι δύο λύκοι μιας άλλης ιστορίας) κι εμείς επιλέγουμε τι από τα δυο θα θρέψουμε.
Σε ευχαριστώ πολύ για την γόνιμη ανταλλαγή σκέψεων που κάνουμε εδώ :)
Εφόσον λοιπόν μιλούσατε για θέματα όπως θετική/αρνητική ενέργεια, τηλεπάθεια κλπ., τότε να ονομάσω κι εγώ, στο ίδιο αυτό πνεύμα, την 'σύμπτωσή' μας εδώ, ως μία συγχρονικότητα. Όπως συγχρονικότητες νομίζω πως είναι και οι 'απαντήσεις' που παίρνεις όταν αναρωτιέσαι για κάτι, κι ανοίγοντας βιβλία πέφτεις πάνω σε μία σελίδα που συντονίζεται με αυτό που σε απασχολεί. Το κάνω κι εγώ, και συμβαίνει τόσο συχνά! Τι ωραία που δρουν κάποιοι - αόρατοι σε μας - νόμοι...
Μου άρεσε και το κομμάτι που παρέθεσες από το βιβλίο "Πλάτωνας, όχι Πρόζακ". Ahimsa, λοιπόν.
Ναι, αυτή την αίσθηση που περιγράφεις, δεν την ανταλλάσει κανείς με τίποτα.
Η δύναμη του Πολεμιστή είναι να παραμένει στο κέντρο του, παρόλα όσα γίνοται γύρω - και, κυρίως, παρόλα όσα έχει να διεκπεραιώσει. Διότι κάποιες πράξεις έχουν καθιερωθεί να λέγονται "κακές" (όπως η ανταπόδωση, που συζητούμε εδώ) κι ο Πολεμιστής πρέπει να κατασταλάξει και να αντιπαρέλθει τις άγονες ενοχές, που τον εμποδίζουν από τη δράση και από την αποκατάσταση της ισορροπίας.
Δε λέω ότι αυτό γίνεται εύκολα. Οι πραγματικοί Πολεμιστές θα περάσουν στιγμές αμφιβολίας και αγωνίας. Όποιος δεν σκέφτεται και δρα άκριτα, όποιος ποτέ δεν αγωνιά και δεν ρωτά τον εαυτό του, θα πει ότι έχει αγκυλωθεί σε μία "αλήθεια" που την έχει κάνει δόγμα και μένει μονολιθικός εντός της. Δράση χωρίς πρότερη περισυλλογή, ίσως να είναι και αυτόματη, μη συνειδητή. Η συνειδητή δράση προϋποθέτει προηγούμενη τριβή και προσπάθεια.
Και υπάρχουν και στιγμές που ο Πολεμιστής θα βγει κι απο το κέντρο του, διότι δεν υπάρχει αήττητο/άμεμπτο ον στη φύση. Ίσως λοιπόν οι στιγμές που βγαίνουμε από το κέντρο μας να είναι αυτές όπου νιώθουμε αμφιβολία, ενοχή, αρνητικότητα, κ.α. Ο Πολεμιστής θα το βιώσει, αναπόφευκτα, και μετά θα το χρησιμοποιήσει ως μάθημα. Αν το αποφύγει, αν θελήσει να διώξει με το ζόρι και με κάθε τρόπο την δύσκολη στιγμή, δε θα μάθει. Γι΄αυτό και λέω ότι οι σκοτεινές μας στιγμές, μας μαθαίνουν. Στις φωτεινές, έχουμε ήδη μάθει.
Αυτές είναι δικές μου μεταφράσεις του τι εστί Πολεμιστής. Ευχαριστώ που με παρακίνησε η συζήτησή μας να βάλω τις αιωρούμενες σκέψεις μου σε προτάσεις. :)
Achernar,
ναι όντως, βιώνω πολλές συγχρονικότητες και προσπαθώ να τις αναγνωρίσω ως σημάδια σωστής ή μη πορείας, τόσο πολύ που ανησυχώ ότι το παρακάνω στο τέλος.
Δεν ξέρω ποιους εννοείς ως πολεμιστές, αλλά τον εαυτό μου δεν τον θεωρώ πολεμιστή.
Ένας επιβιώσαντας είμαι, που προσπαθεί να μην τον ξαναρουφήξει η παραίτηση της ματαιότητας και να ζει όσο το δυνατόν ενσυνείδητα και ευσυνείδητα στον μικρόκοσμό του.
Δεν θεωρώ πολεμιστή ούτε εμένα, ούτε εσένα, πόσο μάλλον που δεν σε ξέρω - απλά σκέψεις κάνω. Που τις έχω ξανακάνει, αλλά μου τις ενέπνευσε πάλι η ανάρτηση κι η συζήτησή μας.
Πολεμιστής για μένα είναι και αυτός που προσπαθεί να ζήσει ενσυνείδητα, μεταξύ άλλων. Για τα υπόλοιπα του τι εστί, ας σιωπήσω γιατί πολλά είπα και δεν θέλω να κουράζω.
Καλή συνέχεια :)
Επειδή τώρα τελευταία είπα να ξαναδιαβάσω Καστανέντα και ορίζει τον 'Πολεμιστή' ως κάτι συγκεκριμένο και πριν αρκετά χρόνια είχα ρίξει και μια ματιά στον Πολεμιστή του φωτός του φίλου μας Κ. και το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, γι αυτό είπα να αποστασιοποιηθώ από την έννοια ενός Πολεμιστή.
Θα δεχόμουν όμως τον όρο 'αδήριτος μαχητής της ζωής' με όλες τις πτώσεις και τις στάσεις και τις ήττες και τις αφλογιστίες των πυρομαχικών του πάνω στη μάχη.
Χαίρε, ω χαίρε, αστέρι Achernar!
Χαίρε ω χαίρε Κυκλοδίωκτον!
Ναι, κατάλαβα ότι μπορεί να φέρνουν τέτοιους συνειρμούς οι αποχρώσεις των παραπάνω λόγων μου, και απελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο.
Άσε που είδα και όνειρο τρανταχτό και σχετικό τώρα τελευταία, που μου έπεσαν τα σαγόνια (και αυτό ανέφερα στην ανάρτηση που σου είπα κάπου ότι ανεβασα στο μπλογκ μου, κι έπειτα ένιωσα άσχημα και την κατέβασα...)
Η τελευταία σου πρόταση, "όλα τα λεφτά" που λένε. Έχεις το χάρισμα να λες δωρικά ό,τι θέλω να πω εγώ σε γραμμές και γραμμές κειμένου. Η συγχρονική συμφωνία μας συνεχίζεται!
Δημοσίευση σχολίου