Μαθήματα Πιάνου

Mια μέρα μου 'χες φέρει ένα πολύχρωμο πιάνο στη μέση του δρόμου.
Μόλις το είδα άρχισα να πετώ.
-Έι, κατέβα πρώτα να ακούσεις τι ήχο κάνει, μου είπες γελώντας.
-Ακούω καλύτερα τα χρώματα από δω ψηλά, φώναξα πίσω από ένα ροζ σύννεφο με φτερά.

Πάτησες ένα πλήκτρο. Βγήκε θάνατος. Πάτησες κι άλλο βγήκε αγάπη.
-Πολύ παράξενο ήχο βγάζουν τα πολύχρωμα πιάνα, σου είπα.
-Πέθανε, μου εξήγησες, αφού μοίρασε πρώτα δωρεάν μαθήματα αγάπης.
-Στα άπορα παιδιά της ενορίας του;
-Σε όλους!
-Να μοιράσουμε κι εμείς στα παιδιά...




     Το θυμήθηκα χθες.
     Πάτησα ένα πλήκτρο του βγήκε αγάπη. Πάτησα ακόμη ένα βγήκε θάνατος.
     Συνεχίζουν τα πολύχρωμα πιάνα να βγάζουν παράξενο ήχο.

Αλλοπρόσαλλο Χαϊκού

Shaun Tan - The Red Tree

σ ιΓΕ ς  ιχθύ Ως

'φάτε μάταια ψάρια'

ρ ιγΕ  ιχθΥοΣ

Η Κόκκινη Πόρτα

-Έι, πσιτ, είμαι το Θαύμα σου, γεια χαρά! 
Είπε η κόκκινη πόρτα κι έκλεισε ξαφνικά πάνω στα μούτρα μου.

-Στάσου μια στιγμή, τι είπες; Το Θαύμα ή το Τραύμα, της φώναξα, αλλά εκείνη δεν απάντησε.
-Και καλά το 'γεια', αλλά το 'χαρά' πού το είδες;
Κι εκείνη δεν ξαναπάντησε. Σιγή ψαριού, που λένε και τι να κρυφοκοιτάξεις από μια κλειδαριά που 'χει πάνω της το κλειδί, 'ακριβώς'  για να σε εμποδίζει να δεις παραπέρα;
Ίσως το θαύμα να ήταν μόνο και μόνο ότι μου μίλησε μια πόρτα, σκεφτόμουν.


Μου πήρε αρκετό χρόνο για να καταλάβω τι εννοούσε.

Το Θαύμα είναι να κατανοήσεις ότι Πόρτες δεν υπάρχουν.
Μόνοι μας τις στήνουμε στο διάβα μας και μετά χαιρόμαστε, ότι τάχα καταφέραμε να τις ανοίξουμε και να τις περάσουμε.

Κι άμα μιλούσε, τι παραπάνω θα μου 'λεγε τάχα; "Είμαι οι φόβοι σου, οι ανασφάλειές σου, οι ανάγκες σου, οι ελπίδες και οι προσδοκίες σου που δεν επαληθεύτηκαν με τα ανθρώπινα μέτρα αλλά υπό το καθεστώς άλλων δυνάμεων που σου είναι αδύνατον να γνωρίζεις..."; 

Σιγά μη μου 'λεγε τέτοια. Αφού οι πόρτες δε μιλάνε.
Μόνο κανένα θαύμα κάνουν πού και πού.
Όπως να σε κλείνουν οδυνηρά απ' έξω τους, μπας και καταλάβεις ότι... ε, χμ... μια χαρά δεν τα λέω κύριε Καβάφη;

Το Κόκκινο Μπουφάν

Επειδή ο καθένας μας αντιλαμβάνεται με διαφορετικό φως οπτικής:

"... ...Στον εναλλακτικό χώρο δεν μπήκα τυχαία. Συνέβη κάτι που με έκανε από σχεδόν «συντηρητικό» να ακολουθήσω τον εναλλακτικό τρόπο σκέψης.

Στη Σχολή μου στον Καναδά, εκτός από τα πρωινά, δίδασκα και απογευματινά (7-8 μ.μ.). Λίγο νωρίτερα, 5-6 μ.μ. ένας συνάδερφος καθηγητής δίδασκε φωτογραφία. Εκείνη την εποχή, μόλις είχε γεννηθεί ο γιος μου, ο Κωνσταντίνος, κι εγώ κυκλοφορούσα συνεχώς με μια φωτογραφική στον ώμο.

Κάποια μέρα, ο καθηγητής της φωτογραφίας, με προσκάλεσε να παρακολουθήσω το μάθημά του, μέχρι να φτάσει η ώρα του δικού μου μαθήματος. Αποδέχτηκα την πρόσκλησή του και βρέθηκα στην τάξη του μαζί με καμιά τριανταριά άλλους σπουδαστές. 

Κάποια στιγμή, στη διάρκεια του μαθήματος, ρώτησε τους σπουδαστές του «Τι χρώμα είναι το μπουφάν που φοράει η Κέιτι», «Είναι κόκκινο» απάντησαν οι σπουδαστές.

«Ορκίζεστε ότι το χρώμα είναι κόκκινο, κι ότι δεν μπορεί να αλλάξει;» ξαναρώτησε.
«Ορκιζόμαστε! Μόνο με βαφή μπορεί να αλλάξει», βεβαίωναν τον καθηγητή, οι σπουδαστές.

«Ορκίζεστε, λοιπόν!», παρατήρησε ο καθηγητής και έκλεισε τα παντζούρια των παραθύρων με ένα τηλεκοντρόλ. Με ένα δεύτερο τηλεκοντρόλ φώτισε την αίθουσα με λευκό φως. Το μπουφάν είχε ακόμα το δικό του κόκκινο χρώμα. Στη συνέχεια άρχισε να φωτίζει διαδοχικά την αίθουσα με διαφορετικό χρώμα φωτός κάθε φορά, ρωτώντας τους σπουδαστές του, για το χρώμα του μπουφάν της Κέιτι. Εκείνοι φυσικά απαντούσαν: «Είναι μπλέ», «Είναι μωβ,» κλπ.

«Ορκίζεστε τώρα ότι το χρώμα του μπουφάν της Κέιτι μπορεί να αλλάξει μόνο με μπογιά;» ρώτησε πάλι ο καθηγητής και συνέχισε:





  «Να ξέρετε ότι αυτό που είδατε απόψε και ανέτρεψε όσα πιστεύετε, δεν ισχύει μόνο στη φωτογραφία, ισχύει και στη ζωή. Γι΄ αυτό, να μην είστε ποτέ απόλυτοι ότι αυτό που ξέρετε, αυτό που βλέπετε είναι η μοναδική αλήθεια. Να είστε ανοιχτοί, να ακούτε και τις απόψεις του συνομιλητή σας, γιατί τα πράγματα μπορεί να μην είναι πάντα όπως εσείς τα ξέρετε. Να ακούτε και τις άλλες απόψεις. Αν σας κάνουν κλικ, δεχτείτε τις. Αλλιώς, απορρίψτε τις και συνεχίστε το δρόμο σας.»

Εμένα, εκείνο το περιστατικό, μου έκανε το κλικ. Από τότε είμαι έτοιμος να ακούσω τις απόψεις των άλλων. Άλλοτε τις δέχομαι κι άλλοτε όχι. Κι όταν στη ζωή μου συμβαίνει κάτι σοβαρό, κάτι δύσκολο, το πρώτο που κάνω είναι να ρωτήσω τον εαυτό μου: «Ποια είναι η δική μου συμβολή σε αυτό;», «Τι θέλει να μου πει;» «Τι θέλει να με διδάξει;»..."

 (Από συνέντευξη του Γιώργου Παπαδόπουλου-Κυπραίου, εκδότη των εκδόσεων Διόπτρα)

 

Εσωτέρατα

Έχει μερικές μέρες, που σε μια στιγμή προσωπικής συντριβής και νίκης επί του τέρατος του Εγωισμού, μπόρεσα να ξετρυπώσω ένα ακόμη Τέρας μέσα μου, που μου 'χει φάει τη μισή μου ζωή σχεδόν κι όσο κι αν το 'ψαχνα (ως τα τέρατα της γης), μου κρυβόταν τόσο καλά που δεν μπορούσα, με καμία ψυχοανάλυση και ενδοσκόπηση να το βρω.



Προς το παρόν, κατάφερα να ανακαλύψω το όνομά* του κι αυτό είναι ένα μεγάλο 'κάτι'.
Αρχίζω σιγα-σιγά να το αντιλαμβάνομαι όταν εκδηλώνεται και να του ψιλοαντιστέκομαι (έστω κι όσο πατάει η γάτα - αυτή του Σρέντιγκερ όμως) κι αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερο 'κάτι'.

Εύχομαι να έχω το σθένος να μην το αφήσω να με καταπιεί ξανά, γιατί στα οριακά σημεία που έφτασα, δε μου μένει και πολύς καιρός ακόμα για να παλέψω μαζί του.


 

 Σκέφτηκα να το φωνάζω χαϊδευτικά 'Βούλα' προς τιμήν όλων των, εις   -ούλα, ονομάτων μαζικής παραγωγής, αλλά μετά του 'δωσα ένα πιο ποιητικό και αρχαιοπρεπές όνομα: 'Καριόνη'.





 Η αρχή, λένε, είναι το ήμισυ του Πάντα (ή παντός).
Άμποτε να είναι και το ήμισυ του Τέρατος (ή τεράτων).



(*όρα και σοβαρότερες πληροφορίες για τη Δύναμη των Ονομάτων)




Δήλωση: Πλην εμού, κανένα ζωάκι, καμία Γάτα και κανένα Πάντα δεν υπέστησαν βλάβη από τα Τέρατα αυτής της ανάρτησης.

Πασχαλινά Παιχνίδια στο ...Κόκκινο!

Κι έρχεται μια ωραία ηλιόλουστη μέρα χοροπηδηχτή και κεφάτη η Ζωή και σου λέει:
- Πσιτ, καλέ συ, θες να παίξουμε;
- Τι να παίξουμε καλέ Ζωή;
- Να παίξουμε το Πάσχα!
- Και πώς παίζεται το Πάσχα;
- Να, θα περάσεις μια μεγάλη, μα πολύ Μεγάλη Σαρακοστή μεσ' στη νηστεία και μετά θα έρθει η Ανάσταση!
- Θα έρθει επιτέλους η Ανάσταση;
- Μα, ναι σου λέω, πιστεψέ με!
- Άμα είναι έτσι, να παίξουμε το Πάσχα, βρε Ζωή.
- Βάψε και κανένα κόκκινο δέντρο κι είσαι έτοιμη.

Κι αντέχεις τη μεγάλη σαρακοστή και τη νηστεία και βάφεις και τα δέντρα κόκκινα (άλλαξε η μόδα των αυγών πια) και μετά από τη μεγάλη βδομάδα των παθών, εκεί που πλησιάζει επιτέλους το τέλος του παιχνιδιού, έρχεται ξανά η Ζωή με σερνάμενα βήματα και κατεβασμένα μούτρα και σου λέει:

- Συγνώμη, έκανα λάθος! Τζάμπα σε ξεσήκωσα να παίξουμε το Πάσχα. Άλλαξαν τα σχέδια! Δε θα 'ρθει η Ανάσταση, μείνε μόνο με τον Θάνατο.
Και σου μένει αμανάτι ο θάνατος να σε πνίγει και να μην μπορείς να πάρεις ανάσα και δεν ξέρεις ούτε καν το Γιατί. Α, έτσι είναι η Ζωή!
- Όλα έχουν τον σκοπό τους, επιμένει και πρέπει να της δείχνεις εμπιστοσύνη κι ας μην καταλαβαίνεις γρυ. Κι ο θάνατος που σου φόρτωσε ξανά και δεν αντέχεται;
- Για το καλό σου το 'κανα!

Τις έχει έτοιμες τις ατάκες η Ζωή για τέτοιες δύσκολες ώρες. Δοκιμασμένες με επιτυχία, χρόνια τώρα, σε διάφορους απροετοίμαστους για τα παιχνίδια της. Κάτι "εμπιστέψου τον χρόνο", κάτι "έλα, είσαι δυνατή εσύ, πώς κάνεις έτσι;", κάτι "θα περάσει κι αυτό", "όλα περνούν κάποτε, θα δεις", "υπομονή, δεν μπορείς να ξέρεις το μεγαλύτερο σχέδιο", "μια πόρτα κλείνει για να ανοίξει μια άλλη" κι άλλες κλισέ τέτοιες 'παρηγοριές στον άρρωστο'.
Και κάνεις τάχα πως τ' ακούς και τα πιστεύεις και πως θα περάσει (και δεν αναφέρεσαι στο ασφυκτικό πώς) και την αφήνεις να σου δίνει κουράγιο με τα μεγαλόπνοα συμπαντικά της σχέδια, για να μη δώσεις μια εσύ και πάρεις τα βουνά.

Α, ρε ζωή, τέτοια μας κάνεις και θα σου μείνουμε στα χέρια και θα μας πεθάνεις πραγματικά καμιά μέρα!

(Υ.Γ.  Σήμερα που ξύπνησα και το διάβαζα ξανά, μια φωνή μέσα μου φώναξε: "Όχι, μην πάρεις τα βουνά, τον ουρανό να πάρεις!", αλλά δεν μπορώ να πω με καμιά σιγουριά αν ήταν η δική μου φωνή ή πάλι αυτή της Zωής ή η φωνή ενός χαρταετού που μας ξέμεινε από την Καθαρά Δευτέρα, χωρίς σκοινί, να περιπλανιέται σε καταιγίδες...)

Η ντροπή των λέξεων

Οι συμπτώσεις γύρω μου -κι ενώ αισθάνομαι απαίσια και τρομερή συντριβή για τον τρόπο που χρησιμοποίησα τις δικές μου λέξεις- με φέρνουν σε αυτήν την εικόνα:

Δεν ξέρω τι είπε η κυρία Άτγουντ και για ποιο λόγο το είπε, αλλά αισθάνομαι σαν Εγκληματία  αυτόν που απομόνωσε αυτά τα λόγια της και τα ΄κανε τσιτάτο και θα παρασύρει κόσμο να τα πιστέψει.

Όχι, διαφωνώ! Η λέξη μετά από λέξη, μετά από λέξη δεν είναι δύναμη.
Οι λέξεις και η σιωπή είναι μέσα για να επικοινωνούμε με τους γύρω μας. Αν δεν ξέρουμε το μέτρο, πώς και πότε να τα χρησιμοποιούμε, όχι μόνο δύναμη δεν είναι αλλά μέγιστη ανοησία.
Προς μεγάλη μου ντροπή, λειτουργώ τόσο πολύ παρορμητικά που δεν έχω την αυτοεπιβολή να τα χειρίζομαι, με άσχημα αποτελέσματα για τους γύρω μου.
Δεν είναι μόνο η ειλικρινής μας πρόθεση και η καλή μας θέληση το παν για μια σωστή και αμφίδρομη επικοινωνία, όταν δεν λαμβάνουμε υπόψη τον τρόπο σκέψης, την ιδιοσυγκρασία και τις αντοχές του άλλου και ή τον πνίγουμε με τις απανωτές μας λέξεις ή τον αφήνουμε διψασμένο από αυτές όταν πρέπει να μιλήσουμε. Δεν έχουν όλα αφετηρία μόνο τον εαυτό μας και τη δική μας οπτική σαν κριτήρια επικοινωνίας.


Και συνεχώς κυκλοφορούν σε όλο το διαδίκτυο, τέτοιες εικόνες με λόγια διαφόρων που μας τις προβάλουν με αυτόν τον τρόπο σαν σπουδαίες. Ο καθένας κόβει όποιο απόσπασμα θέλει και αντιγράφει ό,τι του κατέβει και μας το 'μοστράρει' ως σωστό με μια εικόνα πίσω του.
Η παγίδα της 'αυθεντίας' σε συνδυασμό με την επιβολή της εικόνας.

Παραθέτω μερικές από τις φτηνές φιλοσοφίες του συρμού, και τις συναισθηματικές μπαρούφες που διαβάζουν κάποιοι και ικανοποιούνται.
Θα μπορούσα κάτω από κάθε μία τους να γράψω έναν τσουχτερό αντίλογο, αλλά δεν αξίζει τον κόπο.

 

Μυστικά των Μυστικών

Αμπού Σάϊντ - Για να γίνεις Σούφι

Για να γίνεις Σούφι, πρέπει να πετάξεις πέρα όλα που 'χεις στο κεφάλι σου (φανταστική αλήθεια, προκαταλήψεις, ορολογίες) και ν' αντιμετωπίσεις αυτό που θα σου συμβεί. 
(Από το βιβλίο του Γιάννη Υφαντή: "Μυστικοί της Ανατολής".)



"Όμως γιατί λέγονται μυστικοί;
Όχι βεβαίως γιατί κρύβουν κάτι, αλλά γιατί, αυτό που οι ίδιοι είναι δεν διδάσκεται: Δε μπορείς να περιγράψεις ή να διδάξεις σε κάποιον τη γεύση του κερασιού• πρέπει ο ίδιος να δαγκώσει το κεράσι.
Μυστικό είναι, όχι αυτό που φυλάγεται κρυφό, αλλά το από τη φύση του αμετάδοτο. Ο μυστικός πηγαίνει τόσο μακριά, που φτάνει κάποτε εκεί που ξεκίνησε. Διανύει το χώρο της σύγχυσης, των δογμάτων και των θεωριών και φτάνει στο κενό, ή σωστότερα, στον χαοτικό χώρο, που βρίσκεται μετά από το τέλος και πριν από την αρχή.

Το φτάσιμο στον χαοτικό χώρο, είναι "ένας θάνατος εν ζωή". Είναι η αποπροσκόλληση από το κάθε τι. Τώρα έχει πεθάνει σε όλα και γι' αυτό μπορεί να γεννηθεί μαζί με όλα. Τώρα που δεν ανήκει πουθενά, ανήκει παντού. Δε βρίσκεται πια στη θέση ή στην αντίθεση• είναι η θέση και η αντίθεση. Δεν είναι ένας φιλό-σοφος, αλλά ένας σοφός. Δεν ψάχνει για το νόημα της ζωής, αλλά ζει, είναι αυτός ο ίδιος η ζωή."

(Από το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. -  Ολόκληρο το βιβλίο σε μορφή PDF, εδώ.)