Κι έρχεται μια ωραία ηλιόλουστη μέρα χοροπηδηχτή και κεφάτη η Ζωή και σου λέει:
- Πσιτ, καλέ συ, θες να παίξουμε;
- Τι να παίξουμε καλέ Ζωή;
- Να παίξουμε το Πάσχα!
- Και πώς παίζεται το Πάσχα;
- Να, θα περάσεις μια μεγάλη, μα πολύ Μεγάλη Σαρακοστή μεσ' στη νηστεία και μετά θα έρθει η Ανάσταση!
- Θα έρθει επιτέλους η Ανάσταση;
- Μα, ναι σου λέω, πιστεψέ με!
- Άμα είναι έτσι, να παίξουμε το Πάσχα, βρε Ζωή.
- Βάψε και κανένα κόκκινο δέντρο κι είσαι έτοιμη.
Κι αντέχεις τη μεγάλη σαρακοστή και τη νηστεία και βάφεις και τα δέντρα κόκκινα (άλλαξε η μόδα των αυγών πια) και μετά από τη μεγάλη βδομάδα των παθών, εκεί που πλησιάζει επιτέλους το τέλος του παιχνιδιού, έρχεται ξανά η Ζωή με σερνάμενα βήματα και κατεβασμένα μούτρα και σου λέει:
- Συγνώμη, έκανα λάθος! Τζάμπα σε ξεσήκωσα να παίξουμε το Πάσχα. Άλλαξαν τα σχέδια! Δε θα 'ρθει η Ανάσταση, μείνε μόνο με τον Θάνατο.Και σου μένει αμανάτι ο θάνατος να σε πνίγει και να μην μπορείς να πάρεις ανάσα και δεν ξέρεις ούτε καν το Γιατί. Α, έτσι είναι η Ζωή!
- Όλα έχουν τον σκοπό τους, επιμένει και πρέπει να της δείχνεις εμπιστοσύνη κι ας μην καταλαβαίνεις γρυ. Κι ο θάνατος που σου φόρτωσε ξανά και δεν αντέχεται;
- Για το καλό σου το 'κανα!
Τις έχει έτοιμες τις ατάκες η Ζωή για τέτοιες δύσκολες ώρες. Δοκιμασμένες με επιτυχία, χρόνια τώρα, σε διάφορους απροετοίμαστους για τα παιχνίδια της. Κάτι "εμπιστέψου τον χρόνο", κάτι "έλα, είσαι δυνατή εσύ, πώς κάνεις έτσι;", κάτι "θα περάσει κι αυτό", "όλα περνούν κάποτε, θα δεις", "υπομονή, δεν μπορείς να ξέρεις το μεγαλύτερο σχέδιο", "μια πόρτα κλείνει για να ανοίξει μια άλλη" κι άλλες κλισέ τέτοιες 'παρηγοριές στον άρρωστο'.
Και κάνεις τάχα πως τ' ακούς και τα πιστεύεις και πως θα περάσει (και δεν αναφέρεσαι στο ασφυκτικό πώς) και την αφήνεις να σου δίνει κουράγιο με τα μεγαλόπνοα συμπαντικά της σχέδια, για να μη δώσεις μια εσύ και πάρεις τα βουνά.
Α, ρε ζωή, τέτοια μας κάνεις και θα σου μείνουμε στα χέρια και θα μας πεθάνεις πραγματικά καμιά μέρα!
(Υ.Γ. Σήμερα που ξύπνησα και το διάβαζα ξανά, μια φωνή μέσα μου φώναξε: "Όχι, μην πάρεις τα βουνά, τον ουρανό να πάρεις!", αλλά δεν μπορώ να πω με καμιά σιγουριά αν ήταν η δική μου φωνή ή πάλι αυτή της Zωής ή η φωνή ενός χαρταετού που μας ξέμεινε από την Καθαρά Δευτέρα, χωρίς σκοινί, να περιπλανιέται σε καταιγίδες...)
13 σχόλια:
Καλημέρα κι από εδώ λοιπόν :)
Το χαμογελάκι το έχω ξέρεις για ποιό λόγο...
Στο χωριό μου λέμε "όποιος ειν΄εξω απ΄το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει".
Δε θα σου πω βαρύγδουπα λόγια, μακριά απο μένα το ατόπημα τούτο, κι απ΄ό,τι βλέπω μάλλον θα τα' χεις φάει και με το κουτάλι.
Θα πω μόνο, Καλή Ανάσταση.
Achenar, δεν ξέρω από πού ξετρύπωσες και βρήκες το μπλογκ μου, αλλά κάτι ήξερε η ευτυχής συγκυρία που σε έστειλε γιατί το χρειαζόμουν.
Σαν ανάλαφρη ανοιξιάτικη δροσούλα σε αισθάνομαι στο δικό μου βαρύ κλίμα.
Καλή Ανάσταση! Για όλα!
Achenar, καλή μου, σε ευχαριστώ.
Από σένα βρέθηκα σε άλλα αγαπημένα σου ιστολόγια και τα όσα διάβασα με βοήθησαν να πάρω τον ουρανό ξανά και να αφήσω πίσω τον 'θάνατο' που φέρνει αυτό το άτιμο το Εγώ μας.
Αφού με βασάνιζαν οι σκέψεις και δε με έπαιρνε ο ύπνος, πήρα κι εγώ τους δρόμους διαβάζοντας και βρέθηκα εδώ http://laeta4711.blogspot.gr και κόλλησα και διάβαζα και διάβαζα, τη μία σελίδα πίσω από την άλλη και... να 'μαι ξανά αιθεροβάμων.
Όχι ότι δεν θα ξαναξυπνήσει το 'τέρας' μέσα μου, αλλά για την ώρα το άφησα πίσω μου (ή να λεγα υποκάτω;).
Καλή σου μέρα κι εσένα, καλή μου Κυκλοδίωκτον :)
Το μπλογκ σου το είχα ξετρυπώσει πριν από χρόνια, δε θυμάμαι τώρα ποιά ανάρτησή σου με είχε τραβήξει. Κάτι θα έψαχνα κι είχα πέσει πάνω της, και ένιωσα ότι είχε πετύχει "διάνα". Και είπα, "θα προσθέσω το μπλογκ στα αγαπημένα μου, για να το βρίσκω".
Μετά, για ένα χρόνο και βάλε, δεν ασχολήθηκα με το μπλογκ μου, και δεν έμπαινα πουθενά. Ξαναρχίζοντας πάλι να γράφω, ωπ - σε ξαναβρήκα!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια :)
Εσύ με βλέπεις σαν ανοιξιάτικη δροσούλα, κι εγώ σαν τραγούδι όμορφο που παίζει απαλά στο ραδιόφωνο, δεν ξέρω γιατί. Ήχος, αυτό μου έρχεται στο νου :)
Αυτή η ανάρτηση στο Laeta, με είχε βοηθήσει πολύ κι εμένα όταν, πριν από ενάμισυ μήνα το δικό μου τέρας εγωϊσμού με έφερε στο να πω λόγια αμετροεπή, που τα εννοούσα μεν, αλλά θα μπορούσαν να είναι λιγότερα - και λιγότερο καυτερά - δε. Και το πλήρωσα. Έχασα το δίκιο μου, και το άλλο άτομο (που κρατήθηκε και δεν παρασύρθηκε στην αμετροέπεια) βγήκε από πάνω, ενώ το λάθος ξεκινούσε απο εκείνο. Κάτι με έκαιγε και ήθελα να τα πω, ειδικά όσο έβλεπα την σιωπή-υπεκφυγή- ανανδρεία του άλλου (ακριβώς αυτός είναι ο χαρακτηρισμός, μου τον θύμισε η πρότερη κουβέντα μας περί "χρέους") κι αυτή του η στάση μου τα υποδαύλιζε χειρότερα.
Μα έπειτα ένιωσα τόσο άσχημα, πέρα από "λάθη" και "σωστά", που ράγισε η φιλία μας με τη δική μου συμβολή, που μετά είχα τεράστιο βάρος πάνω μου. Και στεναχώρια. Και ενόσω διάβαζα αυτό το ποστ της Laeta, να άλλη μια συγχρονικότητα: το άτομο που πλήγωσα (και που δε με πλήγωσε λιγότερο βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία),ανάρτησε το ίδιο ακριβώς κείμενο στο facebook,απευθυνόμενο σε μένα. Δεν τα έχουμε βρει βέβαια, και δεν ξέρω αν θα τα ξαναβρούμε. Αλλά με ανακούφισε αυτό.
Χτες, έγινε το αντίστροφο: κάποιος πλήγωσε εμένα. "Πλήγωσε" δεν είναι η σωστή λέξη, γιατί το έβλεπα να΄ρχεται. Με απογοήτευσε, ας πω. Και βρέθηκε στην πρότερη δεινή μου θέση. Και νιώθει άσχημα τώρα απέναντί μου. Κατανοώ τι οδήγησε το άτομο αυτό να φερθεί έτσι, ξέρω ότι δεν είχε κακή πρόθεση, αλλά δε νιώθω πια όπως πριν. Κάτι έχει ραγίσει κι εδώ. Μα επειδή το βλέπω να έχει μεγάλο βάρος, ίσως να του στείλω αυτή την ανάρτηση. Για να δει ότι δεν το καταδικάζω, μα ότι κατανοώ. Άσχετα αν δεν μπορώ να ξαναγυρίσω στο "πριν". Σ' ευχαριστώ που μου την ξαναθύμισες.
Τα τέρατα τα κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Εγώ το σκέφτομαι κάπως σαν την άγρια φύση του ζώου, που πάντα κρύβεται κάπου μέσα του, όσο κι αν εξημερωθεί. Το δύσκολο κομμάτι είναι να πάρουμε μέσα από το τέρας τον θησαυρό που κρύβει (όλα τα τέρατα, φυλούσαν θησαυρούς στα παραμύθια). Και προσπαθούμε, κι όλο κάτι ανακτούμε, και μετά πάλι μας νικάει, και λέμε "ώχου, πάλι;;;" και μετά το νικάμε εμείς, και ξανά μανά...με εμπόδια και έλικες γίνεται η ανάβαση.
Μα πιστεύω πως, όλο και κάποιο κομμάτι-κομματάκι "εδάφους" παραπάνω κατακτούμε τη φορά. Έστω!
Ευχές για μια όμορφη μέρα :)
* Και, για να ολοκληρώσω την αφήγηση των πρόσφατων προσωπικών εμπειριών μου (ελπίζω να μην κούρασα με την..."ομφαλοσκόπησή" μου!) , εννοώ την τελευταία ανάρτηση της Laeta, "Ένα ενδιαφέρον έθιμο".
Απλά κατέθεσα εδώ την δική μου πρόσφατη αλληλεπίδραση. Ειπα "αυτή η ανάρτηση με βοήθησε πολυ κι εμένα" - βγάλε όμως το "κι", για να είναι σωστό. :)
Με βλέπεις σαν τραγούδι που παίζει στο ραδιόφωνο;
Αχ, τι να σου πω βρε Achernar, τι να σου πω, είσαι απίστευτη!
Η ανάρτηση που λες, δε μου έκανε κάποιο ιδιαίτερο κλικ για να ταυτιστώ (όχι ότι έχει μικρότερη αξία - ανάλογα με τον καημό του ο καθένας), αλλά πολλές άλλες που τις βρήκα στις προηγούμενες σελίδες που διάβαζα για αρκετή ώρα. Κι όσο διάβαζα, τόσο ανέβαινα και γαλήνευα και το 'χα πολύ μεγάλη ανάγκη.
Αυτό με τον θησαυρό των τεράτων δεν το είχα σκεφτεί. Άσε να εξοικειωθώ πρώτα μαζί του, να το συνηθίσω, να δω τα χούγια του, ίσως να καταφέρω να βρω και τη φωλιά του και να μάθω τι από μένα το έτρεφε τόσον καιρό. Έχουμε ακόμα δρόμο, μη σου πω κι ολόκληρο παραμύθι!
Δε με κουράζεις, γράψε ό,τι θες. Κάθε φορά που ανοίγω τον υπολογιστή, τρέχω να δω τι μου άφησες. Είπαμε: 'Δροσούλα'.
Και όχι, δεν έπεσα στην παγίδα να θεωρώ κάτι άλλο ξεχωριστό από μένα το Τέρας.
Εγώ είμαι αυτό. Γι αυτό ντράπηκα να πω δημόσια το πραγματικό του όνομα και του 'βγαλα παρατσούκλι. Γιατί ντρέπομαι που υπάρχει μέσα μου. Γι αυτό και δεν μπορούσα να το ανακαλύψω τόσον καιρό.
Μπερδέψαμε τις αναρτήσεις και τα σχόλια ή μάλλον τα συνδυάσαμε.
Ναι, συνδυασμός σχολίων, αλλά τι πειράζει, αφού έτσι κι αλλιώς συνεννοούμαστε :)
Εδώ τόσες συγχρονικότητες δουλεύουν γι΄αυτό.
Έτσι όπως τα λες, εμείς είμαστε και τα τέρατά μας, συν των άλλων που είμαστε. Το να του δίνουμε ένα όνομα και να το αντιμετωπίζουμε ως "ξεχωριστό" από εμάς, απλά βοηθά στο να το δούμε σιγά σιγά καλύτερα, έτσι νομίζω τουλάχιστον. Δεν μπορώ να δω την καμπούρα μου, έτσι δε λέει ο σοφός λαός; Ε, είναι κάπως σαν να φέρνω την καμπούρα μου μπροστά μου και να τη βλέπω. Όχι ότι μου αρέσει κιόλας...Όσο για την ντροπή όταν τη βλέπω...ντροπήηηη, δε λες τίποτα!!! Αχ και βαχ!! Ποιός θέλει να έχει καμπούρα;;
Το μυστικό ειναι πως όλοι έχουμε ο καθενας τη δική του. Και, ε, εφόσον είναι έτσι (φευ), καλύτερα να μπορώ να δω και λίγο την καμπούρα μου, παρά να την βλεπουν όλοι οι άλλοι κι εγώ να μην έχω ιδέα, αυτοί να το έχουν τούμπανο κι εγώ κρυφό καμάρι...καταλαβαίνεις τι λέω. Είναι πολλοί που δεν μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν ότι έχουν καμπούρα (δε θέλουν να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους ή να μπουν σε αυτόν τον κόπο και το βάσανο)και έτσι η ασυνειδησία πάει σύννεφο...
'Οσο για το ότι δεν το λες δημόσια το όνομά της, δεν εχει καμμία σημασία. Σημασία έχει που εσύ ξερεις τι είναι.
Δρόμος ολόκληρος, και ολόκληρο παραμύθι - έτσι, έτσι όπως τα λες!
Ε, και τα παραμύθια όπως ξέρουμε, στην αρχή τους γίνεται ο κακός χαμός, και μετά έχουν καλό τέλος :)
Έτσι λέω.
( Τσουνάμι τα σχόλια μου, χεχεχε! Ε, σου γράφω πολλά τώρα που μπορώ, μετά πλακώνουν οι δουλειές και χάνομαι...μετά όμως πάλι ξαναβρίσκομαι ;) )
Η ντροπή είναι μέχρι να παραδεχτείς πραγματικά ότι έχεις καμπούρα. Μετά, όσο ξεκινάει η αντιμετώπιση του προβλήματος που απέφευγες να δεις και το 'κρυβες τόσο καλά, φεύγει η ντροπή και όπως λέει ο Γκράμσι: Η δράση υποκαθιστά το δάκρυ.
Η συγχρονικότητα έφερε μια κυρία, χωρίς να της το ζητήσω, να μου μιλάει αρκετή ώρα για τη δική μου την 'καμπούρα'. Κι εκεί που έλεγα, τα ξέρω όσα μου λέει, είναι όλα προφανή, αυτή συνέχιζε και συνέχιζε με πραγματικό ενδιαφέρον, τόσο που στο τέλος αισθάνθηκα υποχρεωμένη να δώσω άλλη μια κατακέφαλα του τερατακίου μου, μόνο και μόνο από αίσθημα υποχρέωσης προς το ενδιαφέρον της να μου αφιερώσει τόση πολλή ώρα εν ώρα εργασίας της.
Και όπως συνηθίζω να λέω, και τα παραμύθια και οι ταινίες και όλα τα συναφή που έχουν χάπι έντ, το εχουν μόνο και μόνο επειδή επιλέγουν να σταματήσουν σε εκείνο το σημείο και να παγώσουν για 'πάντα' εκεί τον αφηγηματικό χρόνο.
Χάπι στιγμές υπάρχουν, όχι χάπι εντς. Η ζωή συνεχίζεται με τα σκαμπανεβάσματά της.
Πολύ ωραία η πρώτη σου παράγραφος, και σαν να συμπλήρωσες το νήμα της σκέψης μου!! Όμορφες σκέψεις, όμορφα ειπωμένες. Κι αυτό του Γκράμσι, θα το λέω. Σ΄ευχαριστώ.
Κι ωραία έτσι όπως τα περιγράφεις με την κυρία που σου έφερε η συγχρονικότητα :) Ναι, κάπως έτσι μας έρχονται τέτοιοι "ουρανοκατέβατοι", το έχω παρατηρήσει κι εγώ...
Συμφωνώ πως το χάπι εντ στη ζωή είναι ένα στοπ-καρέ, μα...όσον αφορά το παραμύθι του κάθε τερατακίου μας και μόνο, εκεί ίσως και να υπάρχει ένα χάπι εντ, μία εκεχειρία, κάτι - εννοώντας ότι το τερατάκι αρχίζουμε να το ελέγχουμε με τον καιρό , κι όχι εκείνο εμάς, όχι τόσο όσο πριν τουλάχιστον. Για εκεί πήγαινε το "καλό τέλος".
Καλό Τέλος λοιπόν, σε ένα παραμύθι που έχει αρχίσει εδώ και πολύ-πολύ καιρό κι έχει φτάσει στο τελευταίο του (ελπίζω) στάδιο!
Και ζήσαμε εμείς καλά κι εμείς καλύτερα!
Δημοσίευση σχολίου