Δεν ξέρω τι είπε η κυρία Άτγουντ και για ποιο λόγο το είπε, αλλά αισθάνομαι σαν Εγκληματία αυτόν που απομόνωσε αυτά τα λόγια της και τα ΄κανε τσιτάτο και θα παρασύρει κόσμο να τα πιστέψει.
Όχι, διαφωνώ! Η λέξη μετά από λέξη, μετά από λέξη δεν είναι δύναμη.
Οι λέξεις και η σιωπή είναι μέσα για να επικοινωνούμε με τους γύρω μας. Αν δεν ξέρουμε το μέτρο, πώς και πότε να τα χρησιμοποιούμε, όχι μόνο δύναμη δεν είναι αλλά μέγιστη ανοησία.
Προς μεγάλη μου ντροπή, λειτουργώ τόσο πολύ παρορμητικά που δεν έχω την αυτοεπιβολή να τα χειρίζομαι, με άσχημα αποτελέσματα για τους γύρω μου.
Δεν είναι μόνο η ειλικρινής μας πρόθεση και η καλή μας θέληση το παν για μια σωστή και αμφίδρομη επικοινωνία, όταν δεν λαμβάνουμε υπόψη τον τρόπο σκέψης, την ιδιοσυγκρασία και τις αντοχές του άλλου και ή τον πνίγουμε με τις απανωτές μας λέξεις ή τον αφήνουμε διψασμένο από αυτές όταν πρέπει να μιλήσουμε. Δεν έχουν όλα αφετηρία μόνο τον εαυτό μας και τη δική μας οπτική σαν κριτήρια επικοινωνίας.
Και συνεχώς κυκλοφορούν σε όλο το διαδίκτυο, τέτοιες εικόνες με λόγια διαφόρων που μας τις προβάλουν με αυτόν τον τρόπο σαν σπουδαίες. Ο καθένας κόβει όποιο απόσπασμα θέλει και αντιγράφει ό,τι του κατέβει και μας το 'μοστράρει' ως σωστό με μια εικόνα πίσω του.
Η παγίδα της 'αυθεντίας' σε συνδυασμό με την επιβολή της εικόνας.
Παραθέτω μερικές από τις φτηνές φιλοσοφίες του συρμού, και τις συναισθηματικές μπαρούφες που διαβάζουν κάποιοι και ικανοποιούνται.
Θα μπορούσα κάτω από κάθε μία τους να γράψω έναν τσουχτερό αντίλογο, αλλά δεν αξίζει τον κόπο.
15 σχόλια:
Θα σχολιάσω το 2ο κομμάτι της ανάρτησης:
Επιτέλους, κάποιος έπρεπε να τα πει!!! Γελάω και αγανακτώ μαζί.
Γειά στο στόμα σου.
"Όταν γελάς και αγανακτείς μαζί,
όλο το σύμπαν συνομώτησε
για να τα πει κάποιος επιτέλους
στο 2ο κομμάτι της ανάρτησης!"
Πάολο Κοέλιο
Χαχαχααχχαχαχα
2ο πηγαίο γέλιο για σήμερα, και με κοιτούν ακόμα πιο περίεργα οι γύρω.
Μαζί σου! Κοέλιο δαγκωτό, μέχρι τα τέλη του σύμπαντος! Και των παράλληλων συμπάντων, μη σου πω.
Υ.Γ. Περιττό να πω ότι εχω κάνει unfollow όλους τους "φίλους" στο facebook που χρησιμοποιούν τέτοιες εικονίτσες με τσιτάτα. Πρέπει να δημιουργηθεί ορολογία για την συγκεκριμένη "πάθηση".
Εγώ πάλι, τους αφήνω όλους όσους έρχονται.
Όχι για να μαζεύω αριθμούς, αλλά γιατί πού ξέρεις τι θα δουν ίσως κάποια φορά στο δικό μου τοίχο που θα τους κάνει ένα 'κλικ' για έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Για νά 'ρθουν (αν δεν γίνουν ενοχλητικοί) κάποιος λόγος θα υπάρχει που λέει και ο φίλτατος δαγκωτό Κοέλιο!
Πάντως, είναι πάρα πολλοί αυτοί που δεν έχουν δική τους έκφραση και ανακυκλώνουν στον τοίχο τους, θριαμβευτικά μάλιστα, μόνο τέτοια εικονίδια και αναδημοσιεύσεις.
Καμία παραγωγή λόγου ή σκέψης, μόνο αναμασήματα και παπαγαλίσματα.
Τι να κάνουμε, ο καθένας στο μέτρο που μπορεί...
Νομίζω ότι η οπτική σου είναι πιο ευρεία, και θα συμφωνήσω τελικά μαζί σου.
Κι εγώ τους αφήνω (κι αναφέρομαι σε όσους αναρτούν μόνο τέτοια και τίποτα άλλο). Δεν τους διαγράφω, μα δε βλέπω πια τι αναρτούν εκείνοι, τα "κρύβω" (νομίζω αυτό θα πει το unfollow, δεν είμαι και καλή στις ορολογίες του facebook). Τουλάχιστον να μην τα βλέπω αυτά μπροστά μου και φυτιλιάζομαι, χαχα. Εκείνοι νομίζω βλέπουν τα δικά μου... (?) - θα σε γελάσω.
Έχεις λοιπόν δίκιο όταν λες ότι για να έρθουν σε σένα, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Αυτό συζητούσα και με μια φίλη τις προάλλες, που έχει παρατηρήσει ότι υπάρχει συγχρονικότητα στο facebook. Τώρα που θα την ξαναδώ, και μετά την ευτυχή δική μας συγχρονικότητα καλή μου Κυκλοδίωκτον, θα της πω το δικό μου εύρημα: ότι υπάρχει συγχρονικότητα και στα μπλογκ! Ω ναι! :)
Και για να αφήσουμε μόνο το 2ο μέρος της ανάρτησης, παραθέτω κάτι που βρήκα στο μπλογκ που λέγαμε, που αφορά στο 1ο μέρος.
Το αποδέχτηκα ως σωστό εν μέρει* και με βοήθησε να αλαφρύνω κάπως το φορτίο για την αλόγιστη χρησιμοποίηση των λέξεών μου:
"Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε να αγγίξουμε,
να αισθανθούμε,
να δείξουμε συναίσθημα.
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να είμαστε
αυτό που είμαστε, αυτό που αισθανόμαστε.
Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να είμαστε αυτό
που οι άλλοι άνθρωποι θέλουν απο μας να είμαστε."
Leo Buscaglia
(http://laeta4711.blogspot.gr/2015/12/blog-post_72.html)
*Το 'εν μέρει' το έβαλα, γιατί με προβηλμάτισε το γεγονός πως αν απευθυνόμαστε σε κάποιον που π.χ. αισθάνεται ανεπαρκής για το μέγεθος και το εύρος των συναισθημάτων του, μια τέτοια εκδήλωση από μέρους μας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν σύγκριση και να τον κάνει να κουμπωθεί και να νοιώσει ακόμα μειονεκτικότερα.
Για το 1ο μέρος, λοιπόν...
Θα πω ό,τι μου έρχεται, έτσι όπως τα συλλαμβάνω εγώ από όσα διαβάζω, χωρίς να ξέρω καν αν ταιριάζει με την περίπτωση που σχολιάζεις. Πάρτο σαν τυχαία εκπομπή λέξεων.
Νομίζω πως ο καθένας μας είναι ένα μικρό σύμπαν, με τους δικούς του κώδικες. Όσο και να ξέρω τους κώδικες του άλλου (και ποτέ βέβαια δε θα τους μάθω στο 100%), κάποια στιγμή μπορεί να στραβοπατήσω και να γίνει το μπαμ.
Το να έχω πάντοτε το μέτρο, είναι πολύ επιθυμητό, αλλά έχω καταλάβει πως για μένα ειναι ενα ιδεώδες. Και θέλει κόπο και χρόνο για να το κατακτήσω.
Επίσης, έχω παρατηρήσει ότι σε καταστάσεις που δεν εμπλέκομαι πάρα πολύ συναισθηματικά, το μέτρο το κρατάω μια χαρά. Την μπανανόφλουδα την πατάω όταν είναι φάσεις που εμπλέκομαι πολύ συναισθηματικά. Εκεί,οι πιθανότητες για ζημιά αυξάνονται κατακορύφως και ραγδαία και ωχ άστα να πάνε.
Αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογήσω τις στιγμές που την πατάω, τα λέω απλά ως παρατηρητής, τι βλέπω όταν η καταιγίδα έχει περάσει. (Μακαρι να τα΄βλεπα κι εκεινη την ωρα, αλλά φευ!)
Παρεξηγήσεις γίνονται, γιατί είμαστε όλοι διαφορετικοί, και δεν μπορούμε να βρισκόμαστε σε απόλυτη συγχρονία ο ένας με τον άλλο. Αν εγώ πνίγομαι απο συναισθήματα κι ο άλλος είναι κουμπωμένος, εκεί τι πρέπει να κάνω; Να "πνίξω" το συναίσθημά μου για να μην τον ενοχλήσει; Ή να προσπαθήσω να βάλω σε μέτρο το αυθόρμητο συναίσθημα που μου βγαίνει σα ροή; Ή να κουμπωθώ κι εγω; Μα αφού δεν είμαι εγώ εκείνη τη στιγμή, αν κουμπωθώ και προσποιηθώ ότι ειμαι κάτι άλλο. Τι να κάνω λοιπόν;
Αυτά τα λέω εν είδη ερωτημάτων, γιατί συχνά έρχομαι σε καταστάσεις όπου αναρωτιέμαι ποιά να είναι άραγε η κατάλληλη αντίδραση.
Μα βλέπω ότι υπάρχουν και καταστάσεις όπου δεν υπάρχει η "κατάλληλη" αντίδραση, γιατί ό,τι και να κάνω, δεν υπάρχει ισορροπία (ή εγώ θα καταπιεστώ, ή ο άλλος).Εκεί τι κάνουμε άραγε;
Αν τώρα ξέρω τις αντοχές του άλλου, οκ, θα δράσω ανάλογα...πόσες φορές όμως;
Φυσικά και συμφωνώ μαζί σου, το ότι δεν αρκούν "η ειλικρινής μας πρόθεση και η καλή μας θέληση (...), όταν δεν λαμβάνουμε υπόψη τον τρόπο σκέψης, την ιδιοσυγκρασία και τις αντοχές του άλλου (...) Δεν έχουν όλα αφετηρία μόνο τον εαυτό μας και τη δική μας οπτική σαν κριτήρια επικοινωνίας".
Και δεν μπορώ να βάλω τον άλλο να ενστερνιστεί τον δικό μου τρόπο επικοινωνίας - ο καθείς έχει τον χαρακτήρα του. Όπως όμως εκείνος έχει τον χαρακτήρα του, έτσι έχω κι εγώ τον δικό μου, και θα μπορουσα ίσως να συμφωνήσω μαζί του στο "συμφωνούμε ότι διαφωνούμε" και να δούμε καλύτερα αυτές μας τις ιδιομορφίες, ώστε να καταλάβουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο. Αν υπάρχει τέτοιο κλίμα και διάθεση, βέβαια...
Αν ο άλλος δει την εκδήλωσή μου όμως σαν σύγκριση, εκεί δεν ξέρω...Το ερώτημα είναι, γιατί άραγε να το δει σαν σύγκριση;; Λες "μια τέτοια εκδήλωση από μέρους μας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν σύγκριση και να τον κάνει να κουμπωθεί και να νοιώσει ακόμα μειονεκτικότερα". Άρα, ένιωθε μειονεκτικά από την αρχή συγκριτικά με μας; Εκεί τότε παίζουν άλλα πράγματα κατά τη γνώμη μου, γιατί αν νιώθει μειονεκτικά και σε σύγκριση με μας, τότε...μπορεί ό,τι και να πούμε,όπως και να αντιδράσουμε, να το μεταφράσει πάντα αλλιώς και οι κινήσεις μας στο τέλος να του φαίνονται πάντα λάθος... Μεγάλο θέμα ανοιγω τώρα, και δεν ξερω καν αν εχω καταλάβει κιόλας σωστά το σχόλιό σου, μπορεί να λεω άσχετα.
Ένα τελευταίο ερώτημα λοιπόν(θα σου παίξω και λίγο το δικηγόρο του διαβόλου, έτσι για τον διάλογο):
Ακόμα κι αν ξέρω τις αντοχές του άλλου, μπορώ να δρω πάντα και μόνο σύμφωνα με αυτές; Τότε θα είμαι αυθεντικός/η ως προς τον εαυτό μου;
Πολλά λέω, και δε χρειάζεται να μου απαντήσεις σε όλα κι ούτε χρειάζεται να μάθω προσωπικές λεπτομέρειες - προς θεου, κουβέντα κάνουμε, δεν εκτιθέμεθα (τώρα, αν μπορείς να μου απαντήσεις χωρίς να νιωσεις ότι μπαινεις σε προσωπικες λεπτομέρειες, οκ, μετά χαράς).Βλέπεις, ειναι που τα ανθρώπινα είναι πάντα το νο. 1 ενδιαφέρον μου και με εμπνέουν και κεντρίζομαι και σκέφτομαι πολλά... :) :)
Καλό μου αστέρι, Achernar, δεν ξέρω αν με καταλάβεις, αλλά στέρεψαν οι λέξεις μου.
Δε θα γράψω κάτι άλλο προς το παρόν. Ίσως να σου απαντήσω αργότερα σε όλα.
Καταλαβαίνω για τη δική μου τη μεριά ότι είπα υπερβολικά πολλά, και εδώ εμπίπτω σε αυτό που λες εσύ στο νο.1, ότι είπα πολλά όταν δεν χρειάζεται να κατακλύζω τόσο τον άλλο. Πιο πολύ ερωτήματα διατύπωνα, για να τα σκεφτώ εγώ - μα δεν χρειαζόταν να τα γράψω κιόλας... Είδα μετά το μέγεθος των κειμένων μου και κατάλαβα ότι πρόκειται περί υπερβολής. Ζητώ συγγνώμη αν είναι έτσι. Ούτε κι εγώ θα γράψω κάτι άλλο προς το παρόν. Να είσαι καλά και ίσως ξαναμιλήσουμε! :) :)
Όχι, μην το σκέφτεσαι έτσι, κάνεις λάθος και δεν εμπίπτει πουθενά σε καμία υπερβολή.
Πολύ καλά έκανες και έγραψες όσα έγραψες σε όλα σου τα σχόλια και σε ευχαριστώ πολύ γι αυτό, επειδή τη χρειαζόμουν τη συζήτησή μας! Και δε μου φάνηκαν πολλά.
Ίσα-ίσα που σκεφτόμουν ότι εσύ μια χαρά αναλύεις τη γνώμη σου και είναι σα να επεκτείνεις τα δικά μου, ενώ εγώ γράφω το 1/3 περίπου των όσων σκέφτομαι.
Δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με σένα το ότι προς το παρόν δε θέλω να γράψω κάτι περισσότερο. Είναι τα δικά μου 'δαιμόνια' που με κατατρέχουν, αλλά δε θέλω να πω κάτι περισσότερο γι αυτό...
Θα σου χρωστώ τις απαντήσεις για αργότερα (το πόσο αργότερα όμως δεν το ξέρω...)
Και σε παρακαλώ μη μου ζητάς συγνώμη για την ευχάριστη παρέα σου. Είσαι πάντα ευπρόσδεκτη να γράψεις ό,τι θες, όποτε θες και σε όποιο μέγεθος κειμένου θες!
Καλή σου μέρα, καλή μου Κυκλοδίωκτον!
Χαίρομαι που δεν σου φάνηκαν πολλά, και δεν με προσέλαβες ως αδιάκριτη πολυλογού :)
Και χαίρομαι πολύ που με θεωρείς ευπρόσδεκτη. Είναι μεγάλη υπόθεση να σε καλοσωρίζει έτσι όμορφα και να σε δέχεται ο άλλος στον κήπο των σκέψεών του. Σε ευχαριστώ, πραγματικά.
Καταλαβαίνω λοιπόν αυτό που μου λες, ότι έχεις στερέψει από λέξεις. Δεν μου χρωστάς εξάλλου καμμία απάντηση - απλά με ενέπνευσαν τα κείμενά σου για την διατύπωση ερωτημάτων. Καταλαβαίνω τι λες, και το σέβομαι.
Και χαίρομαι που η επικοινωνία μας συνεχίζεται, με τον όποιον τρόπο. Ακόμα και μέσα από τη σιωπή, γιατί όχι;
Να είσαι καλά, κι εδώ είμαστε :) :)
Κι εσύ να 'σαι καλά, αστέρι όμορφο.
Θα περάσει κι αυτό, πού θα παει και θα επιστρέψω να τα ξαναπούμε!
Σε ευχαριστώ!
Και για να σου απαντήσω και στα ερωτήματα που θέτεις στο 'μεγάλο' σου σχόλιο, από την προσωπική μου πείρα έχω καταλάβει τα εξής:
Δεν υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς.
Μέτρο για τα πάντα είμαστε εμείς οι ίδιοι, το πώς αισθανόμαστε, το πόσο ασφυκτιούμε και θέλουμε να εκφραστούμε ή να σιωπήσουμε.
Όμως οφείλουμε να προσπαθούμε σε δύσκολες συναισθηματικές καταστάσεις, όσο μπορούμε, να μη σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και τη δική μας πλευρά, αλλά και τους άλλους και ότι ίσως να υπάρχει και μια άλλη όψη από την άλλη πλευρά που δεν μπορούμε να δούμε.
Και πως, επίσης, δεν υπάρχουν τέλειες συμπεριφορές και τέλειοι τρόποι επικοινωνίας, επειδή είμαστε διαφορετικοί οι άνθρωποι.
Υπάρχουν όμως ειλικρινείς συμπεριφορές ή ανειλικρινείς με σκοτεινά κίνητρα και επίσης διάθεση κατανόησης του ενός προς τον άλλον ή όχι, με ταμπούρωμα του καθενός στο δικό του εγώ.
Και το μεγαλύτερο από όλα που έχω καταλάβει είναι πως όταν συμπεριφέρεσαι με γνώμονα την αγάπη, πάντα στον εαυτο σου θα στρέφεσαι για να βρίσκεις τι φταίει. Κι αν ακόμα δεν φταις θα βρίσκεις τρόπους να κατανοείς και τελικά να καταφέρνεις να συγχωρείς.
Όταν όμως η συμπεριφορά μας έχει βάση τον εγωισμό πάντα θα ρίχνουμε το σφάλμα στους άλλους και πάντα εκείνοι θα μας φταίνε για όσα συμβαίνουν ακόμα και μέσα μας.
Συμφωνώ με όλα, και ευχαριστώ που απάντησες σε όλα όσα ρώτησα! :)
Κι επειδή μου δίνεις πολύ ωραία πάσα με τα λεγόμενά σου, πιστεύω λοιπόν, πως, εάν οι συμπεριφορές μας είναι ειλικρινείς, τόσο από μένα όσο κι από τον άλλον, και αν γνώμονας και στους 2 μας είναι η αγάπη και γενικά προσπαθούμε να σεβόμαστε ο ένας την πλευρά του άλλου, τότε, όσο και να "κοντράρουν" οι δύο τρόποι επικοινωνίας μας κάποια στιγμή, μπορεί τουλάχιστον η μία πλευρά να αναγνωρίσει την πρόθεση της άλλης. Ακόμα κι αν έχει υπάρξει ασυνεννοησία (αν εγώ ή αν ο άλλος έχουμε πει πολλά ενώ δεν "έπρεπε"/ή λιγότερα ενώ "έπρεπε" περισσότερα). Και τότε, μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου αν έχασα εγώ το μέτρο (όχι αβασάνιστα με ένα "δε βαριέσαι!", μα με σκέψη και περισυλλογή και αυτοεξέταση, όπως κάνεις εσύ εδώ)και να το έχω γνώμονα για το μέλλον. Ή, να συγχωρήσω τον άλλο (αν το εχασε εκείνος το μέτρο).
Εάν βέβαια αυτό συμβαίνει κατ΄εξακολούθησην και το πράττω συνεχώς με το ίδιο άτομο ή εκείνο με μένα, ε, εκεί ας ξαναδώ τι γίνεται... Κάπως έτσι.
Προσωπικά πιστεύω ότι η ειλικρίνεια είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Προϋποθέτει όμως κατανόηση και αντοχές και μάχες με τον εγωισμό μας για να δεχτούμε τα 'ανείπωτα' και τις διαφορετικές θέσεις του άλλου.
Γι αυτό και συνήθως δεν είναι προτιμητέα, ή έρχεται κάποια στιγμή που δεν υπάρχουν οι αντοχές και γίνονται όλα σκόνη.
Δημοσίευση σχολίου