Ήταν περίπου πέρυσι τέτοιον καιρό.
Εγώ ισορροπούσα ξανά, με ασταθή βήματα, στα δωδεκάποντα της Ζωής σε αναγκαστική βραδινή έξοδο, αναζητώντας, τελείως αμακιγιάριστη και με τα πλέον ακατάλληλα ρούχα, το διαβόητο κρυμμένο μπαράκι της με τα μεθυστικά ποτά.
Προσπαθούσα να βρω τρόπους να αλλάξω μέσα μου, σε ελάχιστο βαθμό βάσης, αυτό το τεράστιο κουλούρι της που μου μηδένιζε τα πάντα, για να περάσω (έστω κι έτσι) στην επόμενη τάξη με το πρώτο ξημέρωμα.
Στάσιμη στη ζωή. Με ολοκληρωτική απόρριψη και μηδενισμό κόλλας. Ούτε καν ανεξεταστέα!
Τόσο χάλια μαθητευόμενη δεν είχα ξαναϋπήρξει ποτέ.
Και πήρα να ξαναδιαβάζω τις μορφές και το βάθος του χαμόγελου, μπας και της κάνω καλή εντύπωση και κερδίσω κανέναν βαθμό, αν και δεν ενδιαφερόμουν ουσιαστικά πια για κανένα μαθημά της.
Κι εμφανίστηκε Εκείνος σε μια αναπάντεχη ιδιάζουσα πραγματικότητα (ή μήπως ήταν πίσω από το Μπαρ...) και μου 'πε ότι έχει έναν κήπο γεμάτο ζαρζαβατικά και δέντρα και με μάγεψε και με διαπέρασε ηλεκτρικό σοκ στο άκουσμά του, όπως θα 'λεγαν σε κάποια άλλη, έχω κόττερο, έχω εκατομμύρια, έχω Τζάγκουαρ, έχω βίλες...
Κι έπιασα τον συμμαθητή μου από το χέρι και έπιασε κι εκείνος το δικό μου σφιχτά για να με βοηθάει στο διάβασμα και να προσπαθούμε να βρούμε, μαζί, πώς ξεφεύγεις από το άτιμο το Μηδέν και ανεβαίνοντας ολοένα την κλίμακα της βαθμολογίας, πότε φτάνεις τελικά σ' αυτό το περίφημό της: Άριστα!
(Σημ. Για τους κακόβολους που πάντα ψάχνουν το εύκολο και το προφανές στα γραφόμενα του άλλου: Όχι, δεν πήρα βραδιάτικα τους δρόμους με δωδεκάποντα και δεν πήγα σε κανένα μπαρ!)
Κι ο κήπος...
Οι Εικόνες ανήκουν στην Anna Anjos
Υ.Γ.
(Για σένα που μου παραπονέθηκες ότι έχω πολύ καιρό να γράψω στο Μπλογκ.)
