Ρόλοι και Ατάκες

Σήμερα, φιλοσοφώντας με τον πρωινό μου καφέ, σκεφτόμουν ότι ίσως ζωή να είναι μια πάλη του ευγενικού εναντίον του ενστικτώδους.

Η προσπάθειά μας να ξεφύγουμε από τις αυτόματες μηχανικές αντιδράσεις των νόμων της επιβίωσης και να τους επιβληθούμε με ανώτερο πνεύμα...





Όμως, εδώ και πολύ καιρό θέλω να γράψω για τους ρόλους...


Κάποιες φορές ανακαλύπτεις, εκ των υστέρων, ότι στη διάδρασή μας με τους άλλους, λέγονται κάποια πράγματα που δίνουν μια τροπή, μια πορεία στις σχέσεις σαν να ήταν το "μοιραίο", το "προδιαγραμμένο", σαν όσοι συμμετέχουν να είναι απλώς μαριονέτες ενός θεάτρου που πρέπει να παιχτεί για να επέλθει η συνέχεια που πρέπει να επέλθει.

Και τη στιγμή που λέγονται αυτά που καθορίζουν τις σχέσεις, είναι σαν κάτι να εμποδίζει να ειπωθούν κάποια άλλα συμπληρωματικά διευκρινιστικά που θα άλλαζαν την μετέπειτα πορεία.
Σαν να μην πρέπει να ξεφύγεις καθόλου από τις ατάκες του ρόλου που σου έχει επιλεχθεί να παίξεις σ΄αυτά τα μηχανικά παιχνίδια του πεπρωμένου.


Και μετά οι άνθρωποι αισθάνονται δεμένοι και κάνουν τα πάντα μέσα τους και έξω να υπερασπιστούν τους ρόλους που κλήθηκαν να παίξουν από τις περιστάσεις.

Και τους είναι αδύνατον να κάνουν βήματα πίσω πέρα από το εγώ τους και να ξαναεπιλέξουν νέους ρόλους με δική τους βούληση, σε μια εναλλαγή των δρόμων του 'πεπρωμένου', σε μια νέα πορεία πιο αφυπνισμένη και συνειδητοποιημένη, λέγοντας στο ίδιο σκηνικό νέες, διαφορετικές ατάκες βαθαίνοντας και ξεπερνώντας τους εξωτερικούς ρόλους.


Και σκέφτομαι, ότι ίσως αυτός να είναι ο τρόπος της ζωής να απομακρύνει τους ανθρώπους/μαριονέτες της εσωτερικής μηχανικότητας των οποίων ο ρόλος έχει τελειώσει κλείνοντας την μικρή παράσταση διάδρασης μεταξύ τους, κρατώντας ενωμένους μόνο όσους θέλουν πραγματικά και μπορούν να υπερβούν και να υπερυψωθούν πέρα και πάνω από το ανθρώπινο, έξω από κάθε ρόλο που τους επιβάλεται από τις περιστάσεις.



Δυστυχώς, είναι τόσο ελάχιστοι αυτοί που έχουν διευρύνει τόσο πολύ την ύπαρξή τους και θα 'μαστε τυχεροί στη ζωή μας αν συναντήσουμε 1-2 τέτοια άτομα, που όμως θα γίνουν σταθμός και εφαλτήριο της δική μας μετριότητας.