Εν Αναμονή...

Είναι εκεί! Κάθονται ήσυχα-ήσυχα και με περιμένουν.
Καμιά φορά, κάτι τα αναταράζει και πάνε να ξεμυτίσουν και να με παρασύρουν αλλά, τα συμμαζεύω πίσω άρον-άρον με αυστηρότητα.

Όχι τώρα, όχι ακόμα, περιμένετε. Προς το παρόν δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος και μέσα στην πίεση των στιγμών θα μείνετε μισά, δεν θα 'χετε το χρόνο σας να ολοκληρωθείτε και να σας απολαύσω. Θα στριμωχτείτε στο παραφορτωμένο πρόγραμμα των τελευταίων εβδομάδων.

Κι αυτά με ακούν και περιμένουν να τελειώσει η ουρά των υποχρεώσεων του χειμώνα.
Έτσι λειτουργούμε εμείς με 'σεζόν' και η φετεινή τράβηξε περισσότερο από το αναμενόμενο.

Τα 'αυτά' που περιμένουν υπομονετικά, είναι ένα σωρό δημιουργίες, σκέψεις, γραφές, μουσικές, στίχοι που θέλουν να εκδηλωθούν κι εγώ τα ξανακοιμίζω μέσα μου για να μην σπαταληθούν και χαθούν στη βιασύνη της καθημερινότητας. Θέλω να τους δώσω το χρόνο τους. Να τα αφήσω να με παρασύρουν μαζί τους χωρίς να χρειαστεί να πρέπει να προσγειωθώ βιαστικά στα τρέχοντα αυτής της εποχής.

Θα έρθει και η σειρά τους. Φτάνει όπου να 'ναι, ακόμη λίγο έμεινε...

Όλες οι εικόνες με την καταπληκτική εικονογράφηση γνωστών πινάκων ανήκουν στον Luciano Martins

Απροσδόκητο

Δεν ξέρω τι έγινε, πώς και γιατί, δεν το περίμενα ποτέ ότι θα μου συμβεί έτσι...
Εκεί που παίζαμε μουσική, ήρθε ένα πολύ μικρό χαριτωμένο κοριτσάκι με ένα γαλάζιο φορεματάκι, ένα τρελό κοτσιδάκι φορώντας ένα πανέμορφο ζευγάρι μυωπικά γυαλάκια και μας κοιτούσε.

Κι ήταν τόσο όμορφο που βούρκωσα από την τόση ομορφιά και με πήραν τα δάκρυα και παρόλο που προσπαθούσα να συγκρατηθώ έτρεχαν κορόμηλο...

Αχ, αυτή η αθωότητα της παιδικής ομορφιάς με λάβωσε σήμερα πολύ απρόσμενα, διαπερνώντας αυτοστιγμεί όλες μου τις άμυνες!

Ισοπέδωση

Πάει, η σκέψη μου νεκρώθηκε τελείως το τελευταίο διάστημα!
Παραμένει συνεχώς στα συνηθισμένα, στα καθημερινά, αυτά τα βιαστικά, τα ορμητικά που σου τρώνε όλο το χρόνο σου και που δεν παίρνουν αναβολή, που πρέπει τόσο να τρέξεις για να τα φροντίσεις που δε σου μένει χρόνος για άλλα νοητικά ταξίδια.

Και αισθάνομαι αυτήν την πεζότητα σαν μια ξηρασία μέσα μου, σαν ένα είδος ενοχλητικής ισοπέδωσης.
Κι είπα να γράψω λίγο εδώ να ξεδώσω...


Τώρα που γράφω αυτά, το ψαρόνι στο μπαλκόνι μού έχει πάρει τα αυτιά, καθώς τριγυρίζει στα φυτά μου.
Δεν ξεχνώ την τεράστια έκπληξη που ένοιωσα όταν έφερα κάτι λουλουδάκια από την Ανθοέκθεση.
Το βραδάκι τα μεταφύτευσα, πρωί-πρωί ήρθε το ψαρόνι και τριγυρνούσε στη γλάστρα για αρκετή ώρα. Ε, φρέσκο χώμα είναι, σκέφτηκα, θα βρίσκει να τσιμπολογάει...
Και μετά έλειπαν όλα τα άνθη! Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Τα είχε καταβροχθίσει όλα με τη μία, λες και του 'χα αγοράσει κάποια λιχουδιά κι είχε αφήσει μόνο τα κοτσάνια και τα φύλλα!

[Χάπι μπέρθντει ψαρόνι, του χρόνου θα σου κάνω και πάρτι με την λουλουδοτούρτα σου!]

Digital drawings by Marcel Caram       

Αποθηκεύσεις

Ξυπνώντας σήμερα, συνειδητοποίησα πως οι εικόνες των ονείρων μου σχηματίστηκαν για να επενδύσουν το συναίσθημα.

Δηλαδή, ξαναβίωνα στο όνειρο κάποια συναισθήματα (που ομολογώ ότι δεν μου ήταν και πολύ άξια προσοχής και τα είχα κάνει στην άκρη για να δώσω σημασία σε άλλα πιο έντονα) και πάνω σ' αυτά στηνόταν και το σκηνικό του ονειρικού σεναρίου...

Ίσως το υποσυνείδητο να ήθελε να τα ξεθάψω για να τους δώσω την βαρύτητα που δεν τους έδωσα;
Ίσως να εκδήλωσα μια απλή καταμέτρηση των βιωμάτων μου;
Να κάνει, άραγε, το υποσυνείδητο καταμετρήσεις όπως ένας καλός αποθηκάριος;