Άλφα όπως...

-Να πάμε στο Καπανδρίτι, κάποια φορά, να σου γνωρίσω τον Μίσσιο, να σου μιλήσει για την αγάπη. Πέρασε πολλά αυτός και ξέρει.

Στο Καπανδρίτι δεν πήγαμε ποτέ. Ούτε και πουθενά αλλού. Έφυγε κι ο Μίσσιος...

Καμιά φορά, αυτό σκέφτομαι. Μας μεγαλώνει η ζωή, μας διδάσκει τόσα πολλά κι ούτε σκεφτόμαστε πως αυτό γίνεται για να τα κοινωνήσουμε με τους άλλους. Να εξιστορήσουμε απλά τη δική μας ζωή, τους δικούς μας κόπους, το δικό μας δρόμο. Τα κρατάμε σφιχτά στην αγκάλη μας τα βιώματα λες και μας ανήκουν, λες και γύρισαν τόσα γρανάζια αλληλουχιών χωρίς σκοπό, μόνο για μας, για να τα κρατήσουμε και να τα πάρουμε μαζί μας χωρίς να δώσουμε. Να πάμε, να έτσι, σαν το σκυλί στ' αμπέλι χωρίς να προσφέρουμε, σα να ήρθαμε μόνο για να πάρουμε. Σαν ο άνθρωπος να είναι μονάδα κι όχι σύνολο. Ο άνθρωπος δεν έχει ενικό και πληθυντικό, αρχίζει και τελειώνει με το Εμείς.

Την αγάπη την έμαθα αργότερα. Με τον δύσκολο τρόπο. Αυτόν που δεν σου αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες για την αλήθεια της. Αυτόν που σε εξακοντίζει στα πέρατα κι ακόμα παραπέρα. Όχι από πόνο αλλά από φως! Και είναι ο μόνος δρόμος. Άλλον δεν έχει. Ή φως ή τίποτα. Τα ενδιάμεσα μοιάζουν, παίρνουν το όνομά της, γίνονται στο όνομά της, αλλά δεν είναι Αγάπη.

 Paintings by Erin Hanson