Μυστικός Κήπος

Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει
Στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει
Θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια
Από θάλασσες άδειες, απ' του φόβου τα δίχτυα

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
Σαν ποτάμι οι στιγμές που ποτέ δεν γερνάνε
Και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι και αιώνες
Και τα όνειρα που έσκαψαν μεσ' στα χρόνια κρυψώνες

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
Για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω 
Όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
Να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο
 
Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει
Σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει θα σπάσει
Θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
Σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει

(Στίχοι-Μουσική: Μ. Φραγκούλης-Αν δεν κάνω λάθος)


Χρόνια τώρα έχω τον μυστικό μου κήπο. Τον μυστικό μου ήλιο-φίλο.
Μόνο τα δικά μου βήματα έχουν πατήσει στα μονοπάτια του.
Καμιά φορά, όταν αργώ να τον επισκεφτώ μου λέει:
"Καλώς την, σε ποιες απογοητεύσεις τριγύριζες πάλι και χάθηκες;"
Τον χρειάζομαι για να αναπαύομαι και να ηρεμώ στη γνώριμη "αγκαλιά" του.
Και ευτυχώς, είναι πάντα εκεί που τον άφησα.

Τελικά όμως... ευτυχώς ή δυστυχώς;