Τρίτη 8 Αυγούστου 2006

Μυστικός Κήπος

Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει
Στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει
Θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια
Από θάλασσες άδειες, απ' του φόβου τα δίχτυα

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
Σαν ποτάμι οι στιγμές που ποτέ δεν γερνάνε
Και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι και αιώνες
Και τα όνειρα που έσκαψαν μεσ' στα χρόνια κρυψώνες


Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
Για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω 

Όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
Να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο

 
Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει
Σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει θα σπάσει
Θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
Σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει


(Στίχοι-Μουσική: Μ. Φραγκούλης-Αν δεν κάνω λάθος)


Χρόνια τώρα έχω τον μυστικό μου κήπο. Τον μυστικό μου ήλιο-φίλο.
Μόνο τα δικά μου βήματα έχουν πατήσει στα μονοπάτια του.
Καμιά φορά, όταν αργώ να τον επισκεφτώ μου λέει:
"Καλώς την, σε ποιες απογοητεύσεις τριγύριζες πάλι και χάθηκες;"
Τον χρειάζομαι για να αναπαύομαι και να ηρεμώ στη γνώριμη "αγκαλιά" του.
Και ευτυχώς, είναι πάντα εκεί που τον άφησα.

Τελικά όμως... ευτυχώς ή δυστυχώς;

7 σχόλια:

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Αυτές τις μέρες νομίζω πως ξέχάστηκα στον κήπο*.
Λουφάρω εντατικά από τη δουλειά που έχει μείνει πίσω...
(και θα το πληρώσω εσωτερικά μεν με ενοχές, τύψεις, χαμηλή αυτοεκτίμηση, εξωτερικά δε κι εγώ δεν ξέρω με τι άσχημες επιπτώσεις...)

Βρήκα ευκαιρία να απαντήσω και στα παλιά σχόλια...

*[Νομίζω, ότι αυτόν τον κήπο ο άσπρος (πια) γάτος τον λεει "σπηλιά", από ένα βιβλίο που διάβασε]

Καπετάνισσα είπε...

Ευτυχώς.
Σίγουρα ευτυχώς.

Με το κάθε γράμμα βουτηγμένα στο θαλασσί της ηρεμίας.

Και στο πράσινο του ραχατιού.

Κι εγώ τα ίδια κάνω.
Το 'χουμε ανάγκη.
Πάει και τελείωσε.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Τον πρόλαβα τον Γάτο! Αναφορά για σπηλιά ανέβασε κι αυτός...

Ναι, ανάγκη είναι αυτός ο κήπος.
Τόσο που τον ονομάζω ναρκωτικό. Πριν μερικά χρόνια προσπάθησα να κάνω απεξάρτηση αλλά δεν έπιασε.
Σκληρή η άλλη "πραγματικότητα".
Καπετάνισσα κι εσύ από τον Άρη*; (*όρα ποστ του γάτου για την κατάθλιψη)

homelessMontresor είπε...

Ευτυχώς! Κάτι ξέρω κι εγώ που μένω σε "κήπο"! :-) Όλοι χρειαζόμαστε τον μυστικό μας κήπο, είναι ο τρόπος να ηρεμούμε, να κάνουμε μια βόλτα με τον εαυτό μας να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα και αφού μας δώσει κουράγιο και δύναμη (και την ευχή του ενίοτε) μας ξεπροβοδίζει στην πραγματικότητα. Αρκεί να μη φοβηθείς να επιστρέψεις στην πραγματικότητα.

Unknown είπε...

Όταν χανώμαστε
δεν πάει να πει ότι τριγυρίζαμε
με τις απογοητεύσεις

Εκτός αν μας παρακολουθεί
ο μυστικός ηλιούλοστος φίλος μας

Καλό σου πρωινό

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Χμμμ... οι δικοί σας "κήποι" μετατοπίζονται, αλλάζουν, μεταλλάσσονται, αλλά πάντα έχουν τους ίδιους μόνιμους γνώριμους κατοίκους;

Ανώνυμος είπε...

"(Στίχοι-Μουσική: Μ. Φραγκούλης-Αν δεν κάνω λάθος)"

Στίχοι: Παρασκευά Καρασούλου
http://www.larissacity.com/modules.php?name=News&file=print&sid=93