Δευτέρα 12 Μαρτίου 2007

Εντροπία Ύλης-Ψυχής

Σκεφτόμουνα πως η ύλη τείνει να έχει στατική μορφή με αποτέλεσμα να ρέπει πάντα προς τη θέση που της εξασφαλίζει την αδράνεια.
Όλα υπόκεινται στην εντροπία του σύμπαντος.
Ίσως γι αυτό υπάρχει η κομφορμιστική τάση των ανθρώπων για κάθε είδους βόλεμα.
Είναι ίδιον γνώρισμα της υλικής μας υπόστασης.

Αν η αδράνεια είναι για την ύλη μας το βόλεμά της, τότε, μήπως για το πνεύμα και την ψυχή μας η ροπή προς την αδράνεια εκφράζεται με αυτό που λέμε ευδαιμονία;

Πώς ξεκίνησαν αυτές οι σκέψεις:
Αν η φιλοσοφία είναι πνευματική ανάγκη, το μορφίνωμα της οδύνης του ζην, θα υπήρχε άραγε προβληματισμός σε μια κατάσταση μακαριότητας;

Αυτό απαντάει και σε προηγούμενες σκέψεις μου περί πόνου και μάθησης τις οποίες παραθέτω πιο κάτω.(Η απάντηση: Δεν επιζητάμε την εξέλιξη και την μάθηση μέσω του "πόνου", λόγω της φυσικής τάσης μας για αδράνεια που είναι η κατάσταση της μακαριότητας.)
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως: αν η τάση για αδράνεια δεν ισχύει μόνο για την χονδροειδή ύλη αλλά επεκτείνεται και στο πνεύμα και την ψυχή, τότε εκφράζεται μέσω της μακαριότητας και της ευδαιμονίας που εικάζεται ότι είναι ο τελικός προορισμός μας.

Αν μια υλική έκρηξη προκάλεσε το σύμπαν το οποίο -παρ' όλο που μεγαλώνει- τείνει να επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση, τι αποκλείει να έχει συμβεί το ίδιο και με την ψυχή μας;
Η προπατορική μας πτώση ίσως να ήταν άλλη μια έκρηξη κάποιου είδους άϋλης (για το μέτρο της αντίληψής μας) δημιουργίας.
Έτσι, τώρα υπάρχει η ροπή προς την πρότερη ευδαίμονα αδρανή κατάστασή μας ή όπως λέγεται με άλλο όνομα... "Παράδεισος" ( ή "Χώρα των Μακάρων", με πιο κυριολεκτική έννοια στην αρχαία Ελλάδα).
(Και στην ανατολή όμως, η απουσία κάθε σκέψης και κάθε προβληματισμού -μέσω του διαλογισμού- σε οδηγεί στην επιθυμητή κατάσταση νιρβάνα.).
(Και
.
Κι άλλες φορές μου έχει συμβεί, οι απαντήσεις στα ερωτήματά μου να έρχονται μετά από χρόνια.
Τόσα όσα χρειάζονται για να ωριμάσει περισσότερο η σκέψη και η κατανόησή μου
.


Το παρακάτω το 'γραψα στις: 3/10/02..

 Δεν μου πάει το χρώμα της χαράς. Με ξεθωριάζει. Με κάνει να φαίνομαι άχρωμη. Μου προσδίδει ελαφρότητα και όχι την βαριά εικόνα που θέλω να σκέφτομαι για τον εαυτό μου. Τότε γιατί αναλώνω τις σκέψεις μου στην προσδοκία της; Γιατί χάνω την πορεία περιμένοντας το τέρμα;

Γιατί ψάχνουμε την χαρά, την ευτυχία αφού μας προσφέρουν κάτι πρόσκαιρο; Ποια βαθιά κίνητρα μας κάνουν να αποφεύγουμε τον πόνο; Αυτογενή ένστικτα;
Αφού υποφέρω=παιδεύομαι=μαθαίνω, γιατί να μην μας ικανοποιεί κάτι τέτοιο;
Γιατί όσοι αρέσκονται στον πόνο να υπάγονται στην διαστροφή του μαζοχισμού και του σαδισμού; Ποια δομή μέσα στα κύτταρα μου αποστρέφεται τον πόνο, άρα την μάθηση; Γιατί να μην έχω γεννηθεί να τον επιζητώ, άρα να προοδεύω;

Ζητούμενο: Γενεσιουργικά αίτια αποστροφής του πόνου.
Γενεσιουργικά αίτια αναζήτησης της χαράς.
Ρωτούμενο: Μήπως κάποια αταβιστική μνήμη ευτυχίας του 'πριν';
Μήπως κάποια προπτωτική της αποτύπωση στα γονίδια;
Απα…τούμενο: Ίσως.
Ξαναρωτούμενο: Άρα ο άνθρωπος έχει χαραγμένο μέσα του το ευχάριστο, άρα το καλό; Γεννιέται "εν δυνάμει" καλός, βάζοντας τέλος στις φιλοσοφικές απορίες του προηγούμενου αιώνα;
Μήπως είναι λάθος η συσχέτιση της ευχαρίστησης-καλού; Της αναζήτησης της ευτυχίας - με το "εν δυνάμει καλός";
Επειδή, για την απόκτησή της ή την αυταπάτη της απόκτησής της ο άνθρωπος είναι μεν καλός για τον εαυτό του, γίνεται κακός δε για τους άλλους! Μήπως υπάρχει κάποιος μυστικός συνειρμός συσχέτισης και αιτιότητας που μου διαφεύγει;

Συμπεράσματα: Αναζητώντας την ευτυχία (μέσω της εμφυτευμένης στα κύτταρά μας αταβιστικής ανάμνησης της από τον πρότερο κόσμο του πνεύματος), γινόμαστε (για τον έξω κόσμο) κακοί!
Νόμος του σύμπαντος; Νόμος των αντιθέσεων για εξισορρόπηση; Ή μια έξυπνη αιτία του να προκαλούμε και να λαμβάνουμε πόνο, άρα και να προχωράμε ακούσια προς την εξέλιξη;
Θα μπορούσε να είναι αντίθετα;
Να αναζητούσαμε την κατάσταση του πόνου και να ζούσαμε ευτυχισμένοι, μακάριοι και επομένως χωρίς εξέλιξη, άρα θα επιστρέφαμε στον πόνο (σαν αρχική κατάσταση αυτή τη φορά).
Για όλα αυτά όμως παίρνω σαν δεδομένο πως πόνος=εξέλιξη, μακαριότης=στασιμότητα.

Αν υπήρχαν άνθρωποι που ήρθαν από τον "Παράδεισο" θα ήταν δυστυχισμένοι εδώ, ενώ αντίθετα αυτοί που θα είχαν έρθει από την "Κόλαση", θα ήταν ευτυχισμένοι…

Μήπως για αυτό οι καλοί υποφέρουν και οι κακοί ευδαιμονούν σ' αυτόν τον κόσμο;
Σχήμα πρωθύστερο; (Για την μελλοντική τους κατάληξη)…

6 σχόλια:

homelessMontresor είπε...

1. Πόνος= εξέλιξη, ναι αλλά τη χρειάζεσαι και τη στασιμότητα= ευτυχία για να μπορέσεις να επεξεργαστείς το μάθημα σου, όπως και να το χαρείς.
2. Με τις απαντήσεις σου στο προηγούμενο ποστ, μάλλον βλέπουμε το Θεό με το ίδιο μάτι, οπότε συμφωνούμε. Όσο για τους καλλιτέχνες που δεν χρειάζονται την επιβεβαίωση του κόσμου όπως λες, ναι, μάλλον πρόκειται για ανθρώπους που έχουν ανέβει ενα σκαλί παραπάνω από τους περισσότερους.
3. Άνοιξε καλέ το κινητό σου!

Pan είπε...

Ερώτηση: Είσαι βέβαιη ότι δεν επιζητούμε "την μάθηση μέσω του πόνου";
Εγώ βλέπω το τελείως αντίθετο.

Υ.γ. Χαίρομαι πολύ που σε ξαναβρήκα ή μάλλον που σε βρήκα. Δεν σε ξαναχάνω.

Ανώνυμος είπε...

Σε είδα. Θα γυρίσω σύντομα. Δεν έχω χρόνο να σε διαβάσω σήμερα. Θα γυρίσω και γι' αυτό.
Φιλιά
Trixa

Ανώνυμος είπε...

Kyklodiwkton* said...

(*πολύ με παιδεύουν αυτές οι ανανεώσεις των μπλογκς-ούτε να αφήσω σχόλιο δεν τα καταφέρνω...)

Kyklodiwkton said...

Θα σας απαντήσω με 2 αποσπάσματα που συνάντησα μόλις χθες.
"Οι σώφρονες αποβλέπουν όχι στην απόλαυση, αλλά στην απουσία οδύνης" (Αριστοτέλης)

"Ο ταξιδεμένος που γνώρισε πολλές χώρες και λαούς της υδρογείου και ρωτήθηκε ποια ανθρώπινη ιδιότητα βρήκε και είναι σε όλα τα μέρη η ίδια, απάντησε ότι οι άνθρωποι παντού έχουν την τάση προς την τεμπελιά"
(Νίτσε)

homelessMontresor:
Μια ζωή γεμάτη μόνο πόνο θα ήταν ανυπόφορη και μια ζωή γεμάτη μόνο ευτυχία ανιαρή.
Το διπολικό της ύπαρξης που πάντα χρειάζεται(Πόλεμος ο πατέρας των πάντων).
Μόνο που οι αναλογίες δεν είναι οι ίδιες για όλους τους ανθρώπους.
Συνηθίζω να λέω ότι τα βάσανά μας είναι σαν αέρας σε ένα κενό δωμάτιο. Τείνουν να καταλάβουν όλο το χώρο. Όταν έχουμε μεγάλα, τότε τα μόριά τους είναι πυκνά-πυκνά μέσα στον συγκεκριμένο χώρο. Όταν έχουμε μικρότερα, πάλι τον ίδιο χώρο πιάνουν, επειδή απλώνονται. Κάτι σχετικό είχε πει και ο Σοπενάουερ αλλά δεν το θυμάμαι ακριβώς.

(Θα κάνω μια παρένθεση.
Είχα δει στη δανειστική βιβλιοθήκη ένα βιβλίο με τίτλο: "Όλοι οι άνθρωποι είναι φιλόσοφοι". Δεν ξέρω τι έγραφε ακριβώς, αλλά αν κρίνω από τον εαυτό μου, μάλλον είναι αλήθεια. Πολλές φορές με έχουν απασχολήσει διάφορα διανοητικά ερωτήματα, έχω βασανιστεί για να βρω απαντήσεις και μετά από καιρό συναντάω κάτι παρόμοιο που έχει προειπεί κάποιος φιλόσοφος.
Από την μια, λοιπόν, λυπάμαι που δεν έχω μελετήσει και έχω μεγάλη άγνοια περί φιλοσοφίας από την άλλη όμως, αισθάνομαι εν μέρει τυχερή που οι απαντήσεις στα ερωτήματα μου δεν είναι έτοιμες φιλοσοφικές παπαγαλίες αλλά προσωπικά βιωματικές. – Αν και τώρα τελευταία, βρίσκοντας τοίχο στις δυνατότητες ερμηνείας μου, προσπαθώ να βρω εκεί κάποιες απαντήσεις.)


Pan
Δεν εννοούσα τις ενσυνείδητες προσπάθειές μας Πάνα, αλλά την εγγενή διάθεση μέσα μας, το ένστικτό μας που δρα αυτόματα.
Για παράδειγμα, εξωτερικά, μόλις μας τσιμπήσει ή μας κάψει κάτι, η αυτόματη αντανακλαστική κίνησή μας είναι να τραβηχτούμε.
Το ίδιο και ψυχικά. Προσπαθούμε να βρούμε μια κατάσταση "απουσίας οδύνης" όπως το είπε καλύτερα ο Αριστοτέλης.
(Εκεί που βρήκα το απόσπασμα του Αριστοτέλη έγραφε πως και ο Σοπενάουερ έτσι έβλεπε τον ευτυχία. Σαν μια κατάσταση με αρνητικό πρόσημο, σαν απουσία οδύνης.)


Τρίχα!
Ειλικρινά χαίρομαι που σε βλέπω!

Sissi Soko είπε...

Παράξενες συμπτώσεις! Λίγο πριν να μπω στο μονιτορ, σκεφτώμουν το καινούργιαο μου ποστ με θέμα κόλαση-παράδεισσος, αλλά τελείως από άλλη οπτική γωνία.
(Να υπάρχει ισσοροπία ανάμεσα στο παίδεμα και τη χαρά... αυτό τώρα βγάζω από το ποστ σου.)

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Σύλβια, πέρασα για λίγο από τα πολλά σου μπλογκ.
Ευχάριστη έκπληξη και οι δικές σου φιλοσοφικές αναζητήσεις. Δεν βρίσκεις πολλές σήμερα.
Ο κόσμος τυρβάζει για πιο απτά και υλικά πράγματα.
Ειδοποίησέ με αν θες για το ποστ σου με την άλλη οπτική γωνία για την Κόλαση και τον Παράδεισο.
Θα μ' ενδιέφερε να το διαβάσω.