Εντροπία Ύλης-Ψυχής

Σκεφτόμουνα πως η ύλη τείνει να έχει στατική μορφή με αποτέλεσμα να ρέπει πάντα προς τη θέση που της εξασφαλίζει την αδράνεια.
Όλα υπόκεινται στην εντροπία του σύμπαντος.
Ίσως γι αυτό υπάρχει η κομφορμιστική τάση των ανθρώπων για κάθε είδους βόλεμα.
Είναι ίδιον γνώρισμα της υλικής μας υπόστασης.

Αν η αδράνεια είναι για την ύλη μας το βόλεμά της, τότε, μήπως για το πνεύμα και την ψυχή μας η ροπή προς την αδράνεια εκφράζεται με αυτό που λέμε ευδαιμονία;

Πώς ξεκίνησαν αυτές οι σκέψεις:
Αν η φιλοσοφία είναι πνευματική ανάγκη, το μορφίνωμα της οδύνης του ζην, θα υπήρχε άραγε προβληματισμός σε μια κατάσταση μακαριότητας;

Αυτό απαντάει και σε προηγούμενες σκέψεις μου περί πόνου και μάθησης τις οποίες παραθέτω πιο κάτω.(Η απάντηση: Δεν επιζητάμε την εξέλιξη και την μάθηση μέσω του "πόνου", λόγω της φυσικής τάσης μας για αδράνεια που είναι η κατάσταση της μακαριότητας.)
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως: αν η τάση για αδράνεια δεν ισχύει μόνο για την χονδροειδή ύλη αλλά επεκτείνεται και στο πνεύμα και την ψυχή, τότε εκφράζεται μέσω της μακαριότητας και της ευδαιμονίας που εικάζεται ότι είναι ο τελικός προορισμός μας.

Αν μια υλική έκρηξη προκάλεσε το σύμπαν το οποίο -παρ' όλο που μεγαλώνει- τείνει να επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση, τι αποκλείει να έχει συμβεί το ίδιο και με την ψυχή μας;
Η προπατορική μας πτώση ίσως να ήταν άλλη μια έκρηξη κάποιου είδους άϋλης (για το μέτρο της αντίληψής μας) δημιουργίας.
Έτσι, τώρα υπάρχει η ροπή προς την πρότερη ευδαίμονα αδρανή κατάστασή μας ή όπως λέγεται με άλλο όνομα... "Παράδεισος" ( ή "Χώρα των Μακάρων", με πιο κυριολεκτική έννοια στην αρχαία Ελλάδα).
(Και στην ανατολή όμως, η απουσία κάθε σκέψης και κάθε προβληματισμού -μέσω του διαλογισμού- σε οδηγεί στην επιθυμητή κατάσταση νιρβάνα.).
(Και
.Κι άλλες φορές μου έχει συμβεί, οι απαντήσεις στα ερωτήματά μου να έρχονται μετά από χρόνια.
Τόσα όσα χρειάζονται για να ωριμάσει περισσότερο η σκέψη και η κατανόησή μου.


Το παρακάτω το 'γραψα στις: 3/10/02..

 Δεν μου πάει το χρώμα της χαράς. Με ξεθωριάζει. Με κάνει να φαίνομαι άχρωμη. Μου προσδίδει ελαφρότητα και όχι την βαριά εικόνα που θέλω να σκέφτομαι για τον εαυτό μου. Τότε γιατί αναλώνω τις σκέψεις μου στην προσδοκία της; Γιατί χάνω την πορεία περιμένοντας το τέρμα;

Γιατί ψάχνουμε την χαρά, την ευτυχία αφού μας προσφέρουν κάτι πρόσκαιρο; Ποια βαθιά κίνητρα μας κάνουν να αποφεύγουμε τον πόνο; Αυτογενή ένστικτα;
Αφού υποφέρω=παιδεύομαι=μαθαίνω, γιατί να μην μας ικανοποιεί κάτι τέτοιο;
Γιατί όσοι αρέσκονται στον πόνο να υπάγονται στην διαστροφή του μαζοχισμού και του σαδισμού; Ποια δομή μέσα στα κύτταρα μου αποστρέφεται τον πόνο, άρα την μάθηση; Γιατί να μην έχω γεννηθεί να τον επιζητώ, άρα να προοδεύω;

Ζητούμενο: Γενεσιουργικά αίτια αποστροφής του πόνου.
Γενεσιουργικά αίτια αναζήτησης της χαράς.
Ρωτούμενο: Μήπως κάποια αταβιστική μνήμη ευτυχίας του 'πριν';
Μήπως κάποια προπτωτική της αποτύπωση στα γονίδια;
Απα…τούμενο: Ίσως.
Ξαναρωτούμενο: Άρα ο άνθρωπος έχει χαραγμένο μέσα του το ευχάριστο, άρα το καλό; Γεννιέται "εν δυνάμει" καλός, βάζοντας τέλος στις φιλοσοφικές απορίες του προηγούμενου αιώνα;
Μήπως είναι λάθος η συσχέτιση της ευχαρίστησης-καλού; Της αναζήτησης της ευτυχίας - με το "εν δυνάμει καλός";
Επειδή, για την απόκτησή της ή την αυταπάτη της απόκτησής της ο άνθρωπος είναι μεν καλός για τον εαυτό του, γίνεται κακός δε για τους άλλους! Μήπως υπάρχει κάποιος μυστικός συνειρμός συσχέτισης και αιτιότητας που μου διαφεύγει;

Συμπεράσματα: Αναζητώντας την ευτυχία (μέσω της εμφυτευμένης στα κύτταρά μας αταβιστικής ανάμνησης της από τον πρότερο κόσμο του πνεύματος), γινόμαστε (για τον έξω κόσμο) κακοί!
Νόμος του σύμπαντος; Νόμος των αντιθέσεων για εξισορρόπηση; Ή μια έξυπνη αιτία του να προκαλούμε και να λαμβάνουμε πόνο, άρα και να προχωράμε ακούσια προς την εξέλιξη;
Θα μπορούσε να είναι αντίθετα;
Να αναζητούσαμε την κατάσταση του πόνου και να ζούσαμε ευτυχισμένοι, μακάριοι και επομένως χωρίς εξέλιξη, άρα θα επιστρέφαμε στον πόνο (σαν αρχική κατάσταση αυτή τη φορά).
Για όλα αυτά όμως παίρνω σαν δεδομένο πως πόνος=εξέλιξη, μακαριότης=στασιμότητα.

Αν υπήρχαν άνθρωποι που ήρθαν από τον "Παράδεισο" θα ήταν δυστυχισμένοι εδώ, ενώ αντίθετα αυτοί που θα είχαν έρθει από την "Κόλαση", θα ήταν ευτυχισμένοι…

Μήπως για αυτό οι καλοί υποφέρουν και οι κακοί ευδαιμονούν σ' αυτόν τον κόσμο;
Σχήμα πρωθύστερο; (Για την μελλοντική τους κατάληξη)…