Όποιος τσιγκουνεύεται και βιάζεται, σκοντάφτει

Oι πρώτες περικοπές έγιναν στη διαμόρφωση των κειμένων γιατί ο εκδότης δεν πλήρωνε καλά για τη μουσική τους επένδυση.

Οι δεύτερες περικοπές έγιναν στο ειδικό βιβλίο, γιατί πάλι ο εκδότης βιάστηκε να κόψει τα εξώφυλλα των σιντί κι έγινε κακός διαχωρισμός, με αποτέλεσμα εκεί που έπρεπε να μπει ένα σιντι, να γίνουν δύο κι εκεί που έπρεπε να μπουν δύο σιντι, να γίνει ένα, με αφάνταστο στρίμωγμα και χωρίς την δυνατότητα ευελιξίας που ήθελα.

Κάπως έτσι ήταν τα νέα μου βιβλία και περίμενα το τελικό στάδιο για να ελέγξω τα κείμενα και τη διαμόρφωσή τους για άλλη μια φορά.

Βιαζόταν όμως ο εκδότης να προλάβει την έκθεση βιβλίου και θεώρησε πως αρκούσαν οι πρώτες μου διορθώσεις.
Κι έτσι εκδόθηκαν.
Σήμερα τα είδα...

Απογοήτευση για άλλη μια φορά!

(Μ' αυτόν τον καύσωνα και τις διακοπές ρεύματος, λουσμένη στον ιδρώτα, πρέπει να φανταστώ χιόνια, κρύο και κάλαντα γιατί έχω να γράψω και κάτι εμβόλιμα χριστουγεννιάτικα...)

Πραγματικό Χιούμορ!

1. Χθες βράδυ, μπλακ-άουτ στη γειτονιά.
Κάποιοι στα μπαλκόνια να φωνάζουν αγωνιωδώς τα αυτονόητα στους απέναντι μπαλκονούχους:  
"Εσείς έχετε ρεύμα;"
Εκείνη τη στιγμή να περνάει ένα αυτοκίνητο με τη μουσική στο διαπασών.
Το τραγούδι που ακουγόταν:
"Δεν μπορώ να καταλάβω πώς με τόσα φώτα σ' έχασα…"


2. Περνάει ο παλιατζής και φωνάζει από το μεγάφωνο:

"Παλιατζήηηηης, όλα τα παλιά μαζεύωωωω… Για σας γυρίζω, για σας τρέχω, για σας φωνάζω… ΦΩΝΑΞΤΕ κι εσείς τον παλιατζή!!!"
(Τύφλα να 'χουν τα ακριβοπληρωμένα διαφημιστικά σλόγκαν)

3. Η απέναντι γιαγιά να είναι κάτι σαν σούπερ-μαν.
Μια στο ένα σπίτι, μια σε ένα άλλο λίγο πιο πέρα, μια βόλτα το σκύλο της, μια να τινάζει χαλιά…
...ώσπου ένα απόγευμα είδα στο απέναντι μπαλκόνι δυο δίδυμες ολόιδιες γιαγιάδες να συζητάνε και ησύχασα από το κόμπλεξ αδράνειας που κόντευα να πάθω.

Τι;

Έχω μπερδευτεί!
Καλοσύνη ή Φωτιά και Μαχαίρι;
Τι χρειάζεται αυτός ο κόσμος τελικά;


Έχει μονοπώλιο άραγε το ένα ή το άλλο, ή ανάλογα με την περίσταση, έχοντας πάντα κριτήριο την ελαχιστοποίηση της εσωτερικής μας φθοράς;

Ως τώρα πίστευα μόνο στο πρώτο.
Αν όμως χρειάζεται το δεύτερο, ποιοι είμαστε εμείς για να κάνουμε κάτι τέτοιο;

Ελεεινή Ποταπότητα

Είχα υποσχεθεί να φτάσω στα άκρα την Ποιότητα της φύσης μου.
Να είμαι και να πράττω οικειοθελώς και δια βίου το Ωραίον, το Αγαθόν και το Αληθινόν…

Σήμερα έπεσα τόσο χαμηλά όσο ποτέ!
Έφτασα στα άκρα την Ποταπότητα της φύσης μου.
Έπραξα οικειοθελώς το Χαμερπές, το Άθλιον και το Ελεεινόν.
Με μικροπρεπείς εκβιαστικές πράξεις και με ευτελή, σκληρά και άκρως υποτιμητικά λόγια, που δεν τα πίστευα κατά βάθος.
Πώς με άφησα να συρθώ τόσο, μα τόσο απίστευτα χαμηλά;
Πώς με άφησα να συμπεριφερθώ έτσι αδιανόητα σε άνθρωπο που του χρωστώ εγνωμοσύνη με σοβαρό κίνδυνο να τον βλάψω;

Αχ, τι έκανα η άθλια! Πώς μπόρεσα!
(Πώς γυρίζει πίσω ο χρόνος και πώς παίρνονται πίσω όλα αυτά;)
Τώρα είναι πια αργά.


(Σας παρακαλώ μη μου αφήσετε κανένα σχόλιο-θα σβηστεί-δεν χρειάζομαι κανενός είδους παρηγοριά, συμπαράσταση, μομφή ή ό,τι άλλο-μόνο εγώ ξέρω το μέγεθος της αθλιότητας αυτού που έκανα-η δημοσιοποίησή του είναι ένα είδος ελάχιστης εξιλέωσης στις τύψεις μου)

Νοητική μαύρη τρύπα!

Τις προάλλες είδα ένα ντοκιμαντέρ για τις μαύρες τρύπες…
Η θεωρία γι αυτές είναι ότι δημιουργήθηκαν όταν μια μεγάλη μάζα ενός σώματος (κάποιου πλανήτη ίσως), συμπυκνώθηκε με κάποιον τρόπο σε ελάχιστη.
Η ενέργεια που απορρόφησε αυτή η σμίκρυνση ήταν τόσο μεγάλη που δημιούργησε το κενό της μαύρης τρύπας που συνεχίζει να απορροφά ο,τιδήποτε βρεθεί μέσα της, ακόμα και το φως…
(Κάπως έτσι το κατάλαβα με απλά λόγια)
Έκανα τον εξής συνειρμό:
Μήπως αυτό συμβαίνει και με το μυαλό μας;
Ίσως, μια τεράστια γνώση, πέρα από την χωρητικότητά του να έχει συμπυκνωθεί μέσα του.
Οι μαύρες τρύπες είναι πέρα και έξω από τον χρόνο, χωρίς μνήμη.
Γι' αυτό κι εμείς δεν μπορούμε να ανασύρουμε (με τους συμαβτικούς νοητικούς μας μηχανισμούς) οποιεσδήποτε πληροφορίες από αυτήν την ας την ονομάσω "ολική γνώση".
Το κενός της απορροφά κάθε λογική μας σκέψη και οποιοδήποτε φως ήδη κεκτημένης γνώσεως.

Θα υπήρχε όμως κάποιος τρόπος πρόσβασης;
Κάποιο είδους ξεκλειδώματος μέρους ή του όλου της;
Μήπως ισχύει αυτό που λένε πιο εκλαϊκευμένα ότι "θα καεί ο εγκέφαλός μας" γιατί δεν έχει τέτοια χωρητικότητα και δυνατότητα;
Μήπως υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος, παρακάμπτοντας την νόηση και τον εγκέφαλο, να εισχωρήσουμε στην μαύρη αυτή τρύπα χωρίς να αφομοιώσει παμφάγα την υπάρχουσα συνειδητότητά μας;
Είναι τελικά αυτό το "εν δυνάμει" μέσα μας;
Είναι η γνώση του συλλογικού ασυνείδητου;

Να περιμένουμε τους επιστήμονες να ανακαλύψουν πρώτα περισσότερα για τις μαύρες τρύπες, μήπως υπάρχει εκεί κάποια λύση;

Επαναλαμβάνω ότι ο συνειρμός μου είναι τελείως αυθαίρετος και ίσως εξωπραγματικός
(σαν μια μαύρη τρύπα στην λογική)…Καλημέρα!