Τις προάλλες είδα ένα ντοκιμαντέρ για τις μαύρες τρύπες…
Η θεωρία γι αυτές είναι ότι δημιουργήθηκαν όταν μια μεγάλη μάζα ενός σώματος (κάποιου πλανήτη ίσως), συμπυκνώθηκε με κάποιον τρόπο σε ελάχιστη.
Η ενέργεια που απορρόφησε αυτή η σμίκρυνση ήταν τόσο μεγάλη που δημιούργησε το κενό της μαύρης τρύπας που συνεχίζει να απορροφά ο,τιδήποτε βρεθεί μέσα της, ακόμα και το φως…
(Κάπως έτσι το κατάλαβα με απλά λόγια)
Έκανα τον εξής συνειρμό:
Μήπως αυτό συμβαίνει και με το μυαλό μας;
Ίσως, μια τεράστια γνώση, πέρα από την χωρητικότητά του να έχει συμπυκνωθεί μέσα του.
Οι μαύρες τρύπες είναι πέρα και έξω από τον χρόνο, χωρίς μνήμη.
Γι' αυτό κι εμείς δεν μπορούμε να ανασύρουμε (με τους συμαβτικούς νοητικούς μας μηχανισμούς) οποιεσδήποτε πληροφορίες από αυτήν την ας την ονομάσω "ολική γνώση".
Το κενός της απορροφά κάθε λογική μας σκέψη και οποιοδήποτε φως ήδη κεκτημένης γνώσεως.
Θα υπήρχε όμως κάποιος τρόπος πρόσβασης;
Κάποιο είδους ξεκλειδώματος μέρους ή του όλου της;
Μήπως ισχύει αυτό που λένε πιο εκλαϊκευμένα ότι "θα καεί ο εγκέφαλός μας" γιατί δεν έχει τέτοια χωρητικότητα και δυνατότητα;
Μήπως υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος, παρακάμπτοντας την νόηση και τον εγκέφαλο, να εισχωρήσουμε στην μαύρη αυτή τρύπα χωρίς να αφομοιώσει παμφάγα την υπάρχουσα συνειδητότητά μας;
Είναι τελικά αυτό το "εν δυνάμει" μέσα μας;
Είναι η γνώση του συλλογικού ασυνείδητου;
Να περιμένουμε τους επιστήμονες να ανακαλύψουν πρώτα περισσότερα για τις μαύρες τρύπες, μήπως υπάρχει εκεί κάποια λύση;
Επαναλαμβάνω ότι ο συνειρμός μου είναι τελείως αυθαίρετος και ίσως εξωπραγματικός
(σαν μια μαύρη τρύπα στην λογική)…Καλημέρα!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Στην επιστήμη και στην εκπαίδευση υπάρχει η μέθοδος της αναλογίας. Χρησιμοποιείται για να κατανοήσουμε φυσικά και τεχνικά φαινόμενα κατ' αναλογία προς άλλα, για τα οποία έχουμε αντίληψη, π.χ. μέσω των αισθήσεων. Για παράδειγμα, ένας πυκνωτής φορτίζεται ηλεκτρικά (κάτι που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις), όπως αυξάνεται η θερμοκρασία σε ένα θερμαινόμενο χώρο. Χαρακτηριστικό αυτών των ανάλογων φαινομένων είναι ότι περιγράφονται από την ίδια μαθηματική εξίσωση.
Εσύ δημιουργείς, τώρα, αναλογίες μεταξύ του τρόπου δημιουργίας και λειτουργίας μιας μαύρης τρύπας και του τρόπου λειτουργίας του ανθρώπινου μυαλού. Κι ενώ τα κοσμολογικά φαινόμενα που περιγράφεις διέπονται από βαρυτικές δυνάμεις και πυρηνικές συντήξεις, η λειτουργία του μυαλού στηρίζεται σε ηλεκτροχημικές διεργασίες, οι οποίες δεν έχουν οποιαδήποτε σχέση με τα κοσμολογικά φαινόμενα. Δεν έχει τεκμηριωθεί οποιαδήποτε σχέση!
Θα καταλήξεις λοιπόν πιθανότατα σε εσφαλμένα συμπεράσματα, όπως καταλήγεις πάντα σε εσφαλμένα συμπεράσματα, όταν ισχυριστείς ότι υπάρχει αναλογία μεταξύ διεργασιών και φαινομένων, χωρίς αυτή να υφίσταται στην πραγματικότητα, π.χ. η ηλεκτροστατική διάσπαση ενός υλικού και το γέμισμα μιας δεξαμενής με υγρό!
:-*
Επιστημονικά μπορεί να μην ευσταθεί, όπως μας εξηγεί ο προλαλήσαντας, αλλά μεταφορικά μου άρεσε πάρα πολύ!!! Εγώ βέβαια ως παιδί της τεχνολογίας έβλεπα το μυαλό σαν ένα υπερχύγχρονο σκληρό δίσκο που βρίσκεται σε εναν υπολογιστή πολύ παλιάς τεχνολογίας. Είναι λογικό τα δεδομένα να βγαίνουν αλλοιωμένα.
Υστ. Που χάθηκες καλέ εσύ???????
Το Μοντρεσοράκι, αν και μικρό Στέλιε, και χωρίς τις τεχνικές σου γνώσεις, νομίζω ότι το έθεσε πιο σωστά.
Όπως ήρθε ο Νεύτωνας και ένωσε με την θεωρία της βαρύτητας την γη με τον ουρανό, όπως ήρθαν άλλοι επιστήμονες και ένωσαν τον μαγνητισμό με τον ηλεκτρισμό, όπως ψάχνουν τώρα την θεωρία της ενοποίησης της κβαντικής με τους νόμους της βαρύτητας και μάζας που ισχύουν για τα μεγαλύτερα πράγματα...
Ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να είναι σχετικό και τι όχι...
Μόνο να είμαστε ανοιχτοί στο άγνωστο και να μην το αποκλείουμε επειδή δεν συμφωνεί με τα όσα έχουμε ανακαλύψει ως τώρα...
Γιατί δεν μπορεί κάθε φορά που προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι πολύ μεγαλύτερο από την χωρητικότητα του εγκεφάλου μας, να πέφτουμε σε μια αντίστοιχη μαύρη τρύπα κατανόησης;
Kyklodiwkton
Όλα μπορούν να συμβούν στην επιστήμη και στη ζωή, αλλά όχι ως αποτέλεσμα αυθαίρετων κατασκευών, παρά μόνο ως αποτέλεσμα συστηματικής, πολύχρονης και πολυπρόσωπης αναζήτησης. Έτσι, περπάταγα στο δρόμο και μούρθε μια καλή ιδέα, ούτε στην τέχνη δεν γίνεται... Κι εκεί "δουλεύει" μια ιδέα καιρό ο καλλιτέχνης και ξαφνικά (λέμε τώρα), του έρχεται η έμπνευση... Όχι όμως εξ ουρανού, αλλά λόγω της μακρόχρονης επεξεργασίας στο μυαλό του...
Και πού ξέρεις βρε Στέλιε, την μακρόχρονη διεργασία που 'κανε το ασυνείδητο με το υποσυνείδητο μου, σε συνδυασμό με ψήγματα σκέψης του συνειδητού, μέχρι να μου εκδηλωθεί πιο ξεκάθαρα;
Δημοσίευση σχολίου