Είδα στον ύπνο μου ότι δεν είχα κλειδώσει την εξώπορτα κι ότι κινδύνευα.Ξύπνησα τρομαγμένη.
Ε, καλά, τι κάνουμε σ' αυτές τις περιπτώσεις; σκέφτηκα, σηκωνόμαστε και κλειδώνουμε.
Σηκώθηκα για να κλειδώσω. Βάζω το κλειδί στην κλειδαριά αλλά δεν γυρίζει για να κλειδώσει. Τραντάζω λίγο την πόρτα και διαπιστώνω ότι για να κλειδώσει πρέπει να την ανασηκώσω λίγο.
Παράλληλα, διαπιστώνω ότι δεν μπορώ να την σηκώσω και επομένως ούτε να την κλειδώσω γιατί κάποιος απ' την άλλη μεριά την τραβάει προς τα κάτω προσπαθώντας να την διαρρήξει. Ανοιγοκλείνω τους διακόπτες δίπλα στην πόρτα να ανάψουν τα φώτα. Δεν ανάβουν…
Ξαναπροσπαθώ να ανασηκώσω την πόρτα για να καταφέρω να την κλειδώσω, πριν προλάβουν και μπουν μέσα, αλλά δεν τα καταφέρνω. Την κλωτσάω να ακουστεί θόρυβος να ξυπνήσουν οι από κάτω, θέλω να φωνάξω… όλα βουβά, δεν ακούγεται τίποτα...
Ξυπνάω (αυτή τη φορά στ' αλήθεια) έντρομη. Λέω να μην σηκωθώ και να με καθησυχάσω. Βλέπω το φωτιστικό δίπλα μου… Αυτό θα αρπάξω άμα μπει κανένας… Οι σκέψεις δε μ' αφήνουν... Αποφασίζω τελικά να σηκωθώ και να κλειδώσω επιτέλους την ρημάδα την πόρτα. Με το που βάζω τα κλειδιά, δεν γυρίζουν. Η πόρτα θέλει ένα ελαφρό σπρώξιμο για να κλείσει καλά και να κλειδώσει. Δεν είχε κλείσει καλά.
Άνετα ο οποιοσδήποτε την έσπρωχνε και έμπαινε…
Ανάβω τα φώτα. Λειτουργούν. Να τα αφήσω αναμμένα όλη νύχτα; Να 'ταν το όνειρο προειδοποίηση;
Από κει και μετά ο ύπνος μου έγινε σμπαράλια…
Πρωταπριλιά σήμερα και αντιγράφω ένα παλιό μου ποστ:
"Ό,τι είναι νά 'ρθει, θε να ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει"
Η γνωστή φράση που ξέρουμε σχεδόν όλοι, είναι από το ποίημα "Αγάπη" του Κώστα Ουράνη.
Το φιλολογικό ψευδώνυμο του Κώστα Νεάρχου.
Ένα ψευδώνυμο που έπλασε επίτηδες, για να σαρκάσει την αποσύνθεση που χαρακτηρίζει τη ζωή, όπως πίστευε ο ίδιος.
Τη ζωή που, κάτω από το γαλάζιο του ουρανού, κρύβει την αναγκαιότητα της γης.
Έτσι, έπαιξε μια ευφυέστατη φάρσα σε όλους μας, που δεν υποψιαζόμαστε τη μεγάλη αλήθεια.
Ότι η λέξη Ουράνης, δεν προέρχεται από τον ουρανό, αλλά από την αρχαία λέξη "ουράνη" που σημαίνει ...ουροδοχείο!!!
10 σχόλια:
΄Ενα ελλειπτικό σκηνικό ο καιρός που δεν μπορούμε να πάρουμε μια απόφαση. Σεμνή ομορφιά στο γράψιμο και η αυλαία ξανανοίγει. ΄Ετσι για να σκοτισθούν οι σπουδαγμένοι με τα απλά πράγματα. τιμές εξαιρετικές στις καθημερινές μας σκηνές.
Μα δεν μπορεί έτσι απλά
το σκηνικό να κλείσει
μένα κλείδωμα σκληρά
στην πόρτα που είχε ανοίξει.
Να γράψεις κι άλλα ευθύς
τους αναγνώστες σου μην αμελείς.
Μου φάνηκε πως η πόρτα ήταν σαν νάναι κάπου εκεί που συγχωνεύεται ο θάνατος με την αιωνιότητα. Την αιωνιότητα της κάθε στιγμής. Μια νίκη πάνω στον περιορισμό του χώρου. Αφηρημένη άμεσα η στιγμή που συνιστά τον κόσμο. Μεσολαβητής η αίσθηση του νου μας μια τάχα αυτάρκη μονάδα εμπόρευμα τις πιο πολλές φορές της αγοράς του κλειδαρά,του αλουμινά του μπακάλη. Και τί ψάχνουμε άραγε την απομόνωση; Να βρούμε την ολοκλήρωσή μας μες την υποταγή; ΄Η να δώσουμε στους άλλους την ψευδαίσθηση της υποταγής για νάμαστε ελεύθεροι; Απαίτηση του χώρου της ψυχής; Mα νάχει άραγε χώρο; Η ευαισθησία που κρύβεται από τη χυδαιότητα του μικροαστού. να σηκώσουμε τα κεφάλια μας να φτύσουμε τον κόσμο; να τον αγαπήσουμε; ΄Η όλα αυτά μαζί και ν' απαιτήσουμε η κυριαρχία της ψυχής να ριζώσει την πραγματικότητα; Δεν είν αυτός ο κόσμος για εφησυχαστική δράση. Να αλλάξω την εξαθλιωμένη μου ύπαρξη εκλιπαρώντας την ελευθερία μου; ΄Eτσι που η δουλεία του μεροκάματου ονομάσθηκε ηθικό χρέος και τη δουλεία μας τη βαφτίσαμε αλλιώς. Δουλεία του σπιτιού το σπίτι μας. Η δική μας δουλεία. χαχαχαχαχαχαχα! Κλαυσίγελος εδώ.
Τι να απαντήσω σε έναν μονόλογο που δεν πολυκαταλαβαίνω;
Κι αν πολυκαταλάβαινες μην πολυαπαντούσες κι αν πολυαπαντούσες μην πολυέλεγες κι αν πολυέλεγες μην πολυμιλούσες κι αν πολυμιλούσες μην πολυέλεγες και ούτω καθ' εξής όπότε εντάξει.
Συγγνώμη. Έκανα ένα λάθος γιατί την ώρα που έγραφα, σκεπτόμουν και κάτι άλλο και προσπαθώντας να το διορθώσω ,τα έκανα Αιγαίον Πέλαγος και διέγραψα και τα δύο μου σχόλια που το ένα ήθελε να διορθώσει τό άλλο. Από την αρχή λοιπόν: "Η Επαφή του υπεραισθητού με τον αισθητό κόσμο, δημιούργησε τη προσωπική σου αγωνία, που όμως είναι και αγωνία όλων μας, είτε κινδυνεύει με διάρρηξη ο εσωτερικός μας είτε ο εξωτερικός μας κόσμος. Όσο για τον σαρκασμό και τη φάρσα του Ουράνη, όταν δεν την υποπτευόμαστε (γιατί είναι επιμελώς κρυμένη) τότε δεν είναι ούτε φάρσα ούτε σαρκασμός αλλά παραπλάνηση.
Δεν το χα σκεφτεί για την διάρρηξη του εσωτερικού κόσμου.
Ίσως να 'ταν κι αυτή μου η αγωνία που συνδυάστηκε με θαυμαστό τρόπο με την εξωτερική.
Δεν συμφωνώ για την παραπλάνηση και το επιμελώς κρυμμένη.
Ο έχων... οφθαλμούς ειδέτω!
@Kυκλωδίωκτον
Πράγματι ο έχων οφθαλμούς..ειδέτω, κατά το ο έχων ώτα κ.λ.π. Δεν γνωρίζω (αν και συγγραφέας) που αναφέρει ο Ουράνης ότι έκανε αυτή τη φάρσα και αν η αναφορά αυτή είναι τόσο φανερή, ώστε να είναι και εύκολα προσβάσιμη. Αν όμως πρέπει να γίνει κάποιος βιβλιοσκούληκο για να βρει ότι ο Ουράνης μάς έκανε την τάδε φάρσα, τότε είναι εκ του πονηρού... δηλαδή όπως έλεγαν και οι αρχαίοι: "Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι. Μήπως δηλαδή έκανε ΄τον ανατροπέα και τον σαρκαστή του εαυτού του για να κάνει εντύπωση σε κείνους που το ψάχνουν πολύ και άφησε τους άλλους που δεν ψάχνουν πολύ να θαυμάζουν το υπέροχο ψευδώνυμό του νομίζοντας ότι έχει σχέση με τον ουρανό. Αν ήμουν στη θέση του θα χρησιμοποιούσα ένα ψευδώνυμο που να παραπέμπει άμεσα στο ουροδοχείο κι όχι ένα τόσο ωραιοποιημένο, που θα προσπαθούσα εκ των υστέρων να παριστάνω τάχα εκείνον που αυτοσαρκάζεται... Αυτά είναι επικοινωνιακά παιχνίδια που παίζουν σ' όλα τα ταμπλώ. Αλλά και οι καλοί ποιητές δικαιούνται να κάνουν ανοησίες.
Δημοσίευση σχολίου