Πένθος

.

Ανδρέα Λασκαράτου – "Ιδού ο άνθρωπος"

*Αφιερωμένο στον ...Ορέστη

περί άλογης κατανάλωσης συναισθημάτων

για αυτολύπηση (όρα νο2)

ή ικανοποίηση του απέναντι (όρα νο3).

1.Γνήσια ευαισθησία-2.Αδυναμία χαρακτήρος-3.Προσποίηση ευαισθησίας.

Δια τέτοια προκείμενα, θα είναι αρμοδιώτερο να βάλωμ' εμπρός μας πρόσωπα του αδυνατωτέρου γένους, γυναίκες.
Τους τρεις δε τούτους ομοιόμορφους, αλλά διαφορετικούς χαρακτήρες, τους βλέπουμε περισσότερο πραγματωμένους εις μίαν περίστασιν, την σπουδαιότερην της ζωής, εις την ύστερην ασθένειαν του συζύγου.

1. Η ευαίσθητη γυναίκα νοσηλεύει τον άνδρα της, και κάθεται στο προσκέφαλό του εις την στιγμήν της αγωνίας του, με τη θλίψη κρυμμένη μεσ' στην ψυχή της, χωρίς να λείψη σε τίποτε εις τον άνδρα της. Όταν τον ιδή αποθαμένον, τα εξωτερικά σημεία της λύπης της είναι σχετικώς μέτρια, ενώ μέσα της έχει όλον εκείνον τον σπαρακτικόν πόνον όπου φθείρει την ύπαρξήν της.
Η γυναίκα τούτη λυπείται ότι χάνει το σύντροφό της.

2. Η αδυνάτου χαρακτήρος γυναίκα χάνει κάθε ενεργητικότητα σε περίσταση χρείας. Ο κίνδυνος του συζύγου της την καταβάλλει, και την κατασταίνει ανίκανην να τον βοηθήση. Τραβιέται στην άλλην άκρη του σπιτιού, όπου αγωνιά κ' εκείνη με σπασμούς, υστερισμούς, λιποθυμίες, και τα παρόμοια, ώστε να μοιράζη τους νοσηλεύοντας άλλους, μεταξύ του πάσχοντος και του εαυτού της.
Η γυναίκα τούτη λυπείται ότι χάνει τον προστάτη της.

3. Η προσποιούμενη ευαισθησίαν, ως επί το πλείστον, διαρκούσης της ασθενείας του νοσηλευομένου ιδικού της, εκατέγινε εις το να βάλη καταμέρος και να φυλάξη ως ιδιαίτερον ιδικόν της, όσα περισσότερα από τα ενυπάρχοντα. Ενώ, αν η ασθένεια είναι κάπως κολλητική, δεν εχθέτεται πάρα πολύ στην κοντακιανότητα του αρρώστου. Επιφυλάττεται όμως όταν ιδή αποθεμένον τον ιδικόν της να κάμη το χρέος της. Τότε οι υστερισμοί, οι λιποθυμίες, οι φωνές και οι μάνητες είναι πλήθειες.
-Αφήστε με να πέσω από το παράθυρο.
ενώ κανείς δεν την εμποδίζει.
Η γυναίκα τούτη θέλει να κάμη να τη θαυμάσουνε και πραγματικώς τη θαυμάζουνε, οι ανόητοι δια τη νομιζομένη ευιασθησία της, και οι νοήμονες δια την επιτυχή προσποίησή της.

Ο πρώτος χαρακτήρας είναι αξιότιμος.
Ο δεύτερος ευκαταφρόνητος.
Ο τρίτος συχαντερός και αποτρόπαιος.

(η ορθογραφία είναι του συγγραφέα, από το 1886 - το βιβλίο που έχω είναι πολύ παλιό και δεν γράφει ημερομηνία έκδοσης - Εκδόσεις Πέλλα πάντως)

.

Λεξιλόγιο

*εχθέτεται = εκτίθεται

*κοντακιανότητα = η ιδιότητα του ...κοντά, του πλησιάσματος! (ωραία σκωπτική γλώσσα, ε;)

*συχαντερός = από το σιχαίνομαι

.

Και λίγα βιογραφικά:Ο Α. Λασκαράτος υπήρξε σκωπτικό και μαχητικό πνεύμα ο οποίος αγωνίστηκε εναντίον των προλήψεων, των συμβιβασμών, των υποκρισιών και των δεισιδαιμονιών της εποχής του και της Επτανησιακής κοινωνίας.
Φωτισμένος, προοδευτικός, ενάρετος, ηθικά ακέραιος, υπήρξε εχθρός της αμορφωσιάς, πολέμιος των προλήψεων και της αδικίας, μαχητής εναντίον κάθε πλάνης δεισιδαιμονίας, υποκρισίας και οπισθοδρομικότητας. Μαστίγωσε τα ελαττώματα του κλήρου, την κάθε είδους τυραννία και ασχημία και φιλοδόξησε να γίνει φρουρός του χρέους, κοινωνικός αναμορφωτής, ένας φιλοπρόοδος ηθικολόγος και οραματιστής οικογενειακών και κοινωνικών θεσμών εδραιωμένων στην ομορφιά, στην αγάπη και στην ειλικρίνεια.
Άλλο τόσο όμως στους αγώνες του αυτούς, που τάραξαν τα λιμνασμένα νερά μιας μικρής κοινωνίας, αποδείχτηκε επίμονος και ασυμβίβαστος, φανατικός και θορυβώδης, υπερβολικός και φιλόνικος. Η δράση του συνοδεύτηκε από διώξεις, δίκες, φυλακίσεις, αφορισμούς εξορίες, που τα υπέμεινε όλα αλύγιστος, συντροφευμένος από τη στοργική συμπαράσταση της συντρόφου του.
Και είναι το δίχως άλλο προς τιμήν του, η αλύγιστη αυτή εμμονή στο δρόμο της συνείδησής του, παρά τις δυστυχίες στις οποίες τον έριξε και την πτώχεια που του στοίχισε και που την αντιπαρήλθε θαρραλέα χωρίς να τον πτοήσουν οι ανάγκες της πολυμελούς του οικογένειας (εννιά παιδιά σύνολο, επτά κορίτσια και δύο αγόρια).

Γεννήθηκε το 1811στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς και πέθανε το 1901, πέντε μήνες μετά την άρση του αφορισμού του, ώστε να κηδευτεί με …τιμές και με πανελλήνια αναγνώριση.

(Θ. Π. - Από τον πρόλογο του βιβλίου του Α. Λασκαράτου: "Ιδού ο άνθρωπος" όπου παρουσιάζονται χωριστά οι διάφοροι ανθρώπινοι χαρακτήρες)

Πίνακες:

1. Weeping woman by Paul Kerr.

2. Weeping Woman, 1937, by Pablo PIcasso.

3. Weeping Woman With Handkerchief, 1937, by Pablo Picasso.

Και περισσότερα βιογραφικά: (για να μην ψάχνετε κι αλλού)

Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901)

Ο Ανδρέας Τυπάλδος Λασκαράτος γεννήθηκε το 1811 στην Κεφαλονιά. Η οικογένειά του ανήκε στις παλιές αριστοκρατικές οικογένειες της Επτανήσου. Ο πατέρας του Γεράσιμος καταγόταν από τη Νάπολη και διέθετε μεγάλη περιουσία και πολιτική δύναμη.

Πρώτοι δάσκαλοι του Ανδρέα ήταν οι Ευγένιος Διογένης και Σπυρίδων Τρέκας.

Σε ηλικία δώδεκα ετών έφυγε για το Αργοστόλι, όπου έμεινε στο σπίτι του θείου του κόντε Δελλαδετσίνα. Εκεί διδάχτηκε την ιταλική και την αρχαία ελληνική γλώσσα από τους Ιάκωβο Βαπτιστή Μπαρτολότσι και το Νεόφυτο Βάμβα αντίστοιχα. Στο Αργοστόλι γνώρισε επίσης το λόρδο Μπάυρον.

Εν συνεχεία φοίτησε στη Σχολή του Κάστρου και το 1828 πήγε στην Κέρκυρα όπου μυήθηκε στην ιταλική σάτιρα και λογοτεχνία από το Βιτσέντζο Νανούντσι, ποιητή του Κύκλου του Σολωμού και θιασώτη της απλής γλώσσας. Εκεί γνωρίστηκε επίσης με τον Ανδρέα Κάλβο, του οποίου υπήρξε μαθητής, καθώς και με το Βηλαρά.

Καθοριστική ωστόσο στάθηκε η γνωριμία του με το Σολωμό, στον οποίο ο Λασκαράτος υπέβαλε ποιήματα και μεταφράσεις και από τον οποίο ενθαρρύνθηκε να συνεχίσει να γράφει.

Σπούδασε νομικά στην Ιόνιο Ακαδημία και εργάστηκε ως βοηθός στη Γραμματεία της Ιονίου Γερουσίας και στο Ειρηνοδικείο Κεφαλληνίας. Το 1836 έφυγε για το Παρίσι, όπου έμεινε ως το 1839, οπότε πήγε στην Πίζα. Εκεί πήρε το δίπλωμα του δικηγόρου, ήρθε σε επαφή με τις φιλελεύθερες ιδέες της εποχής και έγραψε τα πρώτα του ποιήματα. Επέστρεψε στην Κεφαλονιά σε ηλικία 30 ετών και διορίστηκε Πρόεδρος Δικαστής στο Ληξούρι, θέση από την οποία σύντομα παραιτήθηκε. Το 1844 πέθανε ο πατέρας του και ο Ανδρέας ανέλαβε τη διαχείριση της περιουσίας του. Την ίδια περίοδο (1845) ταξίδεψε στην Κρήτη για να γνωρίσει τον λαϊκό πολιτισμό της, επέστρεψε όμως απογοητευμένος, καθώς μπόρεσε να συγκεντρώσει μόνο λίγα τραγούδια , τα οποία δημοσίευσε στο οικογενειακό περιοδικό Λύχνος, το οποίο εξέδωσε το 1859 και ως το 1868, οπότε και έκλεισε, έβγαλε μόνο 49 φύλλα.

Στο δρόμο για την Κρήτη πέρασε από την Αθήνα, όπου τύπωσε το έργο του Το Ληξούρι εις του 1836, μίμηση του ποιήματος του Αl. Tassoni La sechia rapitia. Από την Κρήτη επέστρεψε στην Κεφαλονιά και παντρεύτηκε την Πηνελόπη Καργιαλένια, κόρη μεγαλεμπόρου καταγόμενη από το Λιβόρνο, η οποία στάθηκε πιστή σύντροφος και συμπαραστάτιδά του.

Το 1850 πήρε μέρος στις εκλογές της Θ΄ Βουλής ως αντίπαλος του κόμματος των φιλελευθέρων, απέτυχε ωστόσο και έφυγε με την οικογένειά του για το Αργοστόλι. Το 1856 δημοσίευσε το έργο Μυστήρια της Κεφαλλονιάς, ήτοι σκέψεις απάνω στην οικογένεια, στη θρησκεία και στην πολιτική, το οποίο κίνησε αντιδράσεις, οδήγησε στον αφορισμό του και έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του. Έφυγε για τη Ζάκυνθο, αντιμετώπισε ξανά δυσκολίες και κατέφυγε τελικά μόνος στο Λονδίνο. Εκεί διεύρυνε τις γνώσεις του και έγραψε την Απόκριση στον αφορισμό, έργο που εκδόθηκε δώδεκα χρόνια αργότερα. Η αλληλογραφία του με τη σύζυγό του είναι ενδεικτική για την ψυχολογική του κατάσταση εκείνη την περίοδο. Αντιμετώπισε και νέες αντιδράσεις, συνέχισε ωστόσο να τυπώνει έργα του από την Αθήνα, την Κεφαλονιά, τη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα, ώσπου κατηγορήθηκε για συκοφαντία του ιδεολογικού του αντιπάλου και μέλους της επίσημης εκκλησίας Λομβάρδου και φυλακίστηκε για τέσσερις μήνες.

Νέες αντιδράσεις προκάλεσε το ποίημά του Νανάρισμα για τον τότε διάδοχο του θρόνου. Το περιοδικό του Λύχνος έκλεισε και ο ίδιος κινδύνεψε ξανά να φυλακιστεί, γλίτωσε όμως κατόπιν επιστολής του στο Βασιλιά. Το 1864 δημοσίευσε μια Στιχουργική της γραικικής γλώσσας, μετέφρασε δύο βίους αγίων από τα αγγλικά και μετά τον μεγάλο σεισμό του 1867 έγραψε το Ιστορικό των σεισμών. Την έκδοση της Απόκρισης στον Αφορισμό, ακολούθησε νέα δίκη, αυτή τη φορά όμως ο Λασκαράτος αθωώθηκε. Αμέσως μετά δημοσίευσε το έργο Η δίκη μου με τη Σύνοδο.

Λόγω οικονομικών δυσκολιών επιχείρησε να ιδρύσει ένα ιδιωτικό Παρθεναγωγείο σε συνεργασία με τη σύζυγό του, προσπάθεια που απέτυχε. Το 1872 εκδόθηκαν τα Στιχουργήματα και από το 1873 ως το 1876 σειρά φυλλαδίων με τίτλο Η κοινωνική μας κατάσταση. Την περίοδο εκείνη ήταν ήδη γνωστός στο χώρο του ελεύθερου ελληνικού κράτους και στον κύκλο του Παλαμά. Το 1873 ανακηρύχτηκε επίτιμο μέλος του συλλόγου Βύρων και το 1877 του Παρνασσού. Το 1878 έγραψε το δοκίμιο Η τέχνη του δημηγορείν και του συγγράφειν και το 1879 το Ιδού ο άνθρωπος , το οποίο εξέδωσε το 1886 μαζί με μια συλλογή από χαρακτήρες στα πρότυπα του Θεόφραστου και του La Bruyere. Το 1884 δημοσίευσε το φυλλάδιο Περί γλώσσης και το 1889 το Γλώσσα.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του συμπλήρωσε το έργο Ήθη, έθιμα και δοξασίες της Κεφαλονιάς που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του και συνέχισε να γράφει ποιήματα, λυρικά και σατιρικά. Στα 1894 - 1896 επιχείρησε μια επανέκδοση του Λύχνου.

Λίγο πριν το θάνατό του με εισήγηση του νέου Δεσπότη Κεφαλληνίας Γερ.Δοριζα άρθηκε ο αφορισμός του. Πέθανε το 1901 στο Αργοστόλι.

Στο έργο του Λασκαράτου κυριαρχεί πνεύμα φιλελεύθερο, κριτικό, δηκτικό και το ύφος του συχνά γίνεται έντονα καυστικό. Συνεπής στους λόγους και τα έργα του διώχτηκε για την ελευθεροστομία του, δεν έχασε ποτέ όμως τη μαχητικότητά του.

Οι ιστορικοί της λογοτεχνίας τον χαρακτήρισαν ως τον κυριότερο σύνδεσμο ανάμεσα στην Επτανησιακή και την Α΄ Αθηναϊκή Σχολή.

Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ανδρέα Λασκαράτου βλ. Άγρας Τέλλος, «Λασκαράτος Ανδρέας», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια. Αθήνα, Πυρσός, 1931, Αλισανδράτος Γ.Γ., «Ανδρέας Λασκαράτος», Η παλαιότερη πεζογραφική μας παράδοση· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Ε΄· 1830-1880, σ.278-303. Αθήνα, Σοκόλης, 1996, Κωστίου Κατερίνα, «Λασκαράτος Ανδρέας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 5. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1986, Παπαγεωργίου Αλέκος Γ., «Λασκαράτος - Τυπάλδος Ανδρέας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 9. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Παπαγεωργίου Αλέκος Γ., «Σύντομο χρονολογικό διάγραμμα της ζωής του Α.Λασκαράτου», Νέα Εστία 70, ετ. ΛΕ΄, Χριστούγεννα 1971, αρ.827, σ.134-139.

(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.)

.