20. Με τον φαταλισμό μας, οι ερωτευμένοι απωθούμε την αδιανόητη σκέψη ότι η ανάγκη να ερωτευτούμε προηγείται πάντα του έρωτά μας προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Η εκλογή μας κάποιου συντρόφου τελείται κατ' ανάγκην μεταξύ των ανθρώπων που συναντάμε.
Κεφάλαιο: Εξιδανίκευση
13. Το ότι ερωτευόμαστε τόσο απότομα οφείλεται μάλλον στο ότι η διάθεση για έρωτα έχει εκδηλωθεί πριν δούμε το προσφιλές πρόσωπο -η ανάγκη επινοεί τη λύση της. Η εμφάνιση του προσφιλούς προσώπου δεν είναι παρά το δεύτερο στάδιο στην προγενέστερη [αλλά κατά κανόνα λανθάνουσα] ανάγκη να ερωτευτούμε. Η ερωτική μας πείνα αρπάζεται από τα δικά του χαρακτηριστικά και η λαχτάρα μας στερεοποιείται πάνω του.
Κεφάλαιο: Μαρξισμός
12. Αν είσαι ερωτευμένος και δεν σου το ανταποδίδουν, μπορεί να πονάς, μα είναι ασφαλές, γιατί δεν βλάπτεσαι παρά μόνο εσύ, από έναν πόνο προσωπικό, που είναι πικρόγλυκος και τον προκαλείς μόνος σου. Όμως, από την στιγμή που ο έρωτας γίνεται αμοιβαίος, πρέπει να είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις την παθητικότητα του πάσχοντος και να αναλάβεις την ευθύνη ότι μπορείς και συ να πληγώνεις.
16. Ίσως υπάρχει λοιπόν μια μορφή λατρείας που απορρέει από την παρόρμησή μας να γλιτώσουμε από τον εαυτό μας και τις αδυναμίες μας, μέσω μιας συμμαχίας με κάποιον ωραίο και ισχυρό - το Θεό, μια λέσχη, το προσφιλές μας πρόσωπο. Μα αν το πλάσμα αυτό τσιμπηθεί μαζί μας [αν εισακουστεί η προσευχή μας, αν μας δεχτούν σαν μέλη], ωθούμαστε να επανέλθουμε στον εαυτό μας και, κατά συνέπεια, σε όλα εκείνα που μας έστρεψαν προς τα έξω. Ίσως τελικά να μη ζητούσαμε πράγματι τον έρωτα, ίσως θέλαμε μόνο να πιστέψουμε σε κάποιον∙ μα όμως πώς θα πιστέψουμε στο προσφιλές μας πρόσωπο τώρα που πιστεύει αυτό σε μας;Τα παραπάνω ήταν ελάχιστα αποσπάσματα από αυτά που έχω διαβάσει ως τώρα από αυτό το βιβλίο.
(Σημείωση: Το Νο12, από το κεφάλαιο του Μαρξισμού, παρ' όλο που σαν σύνολο δεν έχει νοητική συνάφεια με τα υπόλοιπα, το πρόσθεσα για τη φράση:"από έναν πόνο προσωπικό, που είναι πικρόγλυκος και τον προκαλείς μόνος σου", που αν απομονωθεί, γίνεται βαθύτερο αίτιο και για τις υπόλοιπες παραγράφους.
Ως παρατηρητής και βλέποντας συνέχεια (λόγω της φύσης της δουλειάς μου) "έρωτες" να γεννιούνται και να πεθαίνουν πιο γρήγορα κι απ' ό,τι αλλάζει ροή ο άνεμος, ίσως να γίνομαι κυνική και να το φιλοσοφώ παραπάνω, αλλά τα αποσπάσματα αυτά εκφράζουν και τις δικές μου σκέψεις.
Βλέπω τους ανθρώπους να ψάχνουν μια σχέση για να κρατηθούν πάνω σε κάποιον άλλον, να φυγαδέψουν στην παρουσία του τη δική τους μοναξιά.
Και μετά από λίγο να αποτυχαίνουν γιατί το πρόβλημα δεν είναι ο άλλος αλλά οι ίδιοι και η επιπολαιότητα αποφυγής αυτοπροσδιορισμού τους.
Και μετά νέα προσπάθεια με κάποιον άλλον και μετά ακόμα μια προσπάθεια κ.ο.κ. …Λες και γίνεται ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων ανθρώπων στην μεταβλητή "Ψ" που ορίζεται σαν "σχέση".
Ο Α που τα 'χε με την Β, εμφανίζεται μετά από καιρό με την Γ που ερχόταν με τον Δ, κ.ο.κ, μόνο και μόνο για να επαληθεύεται η ύπαρξη της μεταβλητής "Ψ", με διαφοροποίηση των τιμών-υποκειμένων της.
Έχουμε ως δεδομένο ένα συγκεκριμένο αριθμητικό σύνολο ανθρώπων (το σύνολο των γνωριμιών μας). Η κάθε μονάδα του συνόλου αυτού πρέπει να ανακαλύψει οπωσδήποτε (!) μια άλλη μονάδα από το σύνολο για να σχετιστεί. Και λόγω του περιορισμένου αριθμού και των επιλογών, κάθε φορά, ο μη χείρων φαντάζει βέλτιστος, ως η επιθυμητή επιλογή, και μετά την αποτυχία πάμε ξανά απ' την αρχή με νέα επιλογή μη χείρωνος κ.λπ..
Ξεφεύγουμε από τον εαυτό μας μέσω κάποιου άλλου, μέχρι τη σύγκρουση και την ακύρωσή του ως μέσον λύτρωσης και διαφυγής από τον εαυτό μας.
Ένα ενστικτώδες συνεχές κυνηγητό ικανοποίησης της ερωτικής ανάγκης που καταντά άλογο και ανερμάτιστο και αναρωτιέμαι πολλές φορές, άραγε αν είναι τόσο αβίαστο και χωρίς ψυχικό κόστος όσο φαίνεται.
Αλλά αφού δεν φαίνεται ψυχοφθόρο για τους εμπλεκόμενους (ή κι αν είναι. δείχνουν να το ξεπερνούν πολύ γρήγορα) τι σε νοιάζει εσένα, θα μου πείτε.
Είναι που η δική μου φιλοσοφία και θέση γι αυτό το θέμα είναι κάπως βαριά για μια τέτοια ελαφρότητα επιλογών και μάλλον έξω από την εποχή μας, ίσως οπισθοδρομική…
-
3 σχόλια:
Δεν είναι ο έρωτας που απολαμβάνει την εικόνα του φευγαλέου στις σχέσεις των θνητών. Είναι οι θνητοί που μεταφέρουν περιεχόμενο ακολουθώντας ροές. Κάθε τι που προέρχεται απο ή απευθύνεται σε εμάς ακολουθεί δρόμους συγγένειας ή συνάφειας ή γειτνίασης. Ιδέες, συναισθήματα, κάθε περιεχόμενο που αφορά εμάς. Η μεταφορά δημιουργεί fractals μετάδοσης που παραμένουν ενεργές ή περιοδικές κηλίδες.
@e_digonis,
έχεις ακουστά τον όρο: "confluence"?
Confluence. Συρροή.
Η συμβολή των ρευστών σε ένα σημείο τόπου και χρόνου. Η συνάντηση των ψυχών. Τα ανθρώπινα ρευστά δεν ομογενοποιούνται. Διατηρούν όμως σχέσεις συνάφειας και δυναμικής συνύπαρξης. Ολες οι μύχιες εντάσεις μας είναι φτιαγμένες απο τέτοιες συρροές. Τις ονομάζουμε συγκυρίες, τύχη, γεγονότα, εμπειρίες.
Στον Αμαζόνιο, στη συμβολή των δύο κυρίων παραποτάμων του, και για πολλά χιλιόμετρα, τα νερά τους ρέουν χωρίς να ανακατεύονται. Σαν να χρειάζονται χρόνο για να γνωριστούν.
Δημοσίευση σχολίου