Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Σκιές...



Ξυπνώ από τις 5 σήμερα.
(Πόσο όμορφα και διαφορετικά φαίνονται κάποια πράγματα όταν δε σε υποχρεώνουν να τα κάνεις.)

Βγαίνω στο μπαλκόνι. Ησυχία. Τα φώτα του δρόμου σπαθίζουν τα διάφορα σήματα και τις πινακίδες. Σχηματίζουν πίσω τους μια σχεδόν ορθή γωνία από καλογραμμένες σκιές... Έτσι στη σειρά, ορθές γωνίες να διασταυρώνονται και να παίζουν μεταξύ τους. Ένα δέντρο διακόπτει τη γεωμετρικότητά τους, σπάει την παράταξη...



Πιο πέρα κάτι μικρά κολωνάκια που απαγορεύουν το παρκάρισμα, βάλθηκαν να ζωγραφίσουν με κατάμαυρο μελάνι παχουλές γραμμές σκιάς στο πεζοδρόμιο. Τόσο έντονες, διαγραμμισμένες και αδιαπέραστες...
Βάζω στοίχημα πως είναι στ' αλήθεια ζωγραφισμένες...

Ψύχρα… μπαίνω μέσα



3 σχόλια:

Φαέθων είπε...

Τι όμορφο! Τα ίδια πράγματα που μας περιβάλλουν και συχνά μας βαραίνουν ως στοιχεία ενός μονότονου τοπίου της πόλης,τα αποκαλύπτεις ως καινούρια, σχεδόν ποιητικά, δημιουργώντας μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα που γλυκαίνει την ψυχή. Τα όσα περιγράφεις με προικισμένη ποιητική οπτική, μου θυμίζουν την ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" όπου ο καθηγητής ανέβασε τους μαθητές του όρθιους πάνω στα θρανία για να δούν την τάξη τους από ψηλά, όπως δεν την είχαν δει μέχρι τώρα... Το "Ποιητικώς θεάσθαι" λοιπόν, βοηθάει να αποκαλύπτουμε διαρκώς τη ζωή, μας αποκαλύπτει συχνά τη μεγάλη
σημασία των μικρών πραγμάτων και τις αθέατες πλευρές τους, βρίσκει το συντομότερο δρόμο προς την ουσία και την περιρρέουσα μαγεία. Α, και κάτι άλλο: Ασημαντοποιεί τους διαννοουμενίστικους δηθενισμούς, που κινούνται μέσα στα πλαίσια ενός επαρχιωτισμού, που αντιλαμβάνεται ότι δεν καταλαβαίνει, ως σημαντικό.
Προίκα του ανθρώπου λοιπόν το "Ποιητικώς θεάσθαι", πόσο μάλλον να είσαι και ποιητής/ποιήτρια.

e_digonis είπε...

Καλά έκανες και μπήκες μέσα.... κάνει ψύχρα!

Φαέθων είπε...

@Kyklodiwkton
Πρόσεχε όταν θα μπαίνεις μέσα στο σπίτι από την βεράντα, να μην πατήσεις εκείνη την κατσαρίδα που βρίσκεις πάντα εμπρός σου. Γιατί δεν είναι δική σου δουλειά να πατάς κατσαρίδες. Το αντίθετο μάλιστα. Με την ψυχική γενναιοδωρία που σε διακρίνει, θα έπρεπε να τις αφήνεις πότε πότε να νομίζουν΄πως είναι πεταλούδες...Κάθε είδους πεταλούδες...