Ήμουν ακόμη σε μια πολυτάραχη εφηβεία όταν συνέβη το πρώτο "ξύπνημα".
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου σκεφτόμουν στα σκοτεινά, όταν επικέντρωσα το βλέμμα μου στην αντικρινή γωνία από το ταβάνι.
Ξαφνικά λες και είχα μπει σε μια άλλη πραγματικότητα. Όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις. Ήταν λες και συνειδητοποιούσα πλήρως την ύπαρξή μου τη δεδομένη χρονική στιγμή. Κάτι σαν απόλυτη επίγνωση αυτού που ονομάζω στιγμή και παρόν. Σα να υπήρχα πραγματικά και απόλυτα στο τώρα με πλήρη επίγνωση του χρόνου του τόπου και του ίδιου μου του είναι.
Ακόμη θυμάμαι το πόσο έντονη και ζωντανή ήταν εκείνη η στιγμή.
Το δεύτερο ξύπνημα ήρθε χρόνια αργότερα. Μια περίεργη παρέα. Για δυο νύχτες δεν με άφησαν να κοιμηθώ. Παίζαμε διάφορα νοητικά παιχνίδια, αναλύαμε, μιλούσαμε...
Την τελευταία μέρα ήταν σα να είχα μπει σε μια υπερσυνειδητότητα. Και πάλι οι λέξεις δεν θα μπορέσουν να το εκφράσουν. Σα να είχε διευρυνθεί η συνειδητότητά μου ή σαν να είχε περάσει σε ένα άλλο επίπεδο. Έβλεπα και καταλάβαινα το βάθος των πραγμάτων, τους γύρω, το πώς σκεφτόταν... λες και όλοι είχαν γίνει διάφανοι και μπορούσα άνετα να δω μέσα τους... με τεράστια αυτοπεποίθηση προέβλεπα τα γεγονότα που όντως συνέβαιναν και δεν ήξερα αν γινόταν επειδή το σκεφτόμουν ή το σκεφτόμουν επειδή ήταν να συμβούν, λες και υπήρχε μια αμφίδρομη διαδραστικότητα...
Θυμάμαι, είχα πάει στη δουλειά και έβλεπα τον τρόπο που ενεργούσαν και τι σκεφτόταν οι εργοδότες μας (είχαμε κάτι σα συνέλευση). Μάζεψα τις άλλες δυο κοπέλες και τις συμβούλεψα μερικά πράγματα για να μη γίνουμε θύματα εκμετάλλευσης.... Με έβαλαν στο μάτι οι εργοδότες γι αυτό που έκανα χωρίς όμως να το εκδηλώσουν ή να αλλάξουν συμπεριφορά, αλλά το έβλεπα σα να ήταν διάφανες οι σκέψεις τους... (αργότερα ήμουν η πρώτη που έδιωξαν.)
Με το που κοιμήθηκα εξαφανίστηκε όλο αυτό και όταν ξύπνησα ήταν σα να ειχα ξαναγυρίσει σε μια κατάσταση ...φυτού.
Μια άλλη περίπτωση εκείνων των ημερών:
Καθισμένοι σε καφέ της παραλίας διαφωνούσαμε για κάτι βασικό με κάποιον από την παρέα. Κι ενώ με τα λόγια είχε πειστεί, είχε υποχωρήσει και είχε σκύψει το κεφάλι, αισθανόμουν να παλεύω υποσυνείδητα πια, με το τεράστιο εγώ του που αντιστεκόταν και μου επιτίθετο ακόμη λες και η "μάχη" είχε μεταφερθεί σε άλλο επίπεδο, μη ορατό. Ενώ φαινομενικά ήταν σκυφτός και "ηττημένος", αισθανόμουν μια υποσυνείδητη πάλη μαζί του που συνεχιζόταν ακόμη δυναμικά...
Τα υπόλοιπα "ξυπνήματα" ήταν πιο συνειδητοποιημένα. Άλλες φορές πιο έντονα και ζωηρά, άλλες φορές κάπως πιο "θολά" στην επιφάνειά τους....
Μόλις προχθές (μετά τη συγκέντρωση στο Λευκό Πύργο) είχαμε μια εκτεταμένη συζήτηση που έφτασε σε βαθειά θέματα. Ρώτησα τον συνομιλητή μου αν αισθάνθηκε ποτέ αυτήν την "αφύπνιση". Ίσως δυο φορές σ' όλη του τη ζωή, μου απάντησε, όταν είχε φτάσει σε οριακά σημεία ανάγκης και επαναπροσδιορισμού - λόγω δουλειάς. Σα να είχε αλλάξει επίπεδο η συνειδητότητά του και μπορούσε να βλέπει ταυτόχρονα και το μέλλον των πραγμάτων…
Μοιάζουν εξωπραγματικά κι αλλοπαρμένα ίσως όλα αυτά.... Ας είναι. Όποιος έχει μάθει να μελετάει πραγματικά τον εαυτό του θα καταλάβει.
Ο Γκουρτζίεφ μιλάει γι αυτήν την μηχανικότητα της ζωής μας και την πορεία μας εν υπνώσει:
"Οι δυνατότητες του ανθρώπου είναι πολύ μεγάλες. Δεν μπορείτε να συλλάβετε ούτε την σκιά του τι μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος. Αλλά δεν μπορεί να πετύχει τίποτα μέσα στον ύπνο. Στην κατάσταση του κοιμισμένου οι ψευδαισθήσεις του, τα όνειρά του είναι ανακατεμένα με την πραγματικότητα. Ζει σε έναν υποκειμενικό κόσμο και δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν. Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις που κατέχει και γιατί ζει πάντα μόνο σ’ ένα μικρό τμήμα του εαυτού του...............
.................... ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να παίρνει, θα ‘λεγε κανείς, νοητικές φωτογραφίες του εαυτού του σε διάφορες στιγμές της ζωής του και σε διάφορες συναισθηματικές καταστάσεις.....… συναισθήματα, διαθέσεις, σκέψεις, αισθήσεις, στάσεις, κινήσεις, τόνους φωνής, εκφράσεις προσώπου κλπ. Αν ο άνθρωπος καταφέρει να συλλάβει ενδιαφέροντα στιγμιότυπα, γρήγορα θα γεμίσει ολόκληρο άλμπουμ από φωτογραφίες του εαυτού του που όλες μαζί θα του δείξουν πολύ καθαρά αυτό που είναι. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να μάθει πώς να τραβάει αυτές τις φωτογραφίες…
Αν οι φωτογραφίες είναι πετυχημένες θα δει ότι η συνηθισμένη ιδέα που έχει για τον εαυτό του, που μ αυτήν έζησε από χρόνο σε χρόνο, απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Αντί να είναι ο άνθρωπος που νόμιζε πως ήταν, θα δει έναν ολότελα διαφορετικό άνθρωπο.....
είναι αυτός όπως τον ξέρουν οι άλλοι, όπως φαντάζεται πως είναι και όπως φανερώνεται στις πράξεις και τα λόγια του....…
Ο άνθρωπος βρίσκεται μόνιμα σε μια κατάσταση ταύτισης, με μόνη διαφορά ότι αλλάζει το αντικείμενο της ταύτισης. Ο άνθρωπος ταυτίζεται με ένα μικρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει και ξεχνά ολότελα τους μεγάλους σκοπούς που μ’ αυτούς άρχισε την εργασία του. Ταυτίζεται με μια σκέψη και ξεχνά τις άλλες. Ταυτίζεται με ένα συναίσθημα, με μια διάθεση και ξεχνά τις ίδιες του ευρύτερες σκέψεις, τα συναισθήματα και τις διαθέσεις….......
Κοιτάξτε τους ανθρώπους στα εστιατόρια στα μαγαζιά στα θέατρα ή δέστε πως ταυτίζονται με τις λέξεις όταν συζητούν για κάτι ή όταν προσπαθούν να αποδείξουν κάτι, ιδιαίτερα κάτι που δεν το γνωρίζουν οι ίδιοι. Γίνονται απληστία, επιθυμία ή λέξεις. Η ταύτιση είναι το κύριο εμπόδιο στην επίγνωση του εγώ......
Εσωτερικά ο άνθρωπος έχει την απαίτηση να βλέπουν όλοι ότι είναι σπουδαίος και να εκφράζουν την εκτίμηση, τον σεβασμό και τον θαυμασμό τους γι αυτόν, για το μυαλό του, την εξυπνάδα του, την ετοιμότητά του, την πρωτοτυπία του και για όλες τις άλλες του ιδιότητες. ..οι απαιτήσεις βασίζονται σε μια φανταστική ιδέα για τον εαυτό τους. Μετά από απαιτήσεις και μετά από ταύτιση είναι έτοιμοι προκαταβολικά να προσβληθούν αν δεν συναντήσουν κατανόηση και εκτίμηση......
Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού (Πήτερ Ουσπένσκυ)
Τον τίτλο "Ξυπνήματα" τον διάλεξα από την ταινία της Πένι Μάρσαλ, με τον Ντ. Χόφμαν όπου υποδύεται έναν κατατονικό ασθενή που ξυπνάει για λίγο, αλλά μετά ξαναεπιστρέφει στην προηγούμενη κατάστασή του.
Συμπτωματικά, ένα γεγονός μετά από την ταινία αυτή ήταν αφορμή για ακόμη ένα δικό μου "ξύπνημα"...
.
