Πίστευε και Μη... Μέρος 2ον

Οι περισσότεροι είχαν τελειώσει το γεύμα τους και περίμεναν, όπως συνήθως, και τους ελάχιστους (έναν-δύο υπερήλικες που δεν μπορούσαν να μασήσουν καλά).

-Υπάρχουν δύο κατηγορίες τυφλών, ακούστηκε η φωνή του Αρχιερέα.
Όλοι συγκέντρωσαν την προσοχή τους πάνω του.

-…Αυτοί που δεν μπορούν πραγματικά να δουν κι αυτοί που δε θέλουν να δουν.

Και στους δύο είναι μάταιο να δείχνεις την αλήθεια. Και οι δύο δεν πρόκειται να καταλάβουν. Σα να ρίχνεις τους μαργαρίτες σε σκύλους.

Η πρώτη κατηγορία, που δεν μπορεί να δει πραγματικά, ζει σε μια υποβιβασμένη μακαριότητα άγνοιας.

Η δεύτερη κατηγορία, όμως, είναι επικίνδυνη. Όσοι ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία, νομίζουν ότι μπορούν να συμπεραίνουν και να κρίνουν όσα τους επιτρέπει η ημιμάθειά τους. Και δε μιλώ μόνο για αμόρφωτους ανθρώπους, αλλά και για καλλιεργημένους ή αξιόλογους που, ίσως, να έχουν και έργο να δείξουν. 

Ως το σημείο, όμως, που ο νους γίνεται το μέγα εμπόδιό τους. Από κει και πέρα χάνονται. Γίνονται σκληροί και ερμηνεύουν τα πάντα με μόνο κριτήριο την εμπιστοσύνη στη γνωστική τους κατάσταση. Αν επιμείνεις να τους δείχνεις την αθέατη πλευρά της αλήθειας που τους διαφεύγει, όχι μόνο σε αμφισβητούν και εμμένουν στο λάθος τους, αλλά γεμίζουν δηλητήριο όσο ένα πανέρι γεμάτο δηλητηριώδη φίδια μαζί, έτοιμοι να στο εκτοξεύσουν.

Αλλά, όλο αυτό το δηλητήριο, μια και δεν μπορεί να βρει στόχο στην καθαρότητα, μένει μέσα τους και τους σιγοτρώει.

Νομίζω ότι είστε έτοιμοι να σας αποκαλύψω το μυστικό: Αυτή είναι η επίγεια κόλαση του κάθε ανθρώπου. Οι ασίγαστες δηλητηριώδεις σκέψεις που τυραννούν σαν πυρωμένα κάρβουνα το είναι του και δεν τον αφήνουν να ησυχάσει.

Είδατε ποτέ φίδι να δαγκώνει τον εαυτό του; Θα πρέπει να πεθάνει με όλο αυτό το δηλητήριο. Έτσι και οι άνθρωποι, για να μη δαγκώσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και χρειαστεί να 'σκοτώσουν' τη δοκιμασμένη  λογική τους και τις θέσεις τους, εκτοξεύουν όλον αυτόν τον αρνητισμό πάντα προς τα έξω, και πάντα προς τον άλλον ή τους άλλους. Πολλές φορές αναλώνονται σε σκέψεις εκδίκησης ή ψάχνουν στους γύρω τους επιβεβαιώσεις και τρόπους δικαίωσης  για να συντηρήσουν και να ταϊσουν την πλάνη τους.

-Και τι γίνεται στο τέλος; διέκοψε ανυπόμονα ο Θωμάς.

-Ανάλογα με την ποιότητα και το ύψος του κάθε ανθρώπου. Αν, ποτέ, καταφέρουν να διώξουν τις λαθεμένες επιταγές του νου και εμπιστευτούν την αλήθεια που τους δείχνει, άδολα, η καρδιά τους, ίσως και να προχωρήσουν ένα ακόμη βήμα. Αλλιώς, θα στραφούν εναντίον και θα σταυρώσουν τον φορέα της αλήθ...

-Ω, μα πάλι διδάσκετε την τυφλή πίστη, απογοητεύτηκε ο Θωμάς και έχασε κάθε ενδιαφέρον για τα όσα έλεγε ο Αρχιερέας.

-Δύσκολος, πολύ δύσκολος ο δρόμος του νου, ακούστηκε να επαναλαμβάνει το αποστεωμένο γεροντάκι. …και γεμάτος παγίδες, συμπλήρωσε καταπίνοντας την τελευταία του μπουκιά, ενώ έκανε νόημα στον Αρχιερέα ότι μπορούσε να λήξει την ώρα του γεύματος.

Σημ: Οι πίνακες είναι του ολανδού ζωγράφου Rembrandt van Rijn (1606-1669)

(Εδώ, το πρώτο μέρος της ανάρτησης)