Αλήθεια και Χάος

Βροχή από διάττοντες γύρω μου. Ανοίγω τα μάτια μουσκεμένη ως το κόκκαλο. Κοιτάω τη μέρα με πλήρη επίγνωση ότι είμαι ξυπνητή στη μέση ενός ονείρου. Κοιτάω στα βιβλία που βρίσκονται μόνιμα δίπλα από το κρεβάτι μου. Ένα χέρι να πιαστώ από την πραγματικότητα. 

Αρπάζω το πρώτο που μου φαίνεται και το πιο κατάλληλο: Ντίπακ Τσόπρα - 'Ο δρόμος του μάγου'.
Ανοίγω με εμπιστοσύνη στο τυχαίο...

"Η σοφία είναι ζωντανή και επομένως πάντοτε απρόβλεπτη"

Η αλήθεια είναι το χάος και η τάξη συνδέονται τόσο στενά, που δεν είναι δυνατόν να διαχωριστούν. 

"Πρέπει πρώτα να είσαι το χάος για να μπορέσεις να γίνεις ένα άστρο που χορεύει" έλεγε ο Μέρλιν (σημ. στον Αρθούρο).

Ο τρόπος με τον οποίο ανταποκρίνεται το εγώ στο χάος είναι να το μάχεται και να επιβάλλει ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο. Το πρόβλημα είναι ότι όλος αυτός ο αγώνας, η ανησυχία, ο προβληματισμός και ο έλεγχος εναντιώνονται στη φυσική ροή της ζωής. 

Η ζωή συγχωνεύει την τάξη με το χάος. Δεν είναι δυνατόν να πάρεις το ένα χωρίς το άλλο. Εάν θέλεις να ακολουθείς τη ροή της ζωής δεν είναι δυνατόν να αγωνίζεσαι ταυτόχρονα εναντίον της.

Παρά το γεγονός ότι το εγώ σου μισεί το απρόβλεπτο η αλήθεια είναι ότι έχεις ωφεληθεί πολλές φορές από αυτό.

Το εγώ χρειάζεται να εξετάσει προσεκτικά τους φόβους του και να πάψει να προσπαθεί να ελέγχει.

Κάτι τέτοια έγραφε το βιβλίο με τα λόγια του Μέρλιν κι ύστερα το δωμάτιό μου μετατράπηκε σε λίμνη γεμάτη δέντρα που μου μιλούσαν με τα ίδια ακριβώς λόγια χωρίς να 'χουν διαβάσει ποτέ βιβλία με γνώσεις. Μόνο με την απλή σοφία της ίδιας της ζωής.

Και μου άπλωσαν τα χέρια κι εγώ αφέθηκα να με αγκαλιάσουν. Ξαναγύρισα για λίγες μαγικές στιγμές στην πιο απλή και μαγική επικοινωνία που μπορεί να έχει ο άνθρωπος κλαίγοντας με λυγμούς που στο τέλος μετατράπηκαν σε ανάμικτους λυγμούς χαράς.

"Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει" προσπαθούσε να ακουστεί κάπως τσιριχτά ένα τραγούδι απ' το βάθος.

Γιατί όμως δε θυμάμαι να ξύπνησα ακόμα και τι έγινε τελικά με το Γιούρογκρούπ?

*Οι φωτογραφίες από το κινητό μου, τραβηγμένες στη λίμνη Δοϊράνη.