Κρύο λόγω απόστασης

David Rickerd

Μία εύκολη απάντηση στην ερώτηση «Γιατί το καλοκαίρι κάνει ζέστη και το χειμώνα κρύο» είναι η άποψη ότι αυτό οφείλεται στην απόσταση της Γης από τον Ήλιο. Δηλαδή έχουμε καλοκαίρι όταν η Γη βρίσκεται πιο κοντά στον Ήλιο. 

Μεγάλο λάθος!

Η τροχιά της Γης είναι σχεδόν κυκλική, οπότε η απόσταση της από τον Ήλιο είναι γενικά σταθερή. Η διαφορά από το περιήλιο (τη μικρότερη απόσταση από τον ήλιο) και το αφήλιο (τη μεγαλύτερη απόσταση από τον ήλιο) είναι 5 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Σας φαίνεται μεγάλο το νούμερο;; Σκεφτείτε αυτό: Η απόσταση Γης – Ήλιου είναι 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα!

Αφού όμως η απόσταση είναι γενικά σχεδόν σταθερή, γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά θερμοκρασίας ανά τις εποχές;

Σε αυτό παίζει ρόλο ο άξονας της Γης. Επειδή λοιπόν δεν είναι κάθετος αλλά κεκλιμένος, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εναλλαγή των εποχών, ανάλογα με την κλίση που πέφτουν στη γη οι ακτίνες του Ηλίου.
Δηλαδή το χειμώνα κάνει κρύο για το λόγο ότι οι ακτίνες πέφτουν πλάγια, επειδή είναι χαμηλά ο Ήλιος. Από την άλλη, το καλοκαίρι που ο Ήλιος είναι ψηλά στον ουρανό ρίχνει κάθετα τις ακτίνες του!

Τέλος, η κλίση των ακτινών σε συνδυασμό με τη διάρκεια της ημέρας διαμορφώνει την ημερήσια θερμοκρασία.

Jo Ellen Van Ouwerkerk - Birds Flying Backwards (1980)

Το χειμώνα, οι μέρες δεν διαρκούν αρκετό χρόνο ώστε να προλάβει να ζεσταθεί καλά η Γη μας, σε αντίθεση με το καλοκαίρι που η μέρα μπορεί να διαρκέσει ως και 14 ώρες!!
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε πως οι ακτίνες του Ηλίου δεν πέφτουν ποτέ εντελώς κάθετα στην Ελλάδα μας.

Τώρα ξέρουμε το λόγο που κάνει ζέστη το καλοκαίρι και κρύο το χειμώνα.

Τις παραπάνω πληροφορίες τις αντέγραψα από ΕΔΩ.




Πόσο εύκολο είναι για κάποιον που δεν 'γνωρίζει' να πέσει σε λάθος συμπεράσματα από σφάλματα που του υποβάλλει μόνο η λογική του και να τα θεωρεί σωστά!
Τόσο, όσο λογικό μοιάζει να έχουμε κρύο επειδή η γη απομακρύνεται από τον ήλιο και ζέστη επειδή πλησιάζει σε αυτόν.
Συμπέρασμα που εφαρμόζει τέλεια σε κάθε απλή εφαρμογή της ανθρώπινης λογικής.

Anastasiya Markovich - Illusion of Reality

Γιατί, ποιος είπε ποτέ ότι η σωστή λογική που πατά σε σωστούς συνειρμούς και σωστή γραμμική αλληλουχία συμπερασμάτων δεν εξαπατά;

Κι αν όταν αισθανόμαστε ότι "ανεβαίνουμε" ψυχικά δεν ανεβαίνουμε ούτε μία σπιθαμή;
Κι αν ποτέ η άνοδος δεν ήταν καν συνώνυμο της προόδου, αλλά μόνο η ατέρμονη ακολουθία μιας ατέλειωτης διαδρομής, άπειρης όσο και το σύμπαν και δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο μια ομαδική νοητική σύμβαση που κατασκευάσαμε και που την πιστέψαμε τόσο βαθιά που αρχίσαμε και να την αισθανόμαστε κιόλας;

Αν άνοδος δε σημαίνει ανύψωση αλλά επικέντρωση, κατεύθυνση προς το κέντρο με εσωτερική κατεύθυνση από τα άκρα;
Κι αν ένας κύκλος δεν κλείνει ποτέ, επειδή μόλις φτάσει στην αρχή του επανωτίζει πάνω στην ήδη υπάρχουσα γραμμή του και γυρίζει ξανά και ξανά, με μηδενικό πάχος, ολοένα και αέναα σε μια σπείρα που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε επειδή λείπουν τα ενδιάμεσα διαστήματα των περιμέτρων της;
Σαν ένα ελατήριο χωρίς όγκο που το κρατάμε μαζεμένο.

Κι αν κάτι τέτοιο ισχύει σε έναν δυαδικό κόσμο, πόσο πολλαπλασιάζονται οι σπείρες που βρίσκονται κολλημένες η μία πάνω στην άλλη σε έναν κόσμο πολυδιάστατο και με ποιες δυνατότητες ανάπτυξης;

Κι αν... κι αν... συμβάσεις της λογικής για να εξηγούμε ανθρωπίνως τα ανεξήγητα.

Ernst Fuchs - The Doors of Perception

Σκεφτήκατε ποτέ πόσο περίεργο πλάσμα είναι ένας άνθρωπος με την εξωτερική του μορφή;
Μια γάτα, ένας πίθηκος;
Συμβάσεις της λογικής μας να τα αποδεχόμαστε ως 'φυσιολογικά', επειδή τα έχει συνηθίσει το βλέμμα μας.

Χάνουμε την περιέργεια, το ξάφνιασμα της πρώτης μορφής, της εξερεύνησης, της ανακάλυψης.
Και στα εξωτερικά και στα εσωτερικά.

Συμβάσεις της λογικής για να αποδεχόμαστε ως 'φυσιολογικά'  εκτός από όσα βλέπουμε και όσα αισθανόμαστε, όσα σκεφτόμαστε, σε έναν κόσμο που αποδεικνύεται ολοένα και πιο υποκειμενικός ολοένα και πιο μικρόκοσμος.

Θα μου πείτε, μα είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των άστρων, το μικρό καθρέφτισμα του μέγα κόσμου.
Όχι εμείς, ή τουλάχιστον, όχι αυτή η περιρρέουσα αυταπάτη μας.
Το κέντρο είναι. Η επικέντρωση. Η συμπύκνωση.
Το πυρ.
Όχι οι ακτίνες του. Όχι η περίμετρος.
Όχι, εμείς. Όχι ακόμα!
Κι όχι ψηλά. Μέσα.
Όπως κι αν ορίζουμε αυτό το 'μέσα' στην πολυσδιάστατη αντίληψή μας.



(Μια παλιότερη σχετική μου ανάρτηση με πολλά, ακόμη πιο ενδιαφέροντα, σχόλια)