Παρατηρώ στο νέο δρόμο που πήρε η ζωή μου, δύο τάσεις να με τραβάνε καθημερινά.
Η μία είναι η καθημερινότητα με όλες τις μικρότητές της.
Η άλλη είναι η καθημερινότητα με τη γεύση ονείρου.
Κάθε μέρα, επιλέγω αν θα θρέψω την μια ή την άλλη και σε ποια θα αφεθώ.
Η πρώτη κερδίζει εύκολα συνήθως. Δε θέλει και πολύ με τις υπάρχουσες συνθήκες.
Η δεύτερη, που άμα την δοκιμάσεις δε θες να επιστρέψεις με τίποτα στην πρώτη -εκτός αν προλάβουν και στην έχουν στημένη στη γωνία οι μικρότητες- θέλει τον ελάχιστο κόπο της για να αποκτηθεί.
Την αναζητώ σε λέξεις, κείμενα μουσικές, εικόνες.
Κάτι από όλα αυτά κάνει κλικ μέσα μου, κόβει το νήμα της πεζότητας κι αρχίζω να ανασηκώνομαι και να βλέπω τα πάντα με μια υψηλότερη οπτική, αιθέρια και ευγενέστερη.
Μόνο που κάθε μέρα πρέπει να την δημιουργώ από την αρχή και αναρωτιέμαι πότε θα καταφέρει να γίνει μόνιμη ή τουλάχστον διαρκείας για να καταγραφώ κι εγώ επισήμως στον "Σύλλογο Αιθεροβαμώνων".
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου