Έχει μερικές μέρες, που σε μια στιγμή προσωπικής συντριβής και νίκης επί του τέρατος του Εγωισμού, μπόρεσα να ξετρυπώσω ένα ακόμη Τέρας μέσα μου, που μου 'χει φάει τη μισή μου ζωή σχεδόν κι όσο κι αν το 'ψαχνα (ως τα τέρατα της γης), μου κρυβόταν τόσο καλά που δεν μπορούσα, με καμία ψυχοανάλυση και ενδοσκόπηση να το βρω.
Προς το παρόν, κατάφερα να ανακαλύψω το όνομά* του κι αυτό είναι ένα μεγάλο 'κάτι'.
Αρχίζω σιγα-σιγά να το αντιλαμβάνομαι όταν εκδηλώνεται και να του ψιλοαντιστέκομαι (έστω κι όσο πατάει η γάτα - αυτή του Σρέντιγκερ όμως) κι αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερο 'κάτι'.
Εύχομαι να έχω το σθένος να μην το αφήσω να με καταπιεί ξανά, γιατί στα οριακά σημεία που έφτασα, δε μου μένει και πολύς καιρός ακόμα για να παλέψω μαζί του.
Σκέφτηκα να το φωνάζω χαϊδευτικά 'Βούλα' προς τιμήν όλων των, εις -ούλα, ονομάτων μαζικής παραγωγής, αλλά μετά του 'δωσα ένα πιο ποιητικό και αρχαιοπρεπές όνομα: 'Καριόνη'.
Η αρχή, λένε, είναι το ήμισυ του Πάντα (ή παντός).
Άμποτε να είναι και το ήμισυ του Τέρατος (ή τεράτων).
(*όρα και σοβαρότερες πληροφορίες για τη Δύναμη των Ονομάτων)
Δήλωση: Πλην εμού, κανένα ζωάκι, καμία Γάτα και κανένα Πάντα δεν υπέστησαν βλάβη από τα Τέρατα αυτής της ανάρτησης.
13 σχόλια:
Χαχαχα,εκπληκτική ανάρτηση!!! Γελάω!
Και ταυτόχρονα λέω μέσα μου "ναι, ναιαιαιαι" κουνώντας καταφατικά το κεφάλι σε όσα λες.
"ως τα τέρατα της γης"
Κι αυτό με τη γάτα του Σρέντιγκερ με αποτελείωσε
Ε, αφού το ξετρύπωσες και το ονόμασες (και τι όνομα!),τώρα σε ξέρει και το ξέρεις και..ξερόσαστε.
Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Πρώτα βρίσκουμε το Όνομα, κι εσύ το βρήκες. ;)
Νομίζω πως σήμερα ξεκαθάρισα μια και καλή, μ΄αυτή σου την ανάρτηση, το γιατί δίνουμε όνομα στα τέρατα. ΄Ήξερα βέβαια τη δύναμη της ονοματοδοσίας, του να κάνεις ορατό το αόρατο και έτσι να το αποδυναμώσεις, μα σήμερα με ένωσες με την αρχαία παράδοση που κρύβεται πίσω από αυτή την πρακτική, και τώρα το νιώθω πολύ πιο στέρεο μέσα μου. Εννοώ δηλαδή πως εσύ μου έδωσες το έναυσμα, κι εμένα οι συνειρμοί μου με έβγαλαν σε αρχαία μονοπάτια.
Δεν ξέρεις πόσο βοήθησες μ΄αυτή σου την ανάρτηση! :)
Είθε λοιπόν,να πω κι εγώ, αυτό να είναι το ήμισυ του τέρατος-των τεράτων.
Κοίτα να δεις που όταν έγραφα αυτήν ανάρτηση για τα τεραςτια εσώτερα-τα, την σκεφτόμουν σαν άσκοπη κι ότι άρχισα να γράφω πάρα πολλά στο μπλογκ, αλλά επειδή είναι ο μόνος τρόπος να ξεδίνω προς το παρόν, δε θέλω να τον στερηθώ.
Κακά τα ψέματα, το μπλογκ το έχω κυρίως για τα δύσκολα.
Όχι ότι μου λείπουν φίλοι και γνωστοί, αλλά έτσι είμαστε εμείς οι... 'introverts' (προτιμω τον όρο στο αγγλικό του).
Α, ναι, και το τέρας Ακριόνη ήθελα να το ονομάσω, αλλά δεν το θυμόμουν όταν έγραφα την ανάρτηση.
Καταλαβαίνω τι λες.
Κι εγω, ως... επαμφοτερίζων introvert (εννοώντας, στρεφόμενη μία "μέσα", μία "έξω" ή...με μία "διαιρεμένη ματιά", εντός κι εκτός ταυτόχρονα), κάπως έτσι το χρησιμοποιώ το μπλογκ. Έχει άλλη αίσθηση το να κάθομαι να γράφω και να στέκομαι εγώ κι ο εαυτός μου εκείνη τη στιγμή και να τα λέμε. Έχει άλλη δόνηση αυτό, από το να τα πω σε ένα φίλο. Χωρίς να υποτιμώ κανένα από τα δύο είδη αλληλεπίδρασης - το καθένα έχει τη χάρη του.
Για μένα είναι κι ένα είδος ημερολογίου, όπου γράφω ό,τι μου κατέβει. Όντως ξεδίνω, αποσυμπιέζομαι. Όσο για τη συχνότητα των αναρτήσεων, κατάλαβα τελικά ότι, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Έγραφα αραιά σε αυτό, τελευταία είχα και πολύ καιρό να γράψω, και ξαφνικά ένα μήνα τώρα το έχω γεμίσει το μπλογκ, καταιγισμός! Μια χαρά! Η ροή ρέει όπως ρέει, κι εγώ την ακολουθώ.
Αυτά που γράφω δε, δεν φαντάζομαι ότι τα διαβάζει κανείς, αλλά όπως ειπα παλιά και σε ένα ποστ μου, τα εκπέμπω σαν ραδιοσήματα στο άπειρο. Τα άφησα εκεί έξω, κι όποιος τα πιάσει. Και κανείς να μην τα πιάσει, τα βλέπω εγώ και όλο και κάτι θυμάμαι.
Ποτέ δεν ξέρουμε όμως τι από τα λεγόμενά μας θα επηρεάσει τον άλλο. Αυτό το λέω συχνά και σε φίλους μου, που έχουν πολύ ωραίες σκέψεις και δεν τις βγάζουν προς τα έξω. "Ποτίζετε κρυφά τον μυστικό σας κήπο, και κρυφά τον χαίρεστε", τους λέω. Όχι ότι κι εγώ δεν κάνω το ίδιο...Ούτε τους πιέζω να τις βγάλουν με το ζόρι προς τα έξω, προς θεού - αλλά τους λέω ιστορίες, παραδείγματα του πως μια κουβέντα κάποιου, μπορει να με επηρεάσει και να με εμπνεύσει. Εκεί που δεν το περιμένει κανείς.
Εσύ θεωρούσες άσκοπη αυτή την ανάρτηση, κι εμένα μου έδωσες τέτοιο έναυσμα, ώστε το θέμα αυτό της ονοματολογίας των "εσωτερα-των" (καλόοο) το σημείωσα στο τετράδιο που έχω, εν είδη workbook που κρατώ, για να το αναπτύξω περαιτέρω. Για μένα έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό το κομμάτι, και χωρίς να το ξέρεις, μου έδωσες μεγάλο κλειδί!
Ένα τέτοιο κλειδί μου είχε δώσει κι εκείνη η ανάρτησή σου από την οποία σε είχα πρωτοανακαλύψει. Μα δε θυμάμαι ποιά ήταν. Με τον καιρό, ίσως την θυμηθώ κι αυτήν.
Όσο για τα δύσκολα, ναι. Κάποιος ποιητής έγραψε, "κανείς δεν έγραψε ποτέ από τα περισσεύματα της ευτυχίας του". Μάλλον έχει δίκιο...
Μια πολύ όμορφη καλημέρα στέλνω! :)
Καλησπέρα αστέρι :)
Δίκιο έχεις. Ποτέ δεν ξέρουμε τι από τα λεγόμενά μας μπορεί να επηρεάσει τον άλλον.
Μου έχει τύχει κι άλλες φορές να γράψω σκέψεις που τις θεωρώ κοινότυπες και δεδομένες και που όμως ο τρόπος που τις εξέφρασα να βοηθήσει κάποιους άλλους να ξεκαθαρίσουν δικές τους καταστάσεις.
Κι ίσως κάτι τέτοια παραδείγματα λειτουργούν ως ένα μικρό συν στην απόφαση του να γράψω ή να μη γράψω κάτι.
Κι ο ποιητής σου δίκιο έχει. Από μικρή στα δύσκολα, ξέδινα στο γράψιμο.
Τα τελευταία χρόνια, μαζί με τα υπόλοιπα, το αμφισβήτησα κι αυτό.
Τις προάλλες, μες τη μαύρη μου θλίψη έπιασα τον εαυτό μου να κοιτά έξω από το παραθυρο του ταξί για ώρα με ένα απλανές βλέμμα και το σκέφτηκα με εικόνα σα να εκτοξεύει το βλέμμα μου μια μαύρη θολή γραμμή θλίψης και να σημαδεύει με γκράφιτι μια ευθεία συνεχομενη γραμμή σε όλα τα κτήρια που προσπερνούσαμε... και μετά σκέφτηκα να το καταγράψω κάπου-κάπως και μετά ξανασκέφτηκα τι αηδίες ειναι αυτές και ποια η χρησιμότητα και ποιος εγωκεντρισμός θα ήταν το κίνητρο να καταγράψω κάτι τέτοιο... και το άφησα.
Και δεν είναι η μόνη περίπτωση 'μη καταγραφής'.
Καλοσώρισες στο σπιτικό σου και πάλι!Πολύ χαίρομαι που ακούω τη "μουσικούλα" σου!!
Λες ότι κάτι σε σταμάτησε από το να το καταγράψεις. Στην τελική όμως, ας κάνουμε ό,τι μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα την κάθε στιγμή. Κι εγώ ανάρτησα ένα μεγάλο κείμενο τις προάλλες στο blog μου, και είπα "αν νιώσω άσχημα, θα το κατεβάσω". Και ένιωσα άσχημα μετά (δεν ξέρω για ποιό λόγο, ανάμικτες σκέψεις ήταν, κάπως σαν τις δικές σου) και το κατέβασα.
Ναι, πολλές οι περιπτώσεις 'μη καταγραφής', δεν πειράζει όμως. Τις κρατάμε για μας, κάτι μας λένε. Δεν γράφονται όλα στο χαρτί (πώς να γραφτεί μία ολόκληρη ζωή;), μα στην καρδιά, ευτυχώς ή δυστυχώς, γράφονται...
Πάντως, κι εγώ είχα κάποτε ένα βίωμα κάπως παρόμοιο σαν το δικό σου...Και πόσο μου το θύμησε αυτή η περιγραφή σου! Σε λεωφορείο ήμουν,κι έβλεπα τα κτίρια να περνούν, και σκεφτόμουν κάτι παρόμοιο, μια σκέψη στις αποχρώσεις του "μαύρου" πάντως...
Θα μου πεις, τι κατάλαβα τώρα που μου τη θύμησες; Κατάλαβα! ότι την έζησα, και ξέρω τι θα πει μαύρη θλίψη, και ξερω τώρα να γεύομαι (σχεδόν) την καθε στιγμή ωραιότητας που ζω. Έχω πια το μέτρο σύγκρισης. Πολλοί είναι ευτυχείς και δεν το γνωρίζουν (κι ίσως να είναι λόγω της άγνοιάς τους και λίγο άκαρδοι-αδέκαστοι με όσους γνωρίζουν άλλες πλευρές της ύπαρξης)...μα εγώ έμαθα the hard way να είμαι ευγνώμων μέσα από τέτοιες μαύρες στιγμές. Που δεν τις παρήγγειλα, και δεν τις ωραιοποιώ - μα εφόσον ήρθαν, ε, μέσα απο 40 κύματα, τις έκανα (λέω, τώρα) μέτρο σύγκρισης.
( Μάλλον μου φαίνεται ότι θέλω να βρίσκω νόημα στα πάντα, και να βγάζω από κάθε τι ένα εκχύλισμα, ένα "ζουμί", νομίζοντας ότι το αξιοποιώ. Μπορεί να είναι μια λόξα του χαρακτήρα μου, κι έμαθα να συμβιβάζομαι μαζί της..."Αγάπα την πετριά σου", λέω. :) )
Όσο για το κοινότυπο του πραγματος...ναι, νομίζω ότι όλοι μας σκεφτόμαστε πως ενίοτε οι σκέψεις μας είναι κοινότυπες. Ως όντα μοναδικά (κι όμως σε κάποια πράγματα τόσο ίδια), όταν βλέπουμε ότι όντως τα "κοινότυπά" μας ταιριάζουν με τα "κοινότυπα" του άλλου (ίσως και σε κάποια θαυμαστή συγχρονικότητα), εκεί κάτι σημαντικό συμβαίνει, και κάτω από τα πέπλα του "κοινότυπου" ίσως κάπου να αναδύεται το - για εμάς - μοναδικό...
Είτε τα καταγράφουμε είτε όχι, όλα αυτά παραμένουν μέσα μας με διάφορες διεργασιες και είναι ο εαυτός μας.
Έτσι όπως το έθεσες, η Ευτυχία είναι γνώση. Η ευτυχία (με το μέτρο σύγκρισης της αντίθετης πλευράς της μαύρης θλίψης)είναι η βαθιά γνώση και η ευγνωμοσύνη για τα όσα έχουμε και βιώνουμε πριν μας λείψουν.
Και οι θλίψεις ή τα επίπονα παιδέματα-παιδείας που έρχονται στο δρόμο μας δεν μπορούν να θεωρηθούν ευ-τυχία άραγε;
(Αν θες, δες κι εδώ μια ωραία ανάλυση για το αμφιλεγόμενο θέμα του τι είναι ευτυχία - εμένα με καλύπτει η ταλευταία παράγραφος του Νιτσεϊκού της ορισμού: https://sciencearchives.wordpress.com/2013/12/11/%CE%AF-%CE%AF-%CF%8C-%CE%AD-s/ )
Το ότι θες να βρίσκεις πάντα νόημα σε κάτι και να βγάζεις ένα ζουμί μου φαίνεται κάπως βιαστικό. Δεν μπορεί πάντα να ξεζουμίζει τις καταστάσεις η λογική μας για να βρει λόγους και αιτίες. Κάποιες φορές η αποκάλυψή τους κρατάει χρόνια και είναι άσκοπο να παιδεύουμε και να 'κλείνουμε' προκαταβολικά έτσι το μυαλό μας.
Εγώ προτιμώ, ό,τι δεν είναι εμφανές στην υπάρχουσα νοητική μου κατάσταση, να προσπαθώ να το δεχτώ με τον κυριολεκτικό όρο της Εμπιστοσύνης (όχι αβασάνιστα βέβαια, δεν έχω φτάσει σε μια τέτοια νιρβάνα και αταραξία ακόμα).
Κοινότυπο θεωρώ αυτό που έχει πολυειπωθεί και δεν έχει κάτι καινούργιο να δώσει.
Αλλά, από ό,τι συμπεραίνω τελικά, αν πεις τα κοινότυπα με τον δικό σου διαφορετικό τρόπο, ίσως και να λάμψουν με μια καινούργια αχτίδα κατανόησης για κάποιον άλλον που είναι συντονισμένος σε αυτό το μήκος κύματος.
Καλημέρα Αστέρι!
Καλημέρα και σε σένα!
Το ότι θέλω να βρίσκω νόημα στις καταστάσεις, δεν ξέρω αν χαρακτηρίζεται "βιαστικό", γιατί τα νοήματα που βγάζω (και το αντίστοιχο ζουμί) δεν έρχεται ούτε γρήγορα, ούτε απο τη λογική μόνο, ούτε το πιέζω να χωρέσει κάπου...Πιστεύω τελικά πως λάθος μου το είπα "πετριά" παραπάνω. Διότι δεν αξίζει να λέγονται έτσι τα αποστάγματα της ζωής του καθενός, που τα βγάζει με τον δικό του κόπο και τρόπο. Δεν ξέρω λοιπόν από που έβγαλες τα παραπάνω συμπεράσματά σου - τα οποία, εγώ τώρα με τη σειρά μου θα χαρακτήριζα "βιαστικά". Αλλά κατανοώ πως αυτά μπορούν να συμβούν συχνά στην γραπτή επικοινωνία μεταξύ αγνώστων, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα.
Υ.Γ. Και όχι, ευτυχία δεν είναι μόνο η γνώση...
Καλησπέρα Αστέρι,
Τα συμπεράσματά μου προήλθαν από τον τρόπο που ερμήνευσα τα κλεισμένα σου λόγια στην παρένθεση σε συνδυασμό με τα δικά μου βιώματα.
Ανέκαθεν το μυαλό μου συνηθιζε να σκέφτεται ασταμάτητα και να υπεραναλύει τα πάντα. Δε σταματούσαν λεπτό οι αναρίθμητες σκέψεις μου. Όσοι με ξέραν με συμβούλευαν να μην τα σκέφτομαι όλα τόσο πολύ.
Μου πήρε χρόνια να μάθω ότι κάποια πράγματα δεν τα σκέφτεσαι και δεν τα αναλύεις. Μόνο τα ζεις και τα δέχεσαι. Πως όσο κι αν ψάξεις με το μυαλό δε θα καταφέρεις και πολλά πράγματα, παρά μόνο να μπλεχτείς σε νοητικούς λαβύρινθους.
Θα μου πεις ίσως για την χαρά του σκέπτεσθαι και της φιλοσόφησης, πως όλα όσα μας περιβάλουν δεν είναι τυχαία και έχουν κάποιο νόημα στη ζωή μας, πως παίρνουμε καθημερινά μαθήματα από όσα μας συμβαίνουν αν εστιάσουμε πάνω τους με την κατάλληλη προσοχή και ευρύτητα νου. Και θα συμφωνήσω. Όλα χρειάζονται στο μέτρο που επιλέγουμε εμείς.
Ο καθένας μας αποκομίζει από τη ζωή ό,τι του ταιριάζει στην δική του προσωπικότητα για να προχωράει.
Δεν ήθελα να μειώσω τον δικό σου κόπο και τρόπο κατανόησης.
Σύμφωνοι!
(είχα γράψει το σχόλιο αλλά δεν το εμφάνισε, το ξαναγράφω) :)
Χαίρομαι, όχι γιατί συμφωνείς, αλλά γιατί είχες την ευρύτητα να μη μου 'στραβώσεις'.
:)
Χαχαχα, με έκανες και γέλασα πάλι πηγαία.
(κ νομίζω αυτό ήταν το σχόλιο μου που δεν είχα πατήσει το κουμπί και δεν εστάλη).
Δεν ξέρω αν λέγεται ευρύτητα, αλλά δεν θέλω να αφήνω χαζοπαρεξηγήσεις από το τίποτα κι από μία λάθος μετάφραση να μου χαλάνε ωραίες επικοινωνίες :)
Εσύ όχι, άλλοι ναι...
Δημοσίευση σχολίου