Επτά Δεκάτου

Ούτε καν που ακουγόταν ο παφλασμός των κυμάτων, ούτε το φύσημα του αέρα, ούτε καν εκείνο το περίεργο βουητό της πτήσης. Πάνω από τους πολυκύμαντους ωκεανούς και τις ευκολοδιάβατες κοιλάδες κι οροσειρές του Google map, ο δείκτης του ποντικιού, ταξίδευε ανάλαφρα και ταχύτατα για να καταλήξει σε εκείνο το σχετικά όμορφο σημείο του κόσμου.
Η προσγείωση, ομαλή και χωρίς απρόοπτα, επιτεύχθηκε με ένα γρήγορο και κεντραρισμένο zoom in.
Ωστε εδώ έμενε αυτή η κουκίδα του σύμπαντος λοιπόν.

Τα πρωτοσέλιδα δεν έγραφαν τίποτα σχετικό για το αν θα απείχε και σήμερα από το ζειν. Οι δημοσιογράφοι περίμεναν υπομονετικά για ώρες έξω από την πόρτα της, μια τέτοια σημαντική ημέρα. Οι κάμερες στους τρίποδες είχαν ρυθμιστεί για πανοραμική άποψη από υψηλότερο επίπεδο. Θα φαινόταν μόνο η κορυφή του κεφαλιού της. Αυτό το ανθρώπινο όργανο, το απαύγασμα της ύπαρξης και του σημερινού πολιτισμού.
Κάποιος θα της ζητούσε να κοιτάξει ψηλά και τότε, μέσα από την οργιώδη έκρηξη πυροτεχνημάτων, κάτω από το άνοιγμα των ουρανών, οι κάμερες θα είχαν το προνόμιο της αποκλειστικής πρώτης live μετάδοσης του αναμενόμενου θαύματος.

Ανύποπτη εκείνη για όλα αυτά, άνοιξε το έξυπνο κινητό της. Αγνόησε τα μηνύματα που είχαν αρχίσει να μαζεύονται και επικεντρώθηκε σε μια εικόνα που είχε σώσει:

Ταυτόχρονα με την προβολή της εικόνας, άρχισε να χτυπά δαιμονισμένα ένα μη ανιχνεύσιμο σύστημα συναγερμού, επιστρατεύοντας τους νόμους  του σύμπαντος περί καταπάτησης προσωπικών δεδομένων, που επέβαλαν το άμεσο, και υποχρεωτικό zoom out της απομάκρυνσης πέρα από τα προσωπικά όρια τής, σαν σήμερα επισκέπτριας για πρώτη φορά στη γη, κουκίδας...