- Καμιά φορά τυχαίνει να ταξιδεύω στον κόσμο και να μαζεύω σωρό τις φωτογραφίες στα ηλεκτρονικά μου μέσα αποθήκευσης, νομίζοντας ότι έτσι μπορώ να αιχμαλωτίσω τις στιγμές σε αναμνήσεις.
Οι αναμνήσεις είναι ένα αναμάσημα της ζωής με τη γνώση που έρχεται εκ των υστέρων, δίνοντας μια νέα αξιολόγηση και ανακατανομή στα κουτάκια ταξινόμησης και αποθήκευσης των εμπειριών μας.
Π.χ. κάτι που όσο το ζούμε μοιάζει αγωνιώδες, αγχωτικό και δύσκολο, όταν το θυμόμαστε (σώοι πια και αβλαβείς) μετατρέπεται σε μια συναρπαστική περιπέτεια (να μην αναφερθω και στις διαστάσεις που παίρνει όταν το διηγόμαστε)...
- Καμιά φορά τυχαίνει να ταξιδεύω στα όνειρά μου*. Σε τόσο διαφορετικά μέρη με τόσο πρωτότυπα σενάρια, με πλήθος συναισθημάτων και αισθήσεων, που όταν ξυπνώ μου φαίνεται κάπως άγχρωμη η πραγματικότητα.
- Καμιά φορά τυχαίνει να ταξιδεύω στις μορφές τέχνης, σε πίνακες, σε εικόνες ή σε παράξενες μουσικές όπως τούτη: Asura - Life²
- Κι άλλες φορές σε κείμενα και κυρίως στους ποιητές, όπως και σήμερα:
(¨Βιολί για Μονόχειρα¨, Τάσος Λειβαδίτης)
Κι ύστερα, ξανακλείνω τα μάτια κι επιστρέφω στην καθημερινότητα, κάπως αλλαγμένη όμως, κάπως διαφορετική.Επειδή κάτι από αυτά τα ταξίδια κολλάει πάνω μου, εισέρχεται άθελα μου από τους πόρους του σώματός μου, μπαίνει και ταξιδεύει κι αυτό με τη σειρά του μέσα μου αναδεύοντας άλλους κόσμους.
Νομίζω πως αν θέλει κάποιος, υπάρχουν ένα σωρό τρόποι κι ένα σωρό κόσμοι να ταξιδεύει.
Λένε πως σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο σκοπός του ταξιδιού.
Δεν ξέρω τι έχει σημασία και γιατί έχει σημασία.
Θεωρώ το ¨ταξίδι¨, προσωπική μου ανάγκη, αμπούλα οξυγόνου που σκάει σαν μολότωφ για να βάλει φωτιά στα όσα προσπαθούν να μας επιβάλουν η συνήθεια και η ύπνωση (κυκλοφορούν ευρέως διαδεδομένες και σε τηλεοπτικά χάπια άμεσης κατανάλωσης).
(*Στη ζωή μου οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα, Νίκος Καζαντζάκης)
2 σχόλια:
Το παν είναι να μάθει να ταξιδεύει το μυαλό μας! Όσο αυτό τεμπελιάζει, τόσο τα ταξίδια μειώνονται σε εύρος. Ο Γκάτσος έγραψε την Αμοργό χωρίς να ταξιδέψει ποτέ στο νησί. Νομίζω ότι και ο Ελύτης δεν πήγε ποτέ στην Σίκινο. Τα ερεθίσματα της πραγματικότητας είναι αναγκαία στο μέτρο που μας βοηθούν να πλάσουμε τους δικούς μας φανταστικούς τόπους.Χαίρομαι που συνεχίζεις το πανέμορφο ιστολόγιό σου!
Καλησπέρα Ιωάννη,
Συμφωνώ πως τα ταξίδια δεν είναι αποτέλεσμα μόνο εξωτερικής μετακίνησης.
Ίσως να υπάρχουν κάποιοι που να μετακινούνται πολύ αλλά να ταξιδεύουν ελάχιστα και το αντίστροφο.
Ταξίδι μπορεί να γίνει και ο ξεχωριστός τρόπος να βλέπεις τα συνηθισμένα πράγματα. Οι διαφορετικές οπτικές που ντύνεις την καθημερινότητα. Η μυρωδιά του καφέ και τα φθινοπωρινά φύλλα που τα κουνάει το αεράκι έξω από το παράθυρό σου στο τετραγωνισμένο κομμάτι του ουρανού που σου επιτρέπεται να βλέπεις.
Σε ευχαριστώ για το αποτύπωμα της επίσκεψής σου :)
Δημοσίευση σχολίου