-Πονάει πολύ το άτιμο...
Είπε ο Πρίγκιπας και ξεπέζεψε μαραμένος από το άσπρο του άτι... μο δόντι και τον πόνο που του προκαλούσε, ακριβώς μπροστά στα πόδια της Σταχτοπούτας.
Τα δυό του μάτια είχαν γείρει προς τα κάτω καρτερικά και οι καμπύλες τους έμοιαζαν με δύο μικρά ξεχωριστά κύματα.
Το ίδιο και τα χείλη του, με την από γεννησημιού του μόνιμη κυματοειδή μορφή τους.
Ένα τρικυμισμένο τοπίο όλο του το πρόσωπο.
Η Σταχτοπούτα το κράτησε μεσ΄ τα δυό της χέρια και του ΄δωσε ένα φιλί για να απαλύνει τη φουρτούνα του πόνου που όμως δεν του πέρασε.
-Στα παραμύθια δεν υπάρχει οδοντίατρος, καλέ μου, του είπε. Μόνο δοκιμασίες! Τρεις, όπως συνηθίζεται. Με αυτές περνούν όλα και φτάνεις στο επόμενο επίπεδο.
-Και πρέπει να τις περάσω όλες; Έχω να πάω και στη δουλειά, παραπονέθηκε εκείνος. Με περιμένει το βασίλειό μου! Καλύτερα να γεμίσω το στόμα μου με στοματικό διάλυμα να ζαλίσω τον πόνο.
Η Σταχτοπούτα σούφρωσε τα κόκκινα χειλάκια της σε duck face...
-Όχι, όχι, όχι, είπε τρεις φορές, χτύπησε με πείσμα το τακουνάκι από το φημισμένο γοβάκι της στο πάτωμα άλλες τρεις και πέρασε έτσι τη σχέση τους σε επόμενο επίπεδο με το να κατεβάσει, ξαφνικά κι απρόσμενα, μούτρα μέχρι το δάπεδο.-Γιατι όχι σεντεφένια μου, τι έπαθες κυρά μου και μου μούτρωσες, πες μου άστρο του πρωινού μου; Είπε εκείνος προσπαθώντας να την καλοπιάσει.
-Έχει πιο πολλά άστρα το βράδυ, γιατί με είπες ΄του πρωινού σου΄ που δε φαίνεται κανένα; μούτρωσε περισσότερο εκείνη που πήρε φόρα.
-Γιατι τώρα έχουμε πρωί ακόμα κι εσύ είσαι το άστρο του ουρανού μου που παραμένει άσβηστο παντοτινά και που δεν τολμά ποτέ να το σκεπάσει ούτε το φως του ήλιου.
Η Σταχτοπούτα, μαλάκωσε με όλα αυτά τα γλυκόλογα. Τα σουφρωμένα χειλάκια της απλώθηκαν ξανά σαν τραχανάς σε υποψία χαμόγελου,το προσωπάκι της ξαναγλύκανε και είπε με δυσανάλογα σκληρή κι απότομη φωνή...-Εντάξει, αλλά στοματικό διάλυμα δε θα βάλεις!
-Μα, γιατί όχι, φως των ματιών μου που μου συννέφιασες απότομα και θες με τρελάνεις;
-Γιατί θα μοσχομυρίζει ο στόμας σου και όλες θα θένε να σε φιλήσουν!
-Μα, πονάω πολύ, χαρά της ύπαρξής μου!
-Και μένα; Εμένα δε με σκέφτεσαι καθόλου που θα με τρυπάει αδιάκοπα το μικρό αγκαθάκι της ζήλειας;
-Μα, ο έρμος, μόνο εσένα σκέφτομαι πολύτιμο καμάρι μου, νύχτα και μέρα!
-Ε, τότε δε θα βάλεις στοματικό διάλυμα . και -
-Και τι θα κάνω ζωή της ζωής μου, ψυχή της ψυχής μου που υποφέρω;
-Θα περάσεις τις τρεις δοκιμασίες και θα γίνεις καλά!
-Και ποιες είναι αυτές οι τρεις δοκιμασίες ροδοπέταλό μου πλουμισμένο με λαμπυρίζουσες δροσοστάλινες πούλιες υετού;
-Πάρε μελάνι σουπιάς, κονδυλοφόρο και περγαμηνή και γράφε!
(συνεχίζεται...)
Η καταπληκτική εικονογράφηση ανήκει στην ιταλίδα: Anna Laura Cantone
7 σχόλια:
Ανώνυμη επιστολή που ΔΕΝ έλαβα:
Αγαπητή κηρία Κυκλοδίωκτον,
Όποιος διαβάσει το παραπάνω χιουμοριστικό κείμενό σας, δεν μπορεί παρά να σταθεί σοβαρότατα σε μία μόνο λέξη του: "ο στόμας" και στο άρθρο της που καθορίζει περισσότερα από όσα ολόκληρες άλλες ιστορίες και αναλύσεις μαζί.
Αυτή η λαϊκή έκφραση και ο τρόπος που μιλά και συμπεριφέρεται η Σταχτοπούτα στο ευγενέστατο και γλυκόλαλο βασιλόπουλο, κανακεμένη και κακομαθημένη πλέον από την πολλή του αγάπη, τα λέει όλα μονολεκτικά και καταρρίπτει το παραμύθιασμα των παραμυθιών που μας σερβίρουν τόσα χρόνια ως χάπι έντ.
Ο στόμας καταδεικνύει απλά και άμεσα τις βαθιές διαφορές τάξης, κουλτούρας, μόρφωσης, ευγένειας, συμπεριφοράς και το αταίριαστο του (καταδικασμένου στο μέλλον) ζεύγους.
Συγχαρητήρια και πάλι για τον καίριο λόγο σας.
Ένας τις ΜΗ αναγνώστης.
Επώνυμη απάντηση που ΔΕΝ έστειλα:
Αγαπητέ λιβάνιε ΜΗ αναγνώστη,
Ταυτίζομαι τόσο πολύ με τα περισσότερα λόγια σας, που κυριολεκτικά μοιάζουν σα να βγήκαν από τη δική μου σκέψη και σα να τα έγραψα εγώ η ίδια.
Θα συμφωνήσω με την εγωιστική αγαρμποσύνη της Σταχτοπούτας και στον λόγο και στον τρόπο συμπεριφοράς ως προς τον γλυκοκέλαηδο τρόπο της αβροφροσύνης του Βασιλόπουλου.
Όμως, τι λόγος μας πέφτει εμάς, σαν τρίτους, ΜΗ αναγνώστα μου, στη σχέση αυτών των δύο παντοτινών παραμυθένιων συμβόλων, εφόσον μάλιστα τα βρίσκουν μεταξύ τους;
Τα παραμυθένια χάπι έντ, έχουν σαφή σκοπό και λόγο ύπαρξης και σε έναν κόσμο όπου τα πάντα ρει, δεν μπορούμε ούτε να προδικάζουμε, ούτε να καταδικάζουμε το μέλλον.
Μην ξεχνάτε το εν δυνάμει που κρύβει μέσα του κάθε άνθρωπος και την ακαταμάχητη δύναμη της αγάπης, ΜΗ αναγνώστα μου.
Και τα δύο περικλείουν μέσα τους τόσες αλλαγές που δεν είμαστε σε θέση να συλλάβουμε σαν απλοί παρατηρητές και που μπορεί να μεταμορφώσουν τη Σταχτοπούτα σε 'ισάξια' του πρίγκιπα αποτελεσματικότερα κι από το μαγικό ραβδάκι της καλής νεράϊδας της... (εξάλλου τι νομίζετε ότι είναι οι καλές νεράιδες;).
Το αταίριαστο που βλέπετε μπορεί να συγχωνευθεί μέσα από αλληλόπλευρες αλλαγές και να αναμορφωθεί σε απόλυτα ταιριαστό.
Ίσως και όχι και να βαδίσουν προς τον σίγουρο δρόμο της αποτυχίας και της συμβατικότητας που διαφαίνεται σ' αυτό το απλό στιγμιότυπο της ζωής τους.
Όμως κανείς δεν μπορεί να καταδικάζει το αύριο, στηριζόμενος μόνο στα φαινόμενα και στα στατικά στοιχεία του σήμερα.
Σας ευχαριστώ που ΔΕΝ επισκεφτήκατε το μπλογκ μου,
Κηκλοδίωκτον
ήσε η πιο μηστίρια blogger που εχο γνορήσυ.
φυληά
"Καλημέρα Ανώνυμε Αναγνώστη",
οίπε η μυστύρεια βλόκερ,
αλλά όλοι θυμήθηκαν το παραμύθι με τον βοσκό και κανείς δεν την πίστεψε...
ερώτηση
συνεχίζεται ;
γιατί μας αφήσατε στην κρύα λίμνη ιούλιο καιρό;
η ευθεία γραμμή
εννοώ οι τρείς δοκιμασίες
(αν και τις 2 τις γνωρίζω)
από την όψη που με βια μετράει τη γή.
ευθεία γραμμή
Για να έχετε αγωνία και να αγοράσετε το βιβλίο!
______________
Δημοσίευση σχολίου