Πανσυμπτώσεις

La Maison - René Magritte

Πρώτα έμενε Εκείνη μόνη της στο ακριβώς απέναντι διαμέρισμα που είχε πρόσφατα αγοράσει και μετά ήρθε κι Εκείνος να μείνουν μαζί.
Τα ηχηρά γέλια της, αναστάτωναν συχνά την ησυχία του μικρού ακάλυπτου που μας χώριζε. Χειμώνα-καλοκαίρι, καθότι μανιακοί καπνιστές και οι δύο, άφηναν συχνά την μπαλκονόπορτά τους ανοιχτή και μαζί με τον καπνό, ξεγλιστρούσε έξω και το κελάρυσμά της.


Είχε νικήσει η τοπική ομάδα της πόλης κι όλοι μαζεύονταν στον Λευκό Πύργο για να το γιορτάσουν.
Καθώς βρισκόμουν στην περιοχή, κατηφόρισα τη Δαγκλή με κατεύθυνση τον Λευκό Πύργο, για να δω από περιέργεια, τι στο καλό κάνουν όσοι μαζεύονται εκεί.
Ένα τεράστιο κοκκινωπό φεγγάρι με περίμενε στην απλωσιά του ουρανού της πλατείας της ΧΑΝΘ που έσκασε σαν έκρηξη στα μάτια και στο μυαλό μου.

Catrin Welz-Stein

Οι σκέψεις μου, ανάμεσα σε άλλα, δεν θυμάμαι πώς, ταύτισαν το μάτωμα του Φεγγαριού με τα συχνά γέλια Εκείνης και τα μετέτρεψαν σε στίχους. Κοιτούσα τους τρελαμένους οπαδούς να ουρλιάζουν συνθήματα, να τραγουδούν, να χορεύουν, να σκαρφαλώνουν σε πινακίδες και φανοστάτες που δεν άντεχαν το βάρος τόσων ατόμων μαζί, και άλλα τόσα διάφορα, κρατώντας στο μυαλό μου ένα ρουμπίνι από άλλους κόσμους.



Αργότερα, γνωριστήκαμε καλύτερα με Εκείνην κι Εκείνον.
Τα πικρά δηκτικά σχόλια για συζύγους σε μορφή αστεϊσμού και πειράγματος που έκαναν ο ένας στον άλλον, μόνο καλό σημάδι δεν ήταν.
Μετά έφυγα από εκείνο το σπίτι, άλλαξα γειτονιά, δεν ήξερα τι απέγιναν.
Συνάντησα μια μέρα τυχαία Εκείνη στον δρόμο.
Χωρίσαμε, μου 'πε. Κανένας τους πια δεν έμενε στο παλιό σπίτι, έψαχνε να το πουλήσει.

Rafal Olbinski

Χθες, ημέρα της Υπερπανσελήνου (κάτι συμπτώσεις), συνάντησα τυχαία πρώτα Εκείνον στον δρόμο.
Δεν τον αναγνώρισα. Το πρόσωπό του οικείο σαν φυσιογνωμία, αλλά δεν θυμόμουν από πού και πώς τον ήξερα. Κρατούσε έναν σκύλο, Με κοίταξε ελάχιστα παραπάνω, τον κοίταξα ελάχιστα παραπάνω, αλλά ούτε εκείνος, ούτε εγώ είπαμε κάτι. Ίσως να έσπαγε κι εκείνος το μυαλο του από πού με ξέρει.

Και καθώς τον προσπέρασα και προσπαθούσα να θυμηθώ τι και πώς, να 'σου κι Εκείνη λίγα μόλις μέτρα πιο πίσω με ακόμη έναν σκύλο.
Μου χαμογέλασε, μιλήσαμε στα γρήγορα... -Μένεις εδώ, στην περιοχή; -Ναι, -Εσύ, -Όχι... βιαζόμουν, δεν είπαμε και πολλά ...και συνέχισε την ανηφόρα πίσω από Εκείνον.

Ίσως να τα ξαναβρήκαν, μετά από τόσα χρόνια, ίσως κάτι άλλο...
Ποιος να ξέρει;
Η Πανσέληνος σίγουρα.
Εγώ ίσως το μάθω στην επόμενη σύμπτωση.