Καφεδοφιλοσοφίες

Ήμουν πολύ νέα ακόμα όταν κοιτούσα κάτι φριχτά σχέδια ενός υφάσματος.
Σκεφτόμουν ότι είναι απαίσιο και κακόγουστο.
Και μετά σκέφτηκα ότι αυτό το ύφασμα κυκλοφορεί γιατί κάποιοι το αγοράζουν.
Γιατί για κάποιους είναι ωραίο, όσο απίθανο κι αν μου φαίνεται.

Κι έτσι κάπως, άρχισα να βάζω νερό στο κρασί της απολυτότητας του γούστου μου και της άποψής μου για το τι είναι ωραίο ή όχι.

Κάτι που μου αρέσει εμένα, μπορεί να μην αρέσει σε άλλους.
Και κάτι που αρέσει σε άλλους μπορεί να φαίνεται αποκρουστικότατο σε εμένα.
Γιατί έτσι είναι. Χωρίς σωστό και λάθος.

Οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί, με διαφορετική ουρά ζωής και βιωμάτων πίσω μας (και μπροστά μας) και αυτά είναι φυσιολογικά.
Και κάτι σχόλια, αχ κοίτα τι φοράει, τι χάλι είναι αυτό κ.λπ. δεν υπήρχαν ούτε καν σαν σκέψεις μέσα μου. Απλώς υπήρχαν γούστα που ταίριαζαν με το δικό μου λιγότερο ή περισσότερο, ή καθόλου.

Κι αν κάτι μου έκανε εντύπωση προσπαθούσα να μπω στην ιδιοσυγκρασία του άλλου ατόμου και να υποθέσω τα κριτήρια που το έκαναν να επιλέξει ως αρεστό κάτι τέτοιο (πολλές φορές δεν είναι μόνο το αρεστό, αλλά και η πρόκληση, η ανάγκη για το ξεχωριστό, η διαφοροποίηση κ.α.).

Και φτάνουμε στις κούπες που αγόρασα.
Ήθελα δυο μεγάλες για να χωράνε μπόλικο καφέ μέσα. Κι ήταν οι τελευταίες στο κατάστημα.
Η μία μου άρεσε πολύ σαν σχέδιο. Η άλλη καθόλου. Όμως τις πήρα και τις δύο.

Κάθε φορά που πήγαινα να κάνω καφέ απέφευγα την 'άσχημη' και προτιμούσα πάντα την 'όμορφη'.
Και μετά μπήκε ο μηχανισμός της σκέψης κόντρα στη μηχανικότητα.
-Για έλα εδώ, μου είπα, γιατί δε σου αρέσει;
-Γιατί τα σχεδιά της είναι πιο χοντροκομμένα, κ.λπ. κ.λπ.
-Και γιατί να μη σου αρέσουν αυτά τα σχέδια;
Για δες τα λίγο αλλιώς, σα να σου αρέσουν, μπλα, μπλα...

Πες, πες, πες... τελικά πέτυχε η αυτοπλύση εγκεφάλου και τώρα η 'άσχημη' μου αρέσει περισσότερο από την 'όμορφη' που μου παραφαίνεται πλουμιστή και ήρθε η σειρά της να την αποφεύγω, μηχανικά πια.

Να, λοιπόν που και η υποκειμενικότητα του γούστου είναι αρκετά ρευστή.
Κι όχι μόνο αυτή, αλλά και γενικότερα η υποκειμενικότητα ακόμη και της γνώμης ή των ιδεών μας μπορεί να διαφοροποιηθεί μπροστά σε μια αποδεκτή και ισχυρή πλύση εγκεφάλου (τονίζω το αποδεκτή).

Να μην πιάσω το θέμα της "αυθεντίας", του "γνώστη", της "ανωτερότητας", της "μόδας"  ή άλλους τρόπους που χρησιμοποιούνται για να δημιουργηθούν παράθυρα αποδοχής (στιλ Δούρειου Ίππου) στο μυαλό μας, ώστε Κάποιοι νας μας υποβάλλουν και να μας επιβάλλουν αλλότριες ιδέες και γνώμες.


Ας το αφήσω ως ένα απλό παράδειγμα μιας κούπας καφέ, που με λίγη εύπειστη προσπάθεια τα αρχικά χοντροκομμένα της σχέδια απέκτησαν τελική μοντέρνα μινιμαλιστική και αποδεκτή  ο-μορφή.

Εικόνες: Kira Panina