Σήμερα!

Mercedes Garcia Bravo

"Σ' αγαπώ,

θα τα πούμε αύριο"

Της άφηνε πάντα μικρά χρωματιστά χαρτάκια post it στο ψυγείο φεύγοντας για τη δουλειά του. Κάθε μέρα το ίδιο για ένα αύριο που δεν ερχόταν. Κι εκείνη τα έπαιρνε, τα έκανε σαΐτες και τα πετούσε από το μπαλκόνι για να βρουν τον δρόμο που τους έπρεπε.

Οι πρωινοί πεζοί που τα έβρισκαν να προσγειώνονται στα πόδια τους, τα περιμάζευαν και τα κρατούσαν νομίζοντας πως απευθυνόταν ειδικά σε αυτούς και ξαναπερνούσαν την επόμενη μέρα γεμάτοι περιέργεια γι' αυτό το αύριο.

Έτσι, σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, αύριο με το αύριο, αυξήθηκε η κίνηση του μικρού δρόμου (ιδίως τις πρωινές ώρες), τα συνοικιακά μαγαζάκια τριγύρω άρχισαν να έχουν περισσότερη πελατεία και γενικά ένα χαμόγελο ευφορίας άρχισε να απλώνεται πάνω από τη μικρή γειτονιά και την ευημερία που ήρθε με την αύξηση της επιχειρηματικότητας και των εισοδημάτων. Όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα κι όλοι ήταν περισσότερο ευχαριστημένοι, κόντρα στην γενικότερη κρίση της χώρας.

Γιάννης Μιγάδης

Μια και είχε τόση κίνηση, οι υπεύθυνοι του Δήμου, αποφάσισαν να επιδιορθώσουν τα σπασμένα πεζοδρόμια, να αλλάξουν με φωτεινότερες τις παλιές λάμπες του δρόμου, να φυτέψουν δέντρα, να βάλουν μερικά παγκάκια και καλλωπιστικές μεγάλες τσιμεντένιες γλάστρες με όμορφα λουλούδια στα καίρια σημεία για να αποφεύγεται το παράνομο παρκάρισμα και η παρεμπόδιση της κυκλοφορίας, να κάνουν ανάπλαση με στρώσιμο πλακών στον μικρό παράπλευρο πεζόδρομο, ενώ τα χαρτάκια-σαΐτες συνέχιζαν να πέφτουν στα πόδια των πεζών.

Μέχρι την ημέρα που εκείνη κατάλαβε ότι το αύριο αργούσε πάρα πολύ και δεν ήταν αύριο σε μονάδες ημέρας πια, αλλά είχε γίνει αύριο σε μονάδες βδομάδων, μηνών, χρόνων και ποιος ξέρει πόσο ακόμα...

Μαρία Πωπ

Έτσι, αποφάσισε να πετάξει τελείως ολόκληρο το ψυγείο και στην παγωμένη θέση του έβαλε μια μεγάλη άδεια κορνίζα. Μέσα στο κενό πλαίσιό της και πάνω στον τοίχο με τα σκονισμένα σημάδια, έγραψε με κόκκινο σπρέι ένα άτεχνο γκράφιτι με το χρώμα του να δακρύζει προς το πάτωμα.

Έπειτα κλείδωσε διπλά την πόρτα άνοιξε μια ομπρέλα και εξαφανίστηκε στον αέρα φορώντας ακόμα τη ρόμπα και τις παντόφλες της.

Μια και δεν ξαναπέρασε από εκείνη τη γειτονιά δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε, αλλά οι πληροφορίες λένε ότι η ζωηρή κίνηση συνεχίστηκε για λίγο καιρό με μια λαχτάρα προσμονής κι ύστερα, σιγά-σιγά αραίωσαν οι πεζοί, μειώθηκαν οι πελάτες στα γύρω καταστήματα, κάποια ευκαιριακά μαγαζάκια αναγκάστηκαν να κλείσουν και η ζωή ξαναγύρισε στη συνηθισμένη μονοτονία της, εναρμονισμένη πια με το υπόλοιπο σύνολο της μιζέριας και της παντοειδούς κρίσης.

Μαρία Πωπ

Μόνο το γκράφιτι παρέμενε αναλλοίωτο, κάτω από τα αλλεπάλληλα στρώματα μπογιάς που περάστηκαν για να το καλύψουν:

"Το αύριο γεννιέται στο σήμερα,

σ' αυτό μόνο να με βρίσκεις"