Από σε!

Τα όνειρά μου, μού μιλάνε.
Δυστυχώς δεν ξέρω πώς να τα ακούσω ούτε πώς να τους απαντήσω.

Τα όνειρά μου δεν ξέρουν από συντακτικό.
Όπως το μεγάλο ποίημα που διάβαζα και θαύμαζα για τα νοήματα και τις λέξεις του, όμως σαν κατάλαβα πως είναι στο όνειρό μου, άρα δεν είναι κανενός άλλου παρά δικό μου, εκείνο έτρεξε αστραπιαία να εξαφανιστεί αφήνοντας τη φευγαλέα ανάμνηση μόνο ενός στίχου του:
"Αγάπη τυλιγμένη από χαρτί".

Γιατί 'από' καλό μου όνειρο; Ο κόσμος λέει 'σε' άμα θέλει να τυλίξει την αγάπη κάπου.
Κι άμα δε θέλει, βγάζει το 'τυλιγμένη' και της δίνει υφή.
Όμως τι να πεις; 'Ονειρική αδεία' σου λέει.






- Και μετά, να σου πω εσένα... γιατί ό,τι βλέπεις στο όνειρό σου πρέπει να είναι και δικό σου;
Αποκλείεται να το ψάρεψες από κάπου αλλού; Απλώς θα είσαι η πρώτη που θα το κοινοποιήσεις.

- Α, ώστε γι' αυτό τρέχουνε να μου κρυφτούνε;

- Όχι! Τρέχουνε γιατί είναι πολύ εύθραστα και το συνειδητό σου με όλα αυτά που κουβαλάει, είναι σαν ταύρος σε υαλοπωλείο όταν τα συναντά.

- Και τότε το συνειδητό ονείρεμα τι είναι;

- Μα, πώς τα καταφέρνεις και τα μπλέκεις έτσι...